|
De organisator riep naar de tieners dat de Zombies werden losgelaten, Maxim keek nog een laatste keer naar zijn wapen en begon te vechten tegen de Virtual Reality zombies. Maxim was natuurlijk niet alleen thuis op het moment dat Maxim aan het vechten was snuffelde zijn kleine broertje rond in zijn kamer en vond allemaal artikels over zombies en begon zich vragen te stellen. Hij dacht er verder niet teveel over na en ging naar beneden. Zijn moeder lag op de bank te slapen maar wanneer Eli terugkwam van buiten lag zijn moeder niet meer op de bank hij riep luid waar de hark lag, Hij wou het gemaaide gras opruimen. Op dat moment riep zijn zusje zo luid dat de gil door merg en been ging bij Eli. Hij dacht dat er een spin op haar kamer was maar besefte dat die gil niet zo gemeend zou zijn. Aangespoord door een plotse golf van adrenaline liep hij de trap op en sloeg daarbij af en toe enkele trappen over. Haar gezicht was rood aangelopen en getekend door afgrijnzen, alsof zijn zusje opeens vijf jaar ouder was geworden. Eli nam haar in zijn armen. Eli vroeg wat er scheelde. Het lichaam van Ilna schokte en ze wees naar de kamer van Eli zelf. Eli liet zijn zusje los en stapte naar de kamer. Het was pas op dat ogenblik dat Eli zich bewust werd van de smakende en knappende geluiden die uit zijn kamer kwamen. Het leek alsof iemand een luidruchtige kip aan het eten was en het vlees en vel met zijn tanden van de beentjes afscheurde terwijl hij met zijn vingers de botten van de kip brak.
Eli's hart bonkte zenuwachtig en onregelmatig in zijn borst. Zijn moeder zat op haar knieën op de grond. Ze hield zijn hamster Freddie bij het achterlijfje vast en beet stukken van zijn bovenlijfje. De kop had ze al opgegeten. Bloed spatte over haar lippen. Ze keek op terwijl haar tanden de botten en ingewanden van het diertje fijnmaalden. Ze staarde Eli recht in de ogen, als een leeuwin die haar prooi in het vizier heeft. Met dat verschil dat haar pupillen zich niet op hem focusten. Er waren geen pupillen. En ook geen gekleurde iris. Een melkachtige, wit vlies spande zich om haar oogbol. De twee witte oogbollen staarden hem demonisch aan. Eli bleef stokstijf in de deuropening staan, zijn zintuigen uit een soort van zelfbescherming plots verdoofd, zodat hij wel het beeld zag, maar dat kon niet volledig tot hem doordringen. Eli was zo verdoofd en geschrokken door wat hij zag dat hij geen verklaring ervoor kon vinden. Zijn moeder propte nu ook het achterlijfje van Freddie in haar mond. Terwijl ze de staart van het diertje opslurpte, kwam ze naar een grotere, lekkerdere prooi toe; Eli. De jongen raakte uit zijn verstarring los, hij draaide zich om in het deurgat strompelde naar zijn zusje toe. Hij wou haar iets zeggen maar er kwam alleen maar gemurmel uit zijn mond. Als je wil weten of dat de moeder de kinderen uiteindelijk iets aandoet moet je verder lezen op mijn blog.
Gilles
|
