|
16/06/2013xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Eceabat
Battlefields here whe come
Het zonnetje maakt ons wakker en
wat later zitten we aan het ontbijt. Onze rondrit van vandaag gaat langs de
slagvelden van W.O. 1. Hier vochten de ANZAC en de Turken een zware strijd uit
die uiteindelijk door de Turken werd gewonnen en aan beide zijden lieten duizenden
mensen het leven. Het Turkse monument voor oorlogsslachtoffers Sehitleri rijst
voor ons op en is van kms ver te zien zelfs als je over zee komt. De drukte
rond de begraafplaatsen is overweldigend; honderden Turken lopen er rond zoekend
of biddend, de sfeer is innemend en ingetogen. Aan het monument is de sfeer
meer uitgelaten iedereen wil een foto nemen van dat groot monument. We verlaten
de drukte en rijden verder langs tientallen mooie begraafplaatsen. Onderweg
staan nog tientallen monumenten allemaal
mooi onderhouden. We bezoeken er enkele van, waaronder ook die van de ANZAC strijders.
Hier is de drukte veel minder, enkele Aussies en New Zealanders bezoeken hun
voorvaders. De sereniteit is overweldigend en brengt een gevoel van verdriet
naar boven. Langs de Battlefields rijden we naar het huis van Ataturk die als
vader van de Turken wordt beschouwd. Zijn huis is nu een museum, zelf bleef hij
daar maar een dag of 7. Op deze rondrit hebben we enorm veel bussen gezien met
bezoekers die ieder met eigen overtuiging of geloof kwamen. Na 7 uur Battlefields
rijden we terug richting hotel voor een verfrissing en enkele biertjes en witte
wijntjes voor madam. Na weer een heerlijk avondeten trekken we naar het hotel
voor een rustige nachtrust.
P.S. : ANZAC = Australian & New Zealand
Army Corps
|
