Ons moeder adopteerde met volle goesting een vondeling pup . Een kruising van een zwarte labrador met ? Ja met wat?. Die werd vetgemest tot hij om en rond (en rond was zij) de 40 kilogram opklom.
Eens, een zondagnamiddag, strandde een aan de vleugel gewonde duif in onze achtertuin. Geholpen door zijn instinct schoot onze de hond op die duif af. De ongelijke strijd eindigde toen onze hond vond dat hij wat beters te doen had.De gehalveerde duif bleef halfdood achter. Vader kreeg de opdracht om dat duifje uit zijn lijden te verlossen. Eerstens stak of probeerde dit toch de kop ervan af te steken met een spade. De ondergrond gaf echter mee en na tig wat steekpogingen mocht onze pa dat gesteek staken. Dan had de vader er niets beter op gevonden om een strop aan een touw te bouwen, dit over de nek van de duif te halen en die dan alsof hij een vlieger wou oplaten om en om te zwierezwaaien. Vader jammerde aldoor alsof hij een mantra reciteerde ik doe dat niet graag,ik doe dit niet graag,ik doe dit .Doet me denken aan dat kaboutertje uit de reeks Kabouter Schommelbuik & Langteen, die enkel ik zie dit graag,ik zie dit niet graag wist te zeggen. Ik denk dat die duif dat ook niet zo graag zag. Om duizelig van te worden dat rondom rond rondgetol. Uiteindelijk de spade stond toch binnen handbereik groef de pa een putje om die duif (ze leefde nog een beetje dacht ik) in te dumpen. Hopla nog wat aarde er achteraan kappen en einde verhaal.
