Herentse scholen kiezen voor wereldburgerschap Op uitwisseling van 9 tot 24 juli 2010
Vele onderwijzers zetten zich jaar op jaar belangeloos in voor een of ander goed doel in het Zuiden. De jaarlijkse vasten- of 11.11.11 actie vertaalt zich steevast in voettochten, sobere maaltijden of een of andere ludieke verkoopcampagne.
De vele uren en dagen die leerkrachten spenderen aan het Zuiden verdienen ons respect.
Als men de vraag stelt aan de onderwijzers hoeveel uren van hun carrière ze reeds met een collega uit het Zuiden aan tafel hebben gezeten dan blijft het echter opvallend stil.
Naast de actie is ook de ontmoeting heel verhelderend en motiverend. Zo belangeloos mogelijk aan tafel zitten met mensen in gelijke functies of jobs uit het Zuiden kan heel inspirerend werken. Luisteren en op verhaal komen bij elkaar. Welke zorgen hebben jullie? Welke dromen koesteren jullie? Welke pijn en verdriet voelen jullie? Welke professionele uitdagingen kennen jullie?
Maar mensen samen aan tafel krijgen is niet altijd gemakkelijk. Sommigen hebben angst van de tafel en wat ze te bieden heeft, anderen denken dat er geen taal bestaat om met elkaar te spreken, sommigen hebben geen tijd en anderen geen goesting.
Maar eens aan tafel kan het best boeiend worden. Verschillen werken als spiegeltjes en doen ons nadenken over ons eigen doen en laten. Plots krijgen we begrip voor iets wat eerst ver van ons bed leek. Er ontstaan banden van vriendschap en samenwerking, geschoeid op wederzijds respect en begrip.
Mogen wij hierbij enkele moedige onderwijzers uit jullie scholen voorstellen. De PDC-school, Toverveld en de Bijenkorf sloegen de handen in elkaar om in juli naar de zusterscholen in Guatemala te trekken. Ze willen er een zware agenda afwerken om de samenwerking voor de komende drie jaar vorm en inhoud te geven, om de relaties met kinderen en leerkrachten uit het Zuiden duurzaam en efficiënt uit te bouwen, om de stereotype beeldvormingen te doorbreken, om waarden, kennis en ervaringen te delen.
Ze hebben een heel traject afgelegd van meer dan een jaar (met oa lessen Spaans, vormingen over de cultuur, het onderwijs en de geschiedenis) om er zo goed mogelijk voorbereid aan tafel te kunnen gaan met hun collegas uit het Zuiden. Ze zullen uren moeten stappen, veel zwarte bonen en tortillas trotseren, geduldig aanwezig zijn op vergaderingen om er samen een degelijk plan op te stellen. Dat doen ze allemaal op vrijwillige basis en daarvoor verdienen ze onze belangstelling en respect.
In het najaar komen een vijftal leerkrachten uit de partnerregios af om hier allerlei leuks te beleven in de betrokken scholen. En ondertussen leren we van elkaar, leren we begrijpen waarom sommige leerlingen willen leren en anderen niet, waarom wiskunde met honger in de maag niet goed rekent, waarom leerkrachten uit ontwikkelde landen geen magische trukendoos hebben en waarom zusterscholen een meerwaarde zijn voor de mondiale eindtermen van de school.
Scholen op uitwisseling
