Afvallenblog

Mijn volgende post is niet meteen de opbeurende, maar dit volgende tekstje schreef ik zonet een kwartiertje geleden op mijn dakterras. Ik heb vandaag ruzie gemaakt met mijn vriendin, die tevens mijn eerste en enigste partner was/is...

Mijn leven is wat het is. Eigenlijk baat het niet stil te staan bij de foute keuzes die een mens maakt in zijn leven. Tot slot heb ik elke keuze weloverwogen gemaakt, met argumenten die me toen op een gegeven moment valabel bleken. Het aanvaarden van de job als postbode, mijn ontslag bij de Belgische post en mijn terugkeer dit jaar. Mijn 'tussenstations' als administratief bediende en fiscaal expert. Nee, ik heb er geen spijt van dat ik zoals dat dan heet 'onder mijn niveau (=diploma)' werk. Ik weet door elders te werken wat ik zeker niet wil. Wat dan wel, dat weet ik hoegenaamd niet. Thuis zitten steekt me ferm tegen en daarom heb ik geen spijt van mijn keuze terug te keren.

Zeker niet op een moment wanneer de relatie op de klippen zou lopen. Eigenlijk zou iedereen zich in het leven alleen financieel moeten kunnen redden. Maar voor elk van ons twee geldt dat bij een breuk we de droom op een eigen huis mogen opbergen. Opmerkelijk dat we net tien dagen geleden bij de bank verkennende gesprekken voerden over het aangaan van een woonlening, terwijl we straks misschien apart onze weg voortzetten. Of loopt het niet zo'n vaart?

Soms denk ik nog na over onze breuk, nu acht jaar geleden. Was onze hereniging wel terecht? Ik vind nog steeds van wel, gezien de leuke dingen die we nog in onze 'tweede' en huidige periode hebben gedaan. Misschien is het een cliché, maar het liedje van U2 over het niet met en niet zonder haar kunnen leven; het zou confronterend zijn het nu te horen.

Maar goed, binnen 240 minuten loopt we wekker weer af. Dan zal ik de koffie weer opzetten, ontbijten en het zwarte spul al rijdend naar mijn werk binnen slurpen. Ik zal weer vermoeid thuis komen en er zullen weer mensen zijn die vinden dat ze me te weinig zien of horen. Mijn vader, mijn moeder, mijn vrienden en zij, mijn vriendin. Iedereen wel wat van mijn tijd, terwijl ik zelf dagelijks aan vijf uur slaap per nacht kom. Ik probeer voor iedereen wel wat goed te doen, maar niemand lijkt écht tevreden. En ik heb dagen waar ik in slaap val voor een halfuurtje uit vermoeidheid.

Mijn leven loopt op dit moment niet van een leien dakje, maar ik weet dat er ook leuke dagen volgen. Hoop doet leven, dat hou ik in mijn achterhoofd.