De huidige impasse in de Gazastrook zorgt weer voor de nodige opschudding in Antwerpen.  Het grondoffensief in een regio van nauwelijks 362 km² groot, iets kleiner dan 2 maal stad Antwerpen, staat echter in schril contrast met de situatie in Antwerpen.  Maar ondanks het verschil in motief en daad, leven ook hier sommige Antwerpse burgers in angst.  En ja, U leest het goed, ik maak namelijk geen onderscheid tussen wel of niet-Jood, de stelling dat burgers zich bedreigd voelen op ons grondgebied is op zichzelf absoluut onaanvaardbaar. Betogingen die uit de hand lopen, slogans zoals “Joden buiten”,  bedreigingen tot vergelding, patrouilles aan alle synagogen en Joodse scholen en tot slot brandstichting… leven in angst is geen leven, niet in de Gazastrook en niet in Antwerpen.

In plaats van de Intifada naar de Antwerpse straten te halen, kunnen we beter het vredelievend en democratisch samenwonen naar de Gazastrook exporteren. Het kan immers ook op een positieve manier, wat dat betreft hebben we voorbeelden genoeg: zelf heb ik in het Vlaams parlement initiatief genomen om de uitzendingen van Arabische haatzenders in Vlaanderen stop te zetten, in Antwerpen roepen Michael Freilich van het blad Joods actueel en Open VLD-gemeenteraadslid  Hicham El Mzairh op tot verdraagzaamheid, Claude Marinower lanceert een oproep om de stad niet langer te beschadigen, 11 januari zal het Forum der Joodse organisaties een actie voor vrede in het Midden-Oosten organiseren… allemaal initiatieven die willen bijdrage aan een constructieve sfeer.

Het is een wijsheid zo oud als de straat: afbreken is altijd éénvoudiger dan opbouwen.  Laat ons een voorbeeld zijn voor anderen in plaats van het gevolg van een conflict in Gaza.

Als commissielid sta ik vaak nogal gezond kritisch tegenover het beleid van minister Anciaux.  Voor zijn politieke instincten heb ik echter grote bewondering.  Het is geweten dat beginnende politici met heel veel idealisme moeten starten om aan het einde van hun carrière nog iets over te houden. Bij de start hebben we allemaal wel één of ander hoger doel voor ogen. En met de jaren ervaring die we opbouwen in de “sector”, komt het wel is voor dat we hier en daar dat doel wat moeten bijsturen.  Je leert nu éénmaal al doende.  Als je dat niet doet, loop je verloren in de wandelgangen van de Wetstraat. 

Maar Anciaux slaagt wel alle records, hij slaagt erin om al zijn politieke doelstellingen telkens te vertalen in een ander verhaal en in een andere partij.  Hij maakt van emopolitiek een begrip.  Je moet het maar doen, die ongebonden vrijheid om je gevoel in eerste instantie altijd te laten primeren op de realiteit.  Maar er is ook een andere kant aan die medaille.  In een verkiezing is het noodzakelijk dat de kiezer weet waarvoor hij stemt.  Een politieker die telkens komt aanstormen met nieuwe projecten, nieuwe partijen, nieuwe logo’s en letterwoorden,... dat soort politieke fenomenen vinden we meestal terug in een ander soort land. Het soort land waar men de kiezer een rad voor de ogen draait en spreekt wat men graag wil horen.  Zeg nu eens Bert, waar sta jij nu voor: het liberale programma van de VL. Pro. of het socialistische programma van de SP.a?  Ben je nu meer gefocust op de zwakkeren in de maatschappij zoals bij de SP.a of, naar jouw eigen zeggen op Terzake, voor diegenen die het al goed hebben zoals de Vl. Pro?  Ook al denk ik niet dat de VL. Pro. Ineens met jou vertrek van programma veranderd zijn.  Ik mag er dan toch vanuit gaan dat je die doelgroep blijkbaar wel belangrijk vond wanneer je nog wel uitzicht had op een politiek mandaat.  Ik heb respect voor mensen die hun instinct durven volgen, maar er zijn grenzen aan hoe je dat instinct gebruikt.

Laat ik nu ook eens mijn instinct volgen.  Het instinct van de logica: Als een minister in een partij zit van wie hij weet dat ze geen schijn van kans maakt om de kiesdrempel te halen en bijgevolg elke kans op een volgend politiek mandaat voor zijn neus ziet verdwijnen, dan is de verleiding groot om voor werkzekerheid te kiezen.  Als vader van je kinderen, als echtgenoot moet jij nu éénmaal ook thuis brood op de plank leggen.  Het is een instinctieve reactie om dan  te kiezen voor een een aangename job die volledig je ding is. Maar, Bert, wees dan consequent en zeg dat dan ook met zoveel woorden en verberg je dan niet achter het zoveelste project of nieuw gekozen logo of letterwoord.

Mijn instinct zegt ook wel dat ik mijn werkgever, de kiezer, dit niet drie keer achter elkaar kan aandoen omdat ik dan gewoon niet meer geloofwaardig ben.  Dat is namelijk ook een gezonde instinctieve reactie.

Hans Schoofs

Vlaams volksvertegenwoordiger