Vandaag kreeg ik een facebookbericht, een herinnering,
eentje van 4 jaar geleden. Alsof ik er aan herinnerd moet worden. Nu ja, het is
niet dat ik vanmorgen opstond en dag op dag kon herinneren wat er gebeurde
toen. Maar ik besef maar al te goed dat we toen een grote stap hebben gezet.
Een eerste grote stap, eerder een sprong. We worden er dagelijks mee
geconfronteerd, 24/7. En dat gaat ons de ene moment al beter af dan de andere.
4 jaar geleden werd er beslist dat M&M zo snel mogelijk
van het eerste leerjaar naar het tweede leerjaar moest springen. Van springen
was er echter niet veel sprake, het was eerder kruipen. Want veel bleef er op
dat moment niet over van onze kleine vriend.
Op 1 september starten in een eerste leerjaar, terwijl hij
op 31 augustus in de dierentuin Mexicaanse roodknievogelspin las (ja echt, ik heb
toen ook vol ongeloof gereageerd tegen manlief toen die me dat vertelde, tot ik
zelf zag en hoorde hoe hij alle bordjes afging en elk dier kon lezen). Tja, boeiend kon dat moeilijk worden.
Dat hij slim was, dat wisten we al langer. Hij leerde
zichzelf lezen en rekenen. Tot pure jaloezie van velen, want mama, die juf is,
heeft dat vast aangeleerd. - Ja tuurlijk, want buiten mijn uren waarin ik
23 kinderen onder mijn hoede heb, wil ik niets anders en liever doen dan extra
oefenen met mijn eigen kind
. NOT
Ik
ben ook maar gewoon mama, die huishoudelijke taken en werken combineert, en
liefst van al een gelukkig kind ziet, een spelend kind
- In de auto, in de
winkel, aan tafel,
overal, echt overal kregen we de meest ongelooflijke
vragen. Ook hier veel ongeloof, want elk kind gaat door een waaromfase, dus de
onze ook. Alleen beseffen de ongelovigen niet dat de waaromfase hier nog steeds
bezig is, weliswaar meer onder controle gehouden door geduldige ouders, maar ze ligt constant op de loer.
Spelen, dat is er ook zelden bij geweest. Dat we bij elke
gelegenheid tonnen speelgoed kochten of vroegen aan de Sint, dat zie je
duidelijk aan onze opslagruimte op zolder. Echt gelukkig was hij met werkjes.
Hoe meer wiskunde er in zat, hoe liever, hoe meer puzzels, hoe leuker. Smartgames
deden het niet slecht. Maar die werden dan weer vaak op een minimum van tijd
uitgespeeld, en dan nooit meer aangeraakt, tenzij voor het afstoffen. Want de
uitdaging was er dan ook wel af. En zo kan ik nog even doorgaan
De stap die we vier jaar geleden hebben gezet, deden we niet
alleen. We kregen veel ondersteuning op school, van familie (godzijdank, want
er zijn veel gezinnen waar het anders loopt!), van de psychotherapeute. En die steun
was nodig. Want elke dag wordt je geconfronteerd met opmerkingen en achterklap.
Want volgens sommigen is springen echt geen goede keuze. En wel om
verschillende redenen. En dan krijg je die ook nog even op een rijtje
gepresenteerd. Je zou voor minder beginnen twijfelen of je wel de goede keuze
maakte. Alsof het nog niet moeilijk genoeg is. Natuurlijk begrijp ik dat het
vaak goed bedoeld is. Maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er af en
toe een vleugje jaloezie bij komt zien. Want ja, er zijn redenen genoeg om
jaloers te zijn: een slim kind, een zelfstandig kind, een kind dat alles
onmiddellijk begrijpt, een kind dat je niet moet leren lezen of rekenen, een
kind met zorgen, een kind dat amper slaapt, een kind dat steeds piekert, een
kind dat vast loopt, een kind dat niet speelt, een kind dat bezig is met
grotemensendingen, een kind dat echt ongelukkig is af en toe, zo ongelukkig
zelfs dat hij liever
. , ja, alle redenen om jaloers te zijn dus.
Maar toch, we maakten de goede keuze! Telkens opnieuw. Want
we zijn 3 sprongen verder in 4 jaar tijd. En M&M doet het schitterend in het
tweede middelbaar. Hij is echt gelukkig. Hij zingt, hij lacht, hij speelt (op
schermen, maar hij speelt!), hij heeft vrienden (niet veel, maar het zijn er
wel goede, en dat telt!), hij ziet er echt goed uit. En we weten dat dit met ups
en downs gaat. En aangezien we nu all the way up zitten, weet ik ook wat er
waarschijnlijk volgt
Ik hoop dat dat nog lang duurt.
Wat ben ik fier op hem! Want hij doet het toch maar! Voor ons
is de keuze maken aartsmoeilijk, maar M&M moet het zelf wel doen, telkens
nieuwe vriendjes en er overal alleen voor staan, alleen de grote school binnen
stappen, plan trekken, studeren, zelf de weg zoeken
M&Msie, mijn lieve schat, je staat niet alleen hoor. Wat
houden wij zoveel van jou! Een lieve juf troostte me ooit met de woorden: M&M heeft geluk, hij groeit op in een echt warm nest. Hij kon het niet beter
treffen. Jullie gaan er altijd zijn voor hem. Hij kan altijd op jullie terug
vallen. Het komt allemaal wel goed. Dus
je hebt geluk, je groeit op in een
warm nest. Je kon het haast niet beter treffen. We zullen er altijd voor je
zijn. Je kan altijd op ons terug vallen. En alles komt altijd weer goed.
Dikke kus,
Mama
