1.Mensen en dingen verminken in de badkuip van inertie aan de loop met de fantasie ontdoe je toch maar van de differentie
2.Laten we opnieuw beginnen maar dan niet met beminnen liever nu dan ooit onze hartstocht innen en weer wat nieuwe passie verzinnen
3.Het zijn die verzonken dagen die me blijven achtervolgen en plagen omdat ik leef,dood ben,en vooral vertraag in denken en doen zet ik nu vooral de schaar.
Dit zijn natuurlijk maar hele kleine gedichtjes,ik heb doorgaans niet zo heel veel te schrijven,sorry voor het ongemak
voor de feiten van 28 augustus moet je even terug scrollen,maar ze staan wel degelijk op deze blog.
Soms moet een mens al eens met eigen contributies op de proppen komen.
Omdat ik in mijn vaag,bijna uitgewist bestaan vele dingen gedaan heb op veel verschillende plaatsen binnen en buiten de tijd is het moeilijk om al dat materiaal terug te vinden.
Mensen luisteren niet,conceptualiseren de gedachten eigen aan zichzelf,
vaaglijke blikken,gehoorafstand,het geluid is goed,voor hem,ook voor jou,
weet je het dan niet,of juist weer wel,willen ze niet,wil jij.
ben ik hier en niet daar,daar waar jij niet bent,wil zijn,zult zijn
raak ik jou,en verlang ik jou,stilte,oorverdovend,
grimmig,in de tijd,uit het leven en er middenin,uiteindelijk,
eindelijk,juist en juist weer wel,nog net niet,eindelijk,
Gisteren verscheen er in de Standaard een heel interresant artikel over de Rasta-beweging in Shashamane in Ethiopie.De auteur van dit artikel,Gilbert Roox geeft een zeer mooi en gefundeerd beeld mee aan de lezer van wie deze mensen zijn en waar ze voorstaan zonder daar meewarig over te doen.Een mooi potret van een journalist die zijn werk goed doet en ter harte neemt.
De hoofdpersoon van de laatste roman die Reve schreef,is de schichtige landmeter en vrijetijds schilder Raphael Wessel,een man die afgelegen woont,omdat hij zondige verlangens heeft:Geilheid,alias de drift van het bloed,dat was iets dat altijd dag en nacht,in Wessel gewoond had en hem waarschijnlijk nooit zoude verlaten.Vervallen huizen,treinen,verre schepen,huisdieren,kruisbeelden,ontstoken straatlantaarns,wolken,de maan,aandachtige muziek,matrozen,luchthelden en luchtballonnen,het horen van het volkslied en de begrafenis van een geliefde vorst of vorstin:dit alles deed zijn manlijk deel verheffen.Waarom?Omdat het geordende droefheid was?
Het ultieme Reve-boek over het grote enige thema van alle kunst:De Dood
"Het boek van Violet en Dood" was decennialang het boek dat niet geschreven kan worden,omdat het alle andere boeken overbodig zou maken,de Bijbel en het telefoonboek uitgezonderd.Het gedroomde boek,het ultieme boek,het mysterieuze boek.Groot was dan ook de gebeurtenis die het jaar 1994 de Nederlandse Letteren uit hun winterslaap deed ontwaken;daar was de lmangverwachte,niet meer voor mogelijk gehouden roman dan toch.
In "Het boek van Violet en Dood",een roman vol herinneringen,mijmeringen,commentaren,fantasieen,reverieen en uitweidingen,snijdt Reve alle thema's aan,die hij in zijn oeuvre heeft verwerkt.Zijn geliefkoosde thema's en motieven inzake Dood en Liefde (de medogenloze jongen) komen opnieuw aan de orde.In deze klassieke roman maakt Reve niet alleen zijn opvattingen over de Dood als het enige en grote thema van alle Kunst duidelijk,maar ook over literatuur en het schrijverschap.
