Vrijdag morgen was iedereen vroeg op post. Het deed wat onwennig, naar beneden komen en geen fietskledij moeten aan doen, geen" pullen" moeten vullen en geen repen of "gellekes" in je achterzak moeten steken.

Gewoon, ja doodgewoon aan tafel zitten, genieten van het ontbijt. Zalig, zalig...!!

De regeling van wie zou gevoerd worden naar het station werd nog eens meegegeven en dan... ja dan het afscheid.

Ik zag dankbare gezichten, er werd gezoend en de laatste moppen of ervaringen werden nog eens verteld.

Johan had zelfs gedroomd. "Hij droomde dat hij met een tandem naar beneden was gekomen. Een afdaling van 30 km. Je kunt nooit raden wie er zijn duo zitter was.....ja Eddy B. Samen vlogen ze naar benden maar Johan had zijn "pulle" vergeten. Dat was geen probleem. Eddy B. had aan alles gedacht en de avond tevoren had hij blijkbaar zijn "pulle" gevuld met wat rijkelijk gerstenat.

Nu en dan voelde ik een duwtje in de rug zei Johan en ik dacht wat is dat? Het was gewoon de "bierpulle" van Eddy die tegen mijn rug zat."

Hoe ze beneden zij geraakt kon Johan niet meer vertellen want plots......ja plots .was de droom gedaan.

Ook hier, ja ook hier komt een einde aan onze droom. We hebben er lang op gewacht en nu is het tijd, jammer genoeg om huiswaarts te keren.

Eens thuis zullen er altijd straffe en minder straffe verhalen worden verteld.

Het verhaal van de "echte", doorwinterde wielertoerist die naar Lourdes is gereden.

Op zekere dag komt den Eric den Pascal op café tegen.

"Verdikke Pascal, schoon bruin gebrand en uw neusje is ook wat rood verbrand."

"Ja zegt den Pascal: benne k'ik naar Lourdes geweest."

"Ja zegt den Eric".

"Ja vent we zijn in acht dagen naar Lourdes gereden en we deden iedere  dag meer dan 170 km."

"Ja zegt den Eric."

"En  Eric,hoogtemeters da we daar gedaan hebben. Zeker 20.000 ...allé zoveel stonden er op mijne GPS en mijn toestelleke is dan nog 2 dagen kapot geweest. Dus moest ik die hoogtemeters er nog bij tellen dan zit ik zeker aan 24000."

" Ja watte man zegt den Eric da's een ferme prestatie."

"Och ja maar dat is nog 't minste hé."

"ja zegt den Erik."

" Als we op het einde van den dag op ons meterke keken dan hadden we een gemiddelde van 30 km/uur... en ..zoals ik daar juist hebt verteld was mijn metertje 2 dagen kapot en da waren juist de dagen da we rapst van al gereden hebben. Ja ik schat da we gemiddeld over die 8 dagen zeker 33km/uur hebben gereden."

"Ja zegt den Erik da's straffen toebak."

"Ja,ja zegt Pascal maar..... maar dat is nog niet alles hé vent. Den laatste dag hebben we nog een paar bergskes  gedaan of zoals ze zeggen collekes.

De Spandelles, nen lastigaard zulle.... maar man...den trage Freddy vloog daar naar boven en ikke in zijn wiel. Aan 25 km/uur stormden we naar boven enn dan die afdaling....heel gevaarlijk, heel gevaarlijk, maar we waren gelijk geroutineerde motards en we vlogen naar beneden. Ik heb ne keer op mijn kilometriekske gekeken en het stond dan op 75km/uur."

"Ja zegt den Eric da zou ik toch niet durven."

"Ja vent dat is ook nie gewone zulle. We hebben dan nog twee bergen, alle hoe noemen ze weer den ...Aubisque en  euh ...den Soulor gedaan en just van 't zelfde hé vent. Trage Freddy wilde niet plooien en ikke weer in zijn wiel. Ik heb hem kunnen pakken in de afdaling  een beetje voor Argeles.Ja ja .. vent .benne k'ik daar den eersten aangekomen."

"Ja wadde zei den Erik da's straffe kost."

Ons verhaal:

"We hebben ons 8 dagen "gejeund"; met als apotheose de laatste dag met de drie cols.

 Iedere dag reden we langs wegen die totaal onbekend waren.

 De stilte , de mooie landschappen, de groet velden met zonnebloemen en de prachtige wijngaarden hebben ons bekoord en ons hart gestolen.

Gelukkig reden we in groep en wat voor een groep, anders had de eenzaamheid langs de vele lege dorpjes je wel eens parten kunnen spelen.

Bijna 8 dagen aan en stuk hebben we mooi weer gehad, die ene dag met regen zijn we al lang vergeten.

Dat het de ene dag al beter ging dan de andere is doodgewoon normaal.

En...ging het al een keertje niet goed dan was de slogan:"We zijn er voor elkaar, voor elkaar te helpen niewaar"

"Zit je niet teveel in de wind, moet ik je een duwtje geven ." Niemand zag er op tegen.

Iedere morgen samen gezellig ontbijten en ook hier weer het helpende gebaar: "Moet jij nog water hebben voor in je "pulle", wacht ik ga er halen."

Je had iedere morgen het gevoel dat je er nooit alleen voor stond,ook al had je een slechte nacht gehad of wilden de benen niet zo goed mee.

De bevoorradingen waren leuke plekjes en altijd was er iets lekkers. Iedere dag werd het opnieuw herhaald: "Wij worden hier echt verwend"

En dan de avonden: hoeveel mopjes er verteld zijn geweest kan ik niet inschatten. Wel weet ik zeker dat sommige mensen echte acteurs zijn en iedere dag voor een fantastische sfeer zorgden.

Er bestaat een gezegde :"Je oogst wat je gezaaid hebt"; Wel beste Lourdesvienden het is en was en het zal altijd een fantastische oogst blijven.

Wat kan er mooier zijn dan iedere morgen op te staan om samen een nieuw avontuur te beleven. Het woord "Samen" heeft voor mij nog een grotere betekenis gekregen dan voorheen.

Voor wie onbekend was voorheen, is nu gekend en bekend geworden. Ieder heeft op zijn manier zijn dankbaarheid getoond.

Bedankt aan allen die er bij waren elk met zijn talent om de andere te helpen, te ondersteunen.

Bedankt Robert,Henk, Dirk,Marleen, Kristine, Krista,ChrisV en Chris D.,Etienne,André Johan, Eddy B en Eddy S. Bertrand, Geert, Ronny, Rudy en Bert jullie waren allen super sterk.

Bedankt aan de mensen die geregeerd hebben op de BLOG. Voor vele Lourdesrijders was dit een steuntje of "porretje" in de rug.

Ook bedankt aan zij die de BLOG gewoon hebben gelezen om ons te willen volgen en op hun manier interesse hebben getoond in ons verhaal.

BEDANKT BEDANKT BEDANKT ......

Weetje: er zal nog een fotoboek verschijnen vandaar dat je nu ook weinig of geen foto's op de BLOG hebt gezien. Als je interesse zou hebben moet je maar iets laten weten.

Dit was het dan......nog vele sportieve groetjes van alle  LOURDESVRIENDEN.