7 maanden is het al geleden dat we afscheid moesten nemen van Soraya. Deze 7 maanden bestonden uit zoveel dagen, zoveel uren van verdriet...
Deze 7 maanden waren haast niet te verdragen, want jij Soraya*......jij was er niet. Verwacht niet dat ons verdriet na 7 maanden over is. De eerste 7 maanden waren zeer moeilijk voor ons maar wij zouden willen dat je kon begrijpen dat ons verdriet nooit over zal gaan. We zullen verdriet blijven hebben over het overlijden van onze Soraya* tot de dag dat we zelf zullen overlijden. Toen onze Soraya* overleed, stierf een deel van ons met haar. Wij zijn niet meer dezelfden die we waren voor zij stierf en we zullen ook nooit meer dezelfden worden. Hopelijk kan iedereen zich voorstellen hoe het voelt: ons verlies en ons verdriet, onze stilte en onze tranen, onze leegte en onze pijn. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Soraya, Soms kijk ik naar de sterren, en schijnt er één heel fel. Dan vraag ik me af waar je nu bent en of dit rare gevoel zonder jou ooit went.

Soms wil ik dan dat ik bij je kon zijn, al was het maar voor even. Omdat we zoveel van je houden, doet dat missen zo ontzettend pijn, maar dat we jou ooit vergeten zal voor ons onmogelijk zijn....

Lieve Soraya*, ik mis je en ik blijf altijd aan je denken.

Soraya, zonder te kijken, zien we jou elke dag.

Zonder te luisteren, horen we jou elke dag.

Zonder te slapen dromen we elke dag van jou.

Een geur, een woord, een gebaar waarin ik je herken,  laten me pijnlijk voelen hoe kwetsbaar ik nog ben.....

Soraya, waar we ook zijn, jij bent elke dag bij ons.
Je MaReineke