Op 1.2.2010 heb ik op deze blog mijn laatste (de éénenveertigste) haiku geschreven. Ten minste: dat dacht ik Want nadat ik die vermeende kunststukjes had voorgelegd aan de grootste haiku-specialist van de aardbol wist ik wel beter. Het antwoord op mijn vraag of hij ze goed of slecht vond, was verpletterend: ze waren noch t een noch t ander, t wáren gewoon geen haikus, ik had geen flauw benul van wat een haiku dient te zijn. En das nu de ware reden waarom ik er mee opgehouden ben. Maar dat neemt toch zeker niet weg dat ik nu, twee jaar na datum, en nu ik wat over mijn ontgoocheling heen ben nog wel over haikus mag schrijven.
Een gelegenheid die ik te baat neem om als Floyd Smith een pseudoniem: in werkelijkheid heet ik dus anders deze blog nieuw leven in te blazen zijn de twee dozijn haikus die mijn vriend Gilbert mij een paar dagen geleden heeft gemaild. Gilbert was ingenieur en kolonel bij t leger en marathonloper. Hij schrijft nu onder het pseudoniem opa G. en dat heeft maken met zijn geboortedatum opa G. is al een flink eind in de zeventig! maar als schrijver en filosoof is hij nog piepjong. Ik zou haast durven beweren, als het niet zo cliché-achtig zou klinken, dat hij nog aan het begin staat van een tweede (of is het een derde, of een vierde?) carrière: een literaire
Ik laat u mee genieten van opa G.: hier en daar voeg ik er een woordje commentaar bij (in cursief en tussen haakjes).
HAIKUsbedacht door opa Gilbert
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
Haikus gaan over de natuur, over de seizoenen. Ze bevatten essentiële woorden en suggesties van het ongeziene; ze moeten het hart raken.
Alhoewel een haiku niet op rijm hoeft te zijn, vind ik het toch mooieren vooralpoëtischer (moeilijker) als hij dat toch is.
Ik veroorloof mij ook de natuur ruim te interpreteren.
(een eerlijke en glasheldere definitie van wat een haiku is, of kan zijn, of hoort te zijn)
De twee dozijn haikus zullen hier verschijnen, een van de komende dagen
