|
Vandaag titelde de Morgen "De laagste inkomens verwerven steeds moeilijker een eigen woning". Net alsof ik dit niet wist. Ik ben sinds kort op zoek naar een stadswoning, betaalbaar natuurlijk, want ik ben single. Het heeft zijn voordelen, maar als het aankomt op het kopen van een woning valt dit dik tegen. Ik verdien nu wel niet slecht, maar mijn smaak blijkt nogal duur te zijn.
Waarom zou dit een probleem vormen? Is niet het inkomen, eerder dan het al of niet kopen van een eigen woning, een probleem? Is het vereist dat elke Vlaming een eigen woning koopt? Vrienden en familieleden die het goed met mij menen, vertellen me dat het een kwestie van pensioenopbouw is. Ik kan dit wel begrijpen, maar dit is Vlaams. Mijn buitenlandse vrienden kijken ernaar, maar bouwen hun pensioen op een andere manier op. Als een aantal financiële parameters inzake interest en index zijn vervuld, kunnen alternatieve beleggingen even lucratief zijn.
Is een huis een investering of gaat het verder? Telkens ik een herenhuis - mijn smaak is duur - te koop zie, krijg ik panische angstaanvallen met vragen als: moet ik dan in Gent blijven wonen, wat als ik ooit een nieuwe carrière wil starten, wat als de vrouw van mijn leven in China woont - the world is flat, herinnert u - wat als ik ooit de kans krijg iets leuks te doen? Het kopen voel ik als een statement: ik ben en blijf hier, vanaf nu zal ik mijn leven serieus leiden, zoals het behoort. De aankoop van een huis vraagt naar de zin in mijn leven. Ik kan me inbeelden dat het aankopen van een huis als koppel meer dan één slapeloze nacht meebrengt. Dan moeten we denken of we bij elkaar willen blijven, hoeveel kinderen we willen, hoe we ze willen opvoeden, enz. Het eist een garantie op de toekomst, een ticket in de loterij.
Daarom raden mijn vrienden en familie een baksteen aan: zij hopen dat ik me dan koest hou, braaf zal werken, in de rij zal lopen, elke maand afbetalingen zal doen en stilletjes zal mijn leven zo vorm nemen.
Ik zal wel een huis kopen, ik ben ook op zoek, maar ik hoed me niet te hechten aan mijn huis. Het zijn bakstenen, een investering. Ik hoop dat, eenmaal ik niet in Gent blijf wonen, een nieuwe carrière wil starten, als de vrouw van mijn leven in China woont, of als ik iets leuk zal doen, ik mijn bakstenen met een meerprijs kan verkopen. Mijn pensioen, weet je wel.
Hagar
|
