Hoewel ik er tegen vecht, blijft de angst voor wat komen gaat en blijft het negatieve de bovenhand houden. Wat kan een mens zijn geest toch doen met je gedachten, je lijf, je geloof. In mijn binnenste ben ik ook bijgelovig. Ik geloof in magie, geen hokuspokus, maar wel in het wonder van het leven en dat wonderen bestaan. Ik geloof in hulp van de natuur, van mensen, van iets dat groter is dan de mensen zelf. Waarom lukt het me dan niet om ook de positieve mogelijkheden te zien. Ik besef dat alleen ikzelf de oplossing ben, maar hoe pak ik het aan. Ik geloof ook dat mijn angst me verlamt, me tegenhoudt, maar ik mis de controle over mijn angst. ik heb teveel verwacht van mezelf, teveel gevraagd, teveel gewild. Het moet echt anders. Ik moet niet willen wat een ander heeft, ik moet niet bereiken wat een ander kan, ik moet zijn wie ik ben, met mijn goede en slechte kanten. Stap per stap. Hopelijk brengen de komende dagen wat positieve kansen en mogelijkheden want dan bekom ik veel sneller, een einde aan die onzekerheid, een begin in geloof, geloof in mezelf, dan ben ik terug vertrokken en zie ik stuk voor stuk terug de mogelijkheden en de oplossingen. Het komt goed, het moet gewoon, het kan niet anders. Fout, niets moet, het gaat gewoon goedkomen. Ik heb dan wel fouten gemaakt maar ik kan ze nog rechtzetten, alles kan, niets moet, het komt goed.
