Waar de tweeling helemaal anders over dacht. Het was duidelijk voor Alessia dat de moeder er niet wou over praten toen ze begon over de waterschimmen moest de vrouw heel dringend door. Wat zou daar toch achter zitten vroeg ze zich af. Toen ze aan het piekeren was over het gesprek met de moeder Maggie sprak een oude man met grijs vettig haar haar aan. Hij vroeg dat ze hier logeerde. Ze antwoorde dat ze logeerde met haar broer, de man waarschuwde dat ze snel weg moesten nu het nog kan. Voor dat Alessia nog iets kon vragen viel de man neer en begon te gillen alsof hij leven gevild werd. Ineens stopt hij met gillen en pakt Alessia haar been en zegt ik ben maar een oude dwaas. De man liet zijn greep onmiddelijk los en begon te schreeuwen dat hij vertrok uit Lakepool omdat het er zo slecht was. Dokter Ducan die ze gisteren had ontmoet legde zeer voorzichtig een hand op haar schouder en zei 'Dat is Jospeh maar. Hij doet geen vlieg kwaad. Maar hij maakt er wel bang.' grijnsde de dokter. Nog maar eens bewijs dat in Lakepool iets niet pluis zit dacht Alessia. Zonder nog iets te zeggen verliet de dokter Alessia. Het meisje besefte dat de dokter net zoals Maggie meer wist dan ze zei. Maar waarom had Jospeh haar gewaarschuwd om daarna zijn woorden terug te nemen. Al die raadsels ze moest dit tegen Alex vertellen. Wanneer Alessia dit allemaal meemaakte zat Alex naast Ellyn in de keuken het enige wat hij al had gezegd was 'hoi' en dat had hem zoveel moeite gekost.

Ellyn vroeg aan hem of dat hij wou helpen broodjes smeren. dat wou hij natuurlijk graag. Direct vragen of dat Ellyn van de waterschimmen afwist ging hij niet doen. Ellyn vroeg aan hem wat hij van Lakepool vond hij zei dat hij het leuk vond maar dacht dat daar iets anders achter zat. Wanneer Alessia en Alex weer in de kamer waren vertelde ze alles aan elkaar en besliste ze om morgen met een bootje het meer op te gaan en nu rustig te gaan slapen. Wanneer ze op het punt stonden om te vertrekken naar het meer begonnen ze te twijfelen maar deden het toch. Toen ze al even op het meer waren begon het hard te waaien en harde regenbuien. Alex zijn gedachten dachten alleen aan de dood maar dat was misschien wat te dramatisch. Plotseling schoot er een bliksemstraal door de wolkenmassa gevolgd door nog een. Alex verlegde zijn blik weer naar het wateroppervlak waaronder de waterschimmen en soort draaikolk vormde. Alessia stond nog steeds recht en probeerde de paranormale kracht te voelen. Deels was ze daar ook in geslaagd. Maar zodra ze contact had gelegd met de kracht moest ze terugtrekken. ze vroeg zich angstig af of er wel iemand tegen bestand was.De storm was nog harder en heftiger als in haar droom. De twee tieners kregen ademnood en het werd hen zwart voor de ogen. Net voor de duisternis volledig bezit over hun nam, voelde ze hoe de wtaerschimmen hun lichaam binnendrongen. Alex en Alessia vreesden dat het nu echt gedaan was met hen, want dit was hoe het einde er wel moest uitzien. 

Dit deel vond ik heel spannend en ik wou zeker nog meer lezen van het verhaal.

Gilles