Een bijzonder weekend. Een weekend dat in het teken stond van de diplomatieke rel...of eigenlijk de diplomatieke crisis met Turkije. Ik heb al eerder geschreven hoe ik over het spreken van de Turkse minister van Buitenlandse Zaken dacht. President Ergdogan deed er nog een schepje bovenop. Echt onacceptabel. Wat mij betreft hebben de betrokken ministers, met premier Rutte voorop, uitstekend gehandeld. Maar naast dit dieptepunt is er ook nog volop campagne gevoerd voor de Tweede Kamerverkiezingen van aanstaande woensdag. De laatste flyers zijn uitgedeeld, de laatste acties worden gehouden. En nu maar hopen dat de vaste kiezer behouden is...en nu ook maar hopen dat de laatste zwevende kiezer is overgehaald. We gaan het woensdag zien. Ondertussen gaan de debatten door, met als hoogtepunt het grote debat morgen (dinsdagavond). Ik heb het ook al vaker gezegd, het lijkt er wel op of het gaat om het niet-maken-van-fouten in plaats van helder te vertellen wat je nu daadwerkelijk zelf wilt. Maar er valt nog wat op in de discussie en debatten. En dat is het zwarte pieten.
Wat opvalt is dat de deelnemers aan de debatten vooral bezig zijn om elkaar de schuld te geven. Ja. Maar waarvan? Dat wordt niet altijd duidelijk. De huidige coalitie wordt verweten nu wel verandering te willen, maar dat dit de afgelopen vier jaar tegengehouden is. Ze zijn zelf de schuld van de noodzaak tot verandering. Zij zijn de schuldige..... Maar de huidige oppositie wordt op haar beurt weer verweten dat zij maar wat langs de kant hebben gestaan, geroeptoeterd hebben....maar niet constructief meegewerkt hebben. Zij zijn de schuldige..... Heren, dames politici...ik heb nieuws voor jullie. Wijzen helpt niet. Jullie hebben er de afgelopen vier jaar allemaal zelf bijgestaan. Jullie hebben het zelf allemaal laten gebeuren met elkaar.
Waar we behoefte aan hebben, zijn geen mensen die wijzen, maar zijn mensen die hoop geven....aan mensen die zich constructief opstellen omdat ze het beste willen voor ons land en haar inwoners. Alleen maar 'nee' zeggen is te makkelijk. Naast een 'nee' hoort minimaal een richting hoe het dan wel moet. Zonder onbescheiden te zijn durf ik te stellen dat de ChristenUnie dat de afgelopen jaren zeker gedaan hebben. Samen met SGP en (ik durf het bijna niet te zeggen) D66, maakte de ChristenUnie deel van de zogenaamde 'constructieve drie'. Nogmaals: omdat alleen 'nee' geen antwoord is. Ik zeg het nog een keer: we hebben mensen nodig die hoop kunnen geven, realististiche hoop.
Nog goed drie dagen tot aan de verkiezingen. De stellingen worden nog éénmaal betrokken. De debatten worden wat scherper. Logisch, want alle partijen willen nog een keer goed laten zien voor welke idealen ze staan. Want dat zijn het: idealen. Dat is wat partijen uitdragen. Die idealen worden tot daden omgezet in verkiezingsprogramma's. Dat is ten minste de bedoeling. Maar ja, direct na de verkiezingen begint het onderhandelen. Dan moeten er compromissen gesloten worden. Dat is noodzakelijk, want er zal geen enkele partij een absolute meerderheid krijgen. Om te kunnen regeren, zal er dus samengewerkt moeten worden met andere partijen. Zoals de peilingen nu laten zien, zal het vormen van een regering een coalitie van minimaal 4 of 5 partijen vragen. Om mee te kunnen doen, zullen partijen compromissen moeten sluiten....water bij de wijn moeten doen.
Wanneer je grote beloften hebt gedaan, moet je je realiseren dat je de zeker niet kunt waarmaken. Dan heb je het meeste te verliezen, dan zul je van het verste moeten komen om een compromis te sluiten. Kiezers die op zo'n partij hebben gestemd, zullen zich teleurgesteld of zelfs bedrogen voelen. Ze hebben gestemd op een partij die grote dingen beloofde, maar die ze bij lange na niet kan waarmaken. Er zijn met partijen die met miljarden strooien....voor defensie, voor ouderenzorg. Deze partijen zullen straks merken dat ze te hoog hebben ingezet. Begrijp me goed: het is prima om je idealen duidelijk te maken, maar blijf wel reeel. Dat is ook één van de redenen dat ik zo blij ben met de titel van het programma van de ChristenUnie: Hoopvol realisme. In het programma staan onze idealen, maar die idealen worden omgezet in hoopvolle realistische daden. Realisme...daar gaat het om. Hoop....daar gaat het om. Hoopvol realisme.
Naast de comprissen zullen er ook breekpunten zijn. Dat zijn idealen die je onder geen enkele voorwaarde wilt loslaten. Dat zijn idealen die je niet wilt inleveren om vervolgens mee te kunnen regeren. Die heeft de ChristenUnie ook. Onze (Bijbelse) principes en idealen over leven en dood zijn niet inwisselbaar. Die blijven staan. Wat dat betreft doen we geen water bij de wijn. Dat deed Jezus ook niet. Hij maakte juist wijn van water.....
Afgelopen week hebben we onze lijsttrekker Gert Jan Segers diverse malen op tv kunnen zien. En elke keer zit ik dan in spanning te kijken. Hoe zou hij het doen? Als hij nu maar geen gekke dingen zegt. Hm, dat was wat minder. Pff...dat ging goed. Wauw...dat zegt hij sterk. Ja, ik kijk kritisch en gespannen mee. Dat doe ik niet alleen, dat doen er nog veel meer. Net zoals ik dat doe bij "mijn" lijsttrekker, doen anderen dat vast ook bij "hun" lijsttrekker. Het is goed om met deze mensen, de lijsttrekkers, mee te leven en om ze te supporten. Bij ons (en vast ook wel bij 1 of 2 andere partijen) doen we dat ook door te bidden. We hebben daar zelfs een whataspp-gebedsgroep bij. Zo kunnen we elkaar ook oproepen om te bidden wanneer er spannende situaties zijn. Dat is zeker nodig. Kijk, die lijstttrekkers zien er misschien wel wat ontspannen uit, maar mensen....wat staan ze onder druk. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat zijn ze op pad. Bijeenkomst hier, debat daar, dan weer een tv-optreden om vervolgens door te gaan naar de radio-studio. Wat zullen ze blij zijn wanneer het 15 maart geweest is.
Weet je wat in zo'n situatie handig is? Dat je jezelf blijft, dat je geen rol speelt. Dat je praat vanuit je gevoel en dat je geen ingestudeerd riedeltje opzegt. Dat geeft ontspanning, want dan hoef je het minste te onthouden en kom je niet geforceerd over. Ik zie vooral bij Roemer en Asscher dat ze er toch niet ontspannen in zitten. Mensen zien dat ook, je ziet dat ook direct terug in de peilingen. Het krijgt op een gegeven moment zelfs wat meewarigs. Het ziet er uit als Paris Saint Germain tegen Barcelona afgelopen week....je wordt ingemaakt, staat achter...je weet niet meer goed hoe je het spel spelen moet en je zakt weg.
Vanmorgen sprak ik met iemand die gisteren aanwezig was bij het ND-debat. Het debat tussen Buma (CDA), Van der Staay (SGP) en Segers (CU). Wat opviel, zei ze, was dat Gert Jan zo ontspannen was, hij sprak vanuit zijn hart, met gevoel, met bewogenheid. Kijk...dat is het. Daar gaat het om. Het gaat erom vanuit welke bewogenheid je politiek bedrijft. Ik maak Gert Jan regelmatig van nabij mee. Ook als er geen camera's en journalisten zijn. Je ziet bij hem geen verschil....het is en blijft Gert Jan...bewogen en betrokken....voor de camera's of zo maar bij een bakje koffie. Dat geeft vertrouwen.
Vandaag wat losse mijmeringen over wat mijn aandacht trok in het politieke circus van vandaag. Zelf ben ik vandaag ouderwets aan campagne-materiaal uitdelen geweest. Dat hebben we met een paar mensen gedaan op de weekmarkt in Nunspeet. Vooraf denk ik dan altijd: pfff....daar heb ik nu helemaal geen zin in. Gelukkig wordt dat altijd geloochenstraft. Op het moment dat je op straat loopt in een mooie felblauwe ChristenUnie-jas, beginnen de mensen spontaan tegen je te praten. Dat levert soms mooie gesprekken op. Vaak ook steunbetuigingen. En dat doet me altijd goed. Maar het is ook wel eens andersom. Vandaag deelden we leuke (duurzame) tasjes uit. Daar stond een tekst op: Hoopvolle Boodschap en tas..... Leuk gevonden. Ze vonden gretig aftrek. We hoefden ze eigenlijk niet aan te bieden, de mensen kwamen ze zelf vragen. Uiteraard heb ik ook wel een aantal tassen aangeboden aan niets vermoedende winkelende burgers. Enkelen waren principieel en pakten hem niet aan. "Als hij nu van Wilders was....." kreeg ik 2x toegeworpen. Nou, dan schrik ik toch wel. Maar ja...ik woon dan ook in Nunspeet.....
Even wat anders dan. Ik keek net na het eten even naar het 18-uur-journaal. Ik pakte nog net een staartje mee van de "uitzending voor politieke partijen". Een uitzending van de Partij voor de Dieren. Marianne Thiema was met haar slotbetoog bezig. Ik hoor haar zeggen: "Er zijn partijen voor rijken, voor armen, voor christenen en ouderen. Dat zijn allemaal single-issue-partijen. Er is maar één partij voor de hele planeet en haar inwoners: de partij voor de dieren". Nee, dat is geen single-issue....de partij voor de DIEREN..... Marianne, dank voor het vrolijke begin van deze avond....haha.
Het 18-uur-journaal had zelf ook wel iets wat mijn aandacht trok. Het blijkt dat er in de verkiezingscampagne veel, veel te weinig aandacht is voor het klimaat. In de verkeizingsprogramma's komt het wel aan de orde, maar het is verder totaal geen onderdeel van de campagne. Willen wij, als Nederland, onze beloften rondom de klimaatdoelstellingen waarmaken, dan zullen er in de komende kabinetsperiode forse maatregelen (en investeringen) genomen moeten worden. Oud-minister Nijpels geeft aan dat hij bang is dat, wanneer we er nu niet over spreken, de kiezers na de verkiezingen onaangenaam verrast zullen worden. Ik ben dat met hem eens. Het nakomen van onze afspraken gaat geld kosten....het gaat niet altijd rendement opleveren. De ChristenUnie heeft een goede visie op het klimaat en op onze planeet. Nee mevrouw Thieme, het is niet alleen uw partij die hier oog voor heeft.... Ik hoop van harte dat het klimaat de komende dagen nog goed aan de orde komt in de debatten. Het is nodig.
Woensdag 8 maart 2017 - Mensen mogen groeien en bloeien
We leven in een rare wereld. Soms gebeuren er dingen waarbij je je afvraagt hoe het kan bestaan. Gisteren had ik weer zo'n moment. De journaals lieten beelden zien van de Turkse minister van Buitenlandse Zaken, die op het balkon van het Turkse consulaat in Hamburg zo'n 200 Turken toesprak. Nou ja...toesprak? Het was meer een opzwepen van de aanwezigen tegen de wijze waarop Duitsland de democratie vormgeeft. Deze minister heeft ook plannen om komende dagen naar Nederland te komen. De manier waarop deze minster sprak gaat echt alle perken te buiten. Dit is niet hoe je je in een ander land gedraagt. Zeker niet als politicus. Ok, het Turkse consulaat in Hamburg is formeel gezien Turks grondgebied....maar dan nog. Leg daar de beschuldiging van de Turkse premie Erdogan naast (hij beschuldigde afgelopen weekend de Duitsers van nazi-praktijken) en het beeld is compleet. En dan vinden ze het ook nog raar dat Duitsland en Nederland het geen goed idee vinden dat deze politici naar ons toekomen om onder Turken campagne te voeren voor de wijziging in de grondwet. Elke uitspraak laat zien dat het standpunt van Duitsland en Nederland volledig terecht is.
Turkije wil nog steeds graag lid worden van de Europese Unie. De voorbereidingen hiervoor gaan langzaam, maar gestaag door. Als ik dan kijk naar wat er de afgelopen jaren allemaal gebeurt (of juist niet gebeurt) is in Turkije, dan kan ik dat niet met elkaar in verband brengen. Het kan niet zo zijn dat een land waarin mensen (bijvoorbeeld rechters) zomaar buitenspel worden gezet, waar geen of beperkte mensenrechten, godsdienstvrijheid, persvrijheid, meningsuiting, vrouwenrechten en kinderrechten zijn....dat zo'n land kan toetreden tot de EU.
We mogen blij zijn met het feit dat de hierboven genoemde rechten in Nederland wel geborgd zijn. Jazeker, daardoor kan het er ook wel eens op lijken dat in ons land maar alles kan en mag. Maar we leven in vrijheid, ieder mens telt mee, iedereen kan tot zijn recht komen. Daarom maakt de ChristenUnie (met Joel Voordewind als boegbeeld) zich sterk voor het behoud van deze rechten. Pas dan kunnen mensen zich ontplooien. Pas dan kunnen mensen tot hun recht komen. Mensen mogen groeien en bloeien. Wat ons betreft op een manier zoals God ze geschapen heeft.
De spanning neemt langzamerhand toe. Nog ruim een week tot aan de verkiezingen. De campagnes draaien op volle toeren. Er is geen talk-of nieuwsshow op tv of er is wel een lijsttrekker aanwezig. Mooi om te zien hoe die lijsttrekkers zich profileren. De één geeft gewoon openlijk toe premier te willen worden, de ander zet al piketpaaltjes uit voor een coalitie terwijl weer een ander wil laten zien dat hij een echte familieman is. Hiernaast zien we het aantal debatten toenemen. Die vind ik overigens niet zo heel spannend. Het lijkt daarbij vooral te gaan om het voorkomen van fouten. Want een fout....wordt afgestraft...kan stemmen kosten. In de volksmond al het Henk-Krol-effect genoemd. Voor het overige is het voeren van een debat voor de lijsttrekkers echt niet zo leuk en boeiend. Ik weet dat uit eigen ervaring. De heren en dames politici zien elkaar al jaren enkele malen in de week...eten samen, drinken koffie samen. Ze werken op collegiale en vriendschappelijke wijze samen. Ze kennen elkaar door en door. Ze weten dus ook echt wel precies wat iemand gaat zeggen op een bepaalde vraag. Maar goed, als je gevraagd wordt...dan doe je wel mee, want wegblijven wil je ook niet.
We gaan dus de laatste week in. De finish is in zicht, hoor ik zojuist iemand bij éénvandaag zeggen. Partijen gaan zich nog meer profileren. Jazeker, de ChristenUnie ook hoor. In dat campagne-geweld dreigt de inhoud toch vaak wat onder te sneeuwen. Kiezers lijken ook vaak te stemmen vanuit het vertrouwen dat ze in iemand hebben. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Als je iemand echt vertrouwt en je bent het met zijn uitgangspunten eens, dan doet een verkiezingsprogramma er waarschijnlijk niet eens toe: je hebt vertrouwen in iemand en dan weet je ook dat die persoon de onderwerpen die langs komen op een goede manier zal benaderen. Dat is vertrouwen. Dat vertrouwen heb ik overigens in Gert Jan Segers. Ik weet dat hij handelt vanuit oprechtheid. Daarom ben ik er van overtuigd dat hij ook thema's die nu niet aan de orde zijn, maar die later oppoppen....op een goede manier zal oppakken. Maar, voor de mensen die daar nog niet genoeg aan hebben, geef ik toch nog maar even 5 andere redenen om ChristenUnie te stemmen:
- De ChristenUnie staat voor een hoopvolle toekomst voor onze (klein)kinderen, door te investeren in gezinnen, onderwijs en zorg.
- De ChristenUnie maakt zich sterk voor een samenleving waarin ieder leven meetelt. Vanaf het allereerste begin tot het allerlaatste eind.
- De ChristenUnie gaat voor een samenleving waarin mensen de vrijheid hebben om vanuit hun geloof te leven.
- De ChristenUnie wil een gezonde schepping. De overheid moet samen met ondernemers en burgers werken aan een duurzame toekomst voor onze kinderen.
- De ChristenUnie wil dat mensen waardig ouder kunnen worden. We zijn tegen de plannen voor 'voltooid leven'.
In mijn blogs heb ik er al een paar op gewezen hoe belangrijk het is dat er aandacht voor onze regio komt in Den Haag. Maar er zijn meer regio's die de aandacht van de Haagse politici opeisen. En terecht. Het lijkt af en toe wel of men in Den Haag denkt dat de wereld na Amersfoort ophoudt. Maar gelukkig.....er zijn ook partijen die wat verder denken. Tja, ik kan er niets aan doen, maar één van die partijen is toch de ChristenUnie. De ChristenUnie gelooft in de kracht van de regio. Dat komt onder meer omdat er een goed contact is tussen onze landelijke politici en onze regionale/politici. We weten elkaar te vinden, zijn op sommige terreinen met elkaar verbonden in whatsapp-groepen, we zijn wederzijds toegankelijk. Kortom....we communiceren met elkaar. Dat zou een vanzelfsprekendheid moeten zijn, maar neemt u van mij aan dat dit bij veel (grotere) partijen absoluut niet het geval is.
Om dit te laten zien organiseert de ChristenUnie vandaag en morgen (dus 6 en 7 maart) een regio-race van Groningen naar Den Haag. In estafettevorm geven inwoners van maar liefst 29 gmeenten het stokje letterlijk en figuurlijk aan elkaar over. Al de gemeenten of regio's waar de race langsgaat, stoppen in het estafettestokje (nou, stokje....zal wel een aardige stok zijn) een een oproep vanuit hun regio aan de Tweede Kamer. Aan het eind van de estafette zal de CU nr 2, Carola Schouten, het stokje overnenem. Zo kan de ChristenUnie-fractie 'gewapend' met info uit de regio's de Tweede Kamer in.
Vandaag, we verwachten rond 19.00 uur, zal de estafette in Nunspeet arriveren. Voor het gemeentehuis zal het stokje overgedragen worden en gaat een aantal Nunspeetse fietsers en lopers richting Harderwijk.
Het is een paar jaar geleden dat ik als wethouder een middag mocht vullen op een predikantenconferentie. Het ging die middag over de nieuwe Wet Maatschappelijke Ondersteuning en armoede. We stonden aan de vooravond van de zogenaamde decentralisaties. Dat wil zeggen dat er een groot aantal activiteiten overgeheveld werden van de rijksoverheid naar de lokale overheid. Daarbij werd ook een aantal regelingen geschrapt of uitgekleed. Er werd een grotere verantwoordelijkheid bij de burgers neergelegd. De samenleving werd opgeroepen en gestimuleerd om er voor elkaar te zijn. Op die predikantenconferentie gaf ik daar een presentatie over en in mijn enthousiasme vertelde ik dat de overheid de verantwoordelijkheid en de zorg voor elkaar, weer neerlegde waar het hoort: in de samenleving, bij de burgers.
Eén van de aanwezige predikanten reageerde als door een wesp gestoken. "Dat is niet iets wat de overheid bepaalt"....zei hij. In zijn betoog dat volgde gaf hij aan dat het niet de overheid is die bepaalt hoe de zaken geregeld moeten worden, maar dat dit iets is wat de samenleving bepaalt. Wanneer de samenleving bepaalt dat de maatschappelijk zorg op een zeer hoog niveau geregeld moet worden door de (rijks)overheid, dan is dat iets wat de (rijks)overheid dient uit te voeren. Dat is democratie.
Tja, dat zette me toch wel aan het nadenken. In de kern had hij natuurlijk een punt. In een ware democratie regeert het volk. Er is echter geen land waar dat zo echt werkt. In de meeste landen heeft het volk een aantal vertegenwoordigers gekozen, die het land namens het volk regeren. Zo doen we dat ook in Nederland. Als gemeenteraadslid/kamerlid, als wethouder/minister....dien je goed te beseffen dat je een vertegenwoordiger bent van het volk. Veel politici/bestuurders vergeten dit principe. We zien dit vooral in de grote zogenaamde bestuurderspartijen in ons land. Daar gaat het vaak alleen maar om het mee kunnen besturen/regeren. Dan krijg je situaties dat de politiek meent te zeggen wat het volk moet doen, in plaats van dat de politiek een daadwerkelijke vertegenwoordiging is van het volk. Ik denk dat hier één van de oorzaken ligt van het wantrouwen dat de Nederlanders in de politiek hebben. Ze voelen zich niet gehoord. Stem daarom op iemand waarbij u het vertrouwen hebt dat hij/zij luistert. Ik kan natuurlijk zeggen dat ik er van overtuigd ben dat er bij de ChristenUnie absoluut naar u geluisterd wordt....maar ja...die keus mag u zelf maken.
Uit het vele nieuws dat elke dag tot ons komt, sprong er gisteren een bericht uit voor mij. Het was een oproep van artsen. "De artsen" (wie dat ook zijn) willen dat de politiek zich in deze verkiezingsstrijd maar moet uitspreken over de kosten van nieuwe dure medicijnen. Een aantal artsen trok dat door en die willen graag dat de politiek zich ook uitspreekt over dure behandelingen. Alle nieuwe medicijnen en behandelingen zijn op den duur niet meer te betalen. Er zitten grenzen aan de zorg, stellen de artsen. Dat laatste ben ik helemaal met ze eens. De artsen willen nu dus dat de politiek bepaalt waar die grenzen liggen....wat maatschappelijk aanvaardbaar is. Want, stelt hun woordvoerder: "als hier geen uitspraak over wordt gedaan door de politiek, dan zullen die dure behandelingen en geneesmiddelen ten koste gaan van de zorg aan ouderen, bijvoorbeeld de wijkzorg of de verpleeghuizen."
Tjongejongejonge.....dat is wel heel makkelijk. Leg het maar bij de politiek neer. In een verkiezingsstrijd. En natuurlijk grijp je dan ook naar het schrikbeeld dat het anders ten koste gaat van de ouderenzorg. Een gelegenheidsargument dat tegenwoordig door iederen ten bedde wordt gebracht. Zouden de artsen echt zo naief zijn? Ik denk het niet. Het is een goede manier om even de aandacht van jezelf af te leiden. Laten we wel zijn, ik denk toch echt dat de artsen zelf in deze discussie ook een bijzonder grote rol hebben. Zij zullen namelijk met een patient in gesprek moeten of een bepaald medicijn of een bepaalde behandeling wel ingezet moet worden. Ja, dat is vaak geen makkelijke discussie, want mensen willen meestal tot het uitsterste gaan wanneer zij ziek zijn. Dat snap ik, maar het kan helaas niet altijd. Zoals ik zei, de artsen hebben op één punt gelijk: er zitten grenzen aan de zorg. Het is duidelijk dat zij die grenzen niet willen stellen, terwijl zij daarvoor meer de aangewezen partij zij dan de politiek.
Grenzen aan de zorg. Wat is maatschappelijk aanvaardbaar? Ik denk dat dit niet zomaar op één plek bepaald kan worden. Niet in de politiek, niet in de zorg. Dit is een ethische discussie. Een discussie die door de totale samenleving gevoerd moet worden. Dit raakt zoveel. De overheid kan hooguit vorm geven aan deze discussie, mits het maar over de inhoud gaat. Dit is geen discussie die je politiek inhoudelijk moet voeren. Binnen die discussie heeft ieder zijn eigen rol vanuit zijn eigen verantwoordelijkheid. Ook artsen.
