1 februari 1953,

elk jaar opnieuw vertel ik het zelfde verhaal .

Steeds weer en ook steeds meer kijken de mensen me met ongeloof aan.

Elk jaar verschijnt er links en rechts in een krant een verhaal van de grote

watersnood zowel in Nederland als in het Vlaamse Scheldebekken .

Ook bij mij thuis was dat een ramp.

In Dendermonde herdenkt men elk jaar de stormvloed die Vlassenbroek onder

Water heeft gezet.

Meer stroomopwaarts ter hoogte van het hof van Verbeke Eegene Schoonaarde .

Stroomafwaarts ter hoogte van wat nu de Witte villa wordt genoemd

Net als op nog wel een paar plaatsen begaven de dijken het ook achteraan het erf

van mijn vader en moeder.

Ook voor hen was het pompen of verzuipen.

Die nacht om twee uur brak de dijk 500 meter stroomopwaarts

en 500meter stroomafwaarts van het erf van mijn ouders.

Gewekt door het geschreeuw van de varkens ,achteraan in de net nieuw gebouwde varkensstal.

Mijn ouders sliepen gelijkvloers in het ouderlijk huis van mijn moeder.

Vader en moeder sliepen vooraan langs de straatkant en hoorde een vreemd soort van geruis.

Wanneer ze uit hun bed stapten stonden ze reeds met de voeten in het water.

Meteen beseften ze wat er gaande was ,wanneer je aan het water leeft zit dat in je bloed.

Het eerste wat er te doen stond was kijken hoe het met de kinderen was .

Het oudste sliep in een bed op de voutekamer en dat was veilig .

De tweede ,dat was ik 10 maand oud,lag te slapen in zijn wiegje .

Door het keldergat stroomde het water met grote kracht de keuken binnen .

De kelderdeur was door de druk van het water opengeslagen.

Alles wat waarde had werd zo snel mogelijk hogerop op kasten en tafels gezet .

Ondertussen sliep ik gerust verder in mijn wiegje,dat stilaan begon te drijven.

In de keuken ontstond door het binnenstromen van al dat water een soort van een draaikolk.

Wat, naar het verhaal van mijn moeder ,het wiegje deed ronddraaien .

In alle haast ging mijn vader ,zoals elke boer zou doen ,kijken naar de dieren achteraan op het erf .

De koeien konden nog wel wat verder maar de varkens en zeker de kleinere exemplaren

stonden op hun achterpootjes met de snuit nog net boven.

Terwijl er links en rechts al iemand kwam helpen bij de redding van de dieren ,

had mijn moeder mij toch maar voor de veiligheid ,uit mijn stilaan kapseizend ,wiegje gehaald en mij , mijn grootouders en mijn zus van 2,5 jaar ,boven in veiligheid gebracht .

Het water bleef maar komen tot in de morgen bij het keren van de tij .

Het water stond binnen in het huis tot de hoogte van de stoofpot van de Leuvense stoof.

Later ,na afbraak van het oude huis, dat volledig verzadigd was van water en vuil ,

zou dit de nieuw pas worden van de vloer van het nieuwe huis, dat op de oude stoel werd gebouwd.

Voor alle zekerheid zonder keldergat