Uitstap 105 km

Na een stevig en gevarieerd ontbijt was iedereen er klaar voor. Klaar voor het onbekende is natuurlijk wat moeilijk en daardoor merkte je ook een lichte vorm van zenuwachtigheid, nervositeit. Maar iedereen had het nodige vertrouwen en wist dat hij of zij kon rekenen op eender wie. Dus starten maar.

Nog vooraf gekeken op 't internet en het weer was super perfect. De zon zou heel nadrukkelijk aanwezig zijn en onder een blauwe hemel zou er zalig gefietst  kunnen worden voor de Lourdesvrienden uit Pittem. Weinig of geen wind dus ....IDEAAL FIETSWEER.

Na een lichting opwarming kwamen we aan de Col de Spandelles ( 1378m). Deze keer willen  wij het toch vermelden. De col is 15,3 km lang en met een max. van 10%. Hallo hoe gaan we dat doen?? Iedereen begon vol goede moed aan deze beklimming en de grilligheid van deze col met diverse hoogtemeters maakte het alleen nog wat moeilijker. De zweetdruppels parelden langs het lichaam. Iedereen vond de juiste cadans en reed op zijn snelheid naar boven. Voor zij die het wat moeilijker hadden was er wat verbale peptalk voorzien. :" We zijn er voor elkaar te helpen, te helpen niewaar". Het liedje konden we wel niet meer zingen maar wel puffend zeggen.

Sommigen vonden alleen hun weg en anderen reden in groepjes en hadden zelfs de tijd om hun groepje te benoemen; "De heilige Drievuldigheid". Voor zij die vroeger niet goed waren in catechese zal het wat opzoekingwerk worden. Een ding is zeker de maagd Maria heb ik niet zien fietsen.

Iedereen bleef stampen en duwen en kwam voortdurend dichter bij het einde van de klim. De laatste 2 kilometers waren wat buiten categorie maar iedereen moedigde elkaar aan en slaagde er in om die top te bereiken van die fameuze col.

Voor de afdaling hadden we terug afgesproken hoe we het zouden doen want veiligheid boven alles. Een smalle en bochtige afdaling maakte het parcours verraderlijk. Maar als echte flandriens trotseerden ook wij dit gevaar.

Waarom zouden we er nog geen colletje bijnemen!!! De Soulor 1474 m. Iedereen begon met dezelfde ingesteldheid aan deze col als aan de eerste. De zon straalde meer en meer en maakte het nog wat lastiger. Niemand begaf en deed verder in zijn eigen tempo. Ritmisch klommen de meesten naar boven. Duw en trek, duw en trek  zo gaat goed zo gaat het beter alweer en kilometer.

Oef oef ... boven  joepie !!Boven stond ons een verfrissing en een hapje te wachten. Voor iedereen heel welgekomen. Velen begonnen erg te zweten en zo vormden ze kleine beken. Nu weet je ook hoe bergriviertjes en we hebben er veel gezien, tot stand komen.

Geen twee zonder drie (hebben we dit al niet eens eerder gebruikt!?) Op naar de Col d'Aubisque (altitude : een woordje frans is hier heel toepasselijk)1709 m. Je moet echt eens internetten want aan die col hangt er ook een verhaal vast. Het verhaal van Wim van Est 1951. Je het lezen en...... je kunt het geloven of niet!!!

Ook deze berg werd met samen gebundelde krachten overwonnen. Voor zij die hebben gekeken of nog konden kijken was de natuur een prachtig tafereel. Moeilijk te omschrijven maar dit is zeker, het is iets dat altijd in onze herinnering zal gegrift blijven. Niet alleen de natuur was prachtig . De bellen van de koeien galmden in het dal en het geloei steeg naar boven. De vele geiten stonden langs de weg te mekkeren en dachten waarschijnlijk daar zijn weer een groepje wielergekken.

Eindelijk, we zij boven en boven op de berg werd er spontaan voor iedereen geapplaudisseerd. Net alsof we de bergprijs hadden gewonnen. Iedereen was content over zijn prestatie en wilde dit ook vereeuwigen met een foto. Iedereen vroeg aan elkaar om samen op de foto te staan met als achtergrond het stenen beeld van de Aubisque met de hoogtemeters

Door de drukte van de foto's was ik het bijna vergeten te vermelden, de paarden maakten ook deel uit van het landschap van de Aubisque. De beestjes waren echter heel opdringerig en uit pure noodzaak hebben we wat gedaald zodanig dat we in alle rust en zonder kommer of kwel onze picknick konden nuttigen. Dat het smaakte was zeker en de boterhammetjes of stokbroodjes werden maal 2 vermenigvuldigd met de gereden cols. "Alles mag op" zei Geert en dat was geen probleem.

De afdaling van de Aubisque was zalig , nog een klein opwippertje en terug dalen. Het was zalig maar toch moest je attent blijven want de diertjes van daarnet storen zich er niet aan en soms zie je een grote bruine plek op het wegdek.

We rijden of beter gezegd we dalen richting Argeles, het knooppunt om iedere beklimming die er is aan te vatten.

Voor ons zat het echter en voor de meesten gelukkig op. Een drankje, wat nakaarten over de rit gaf iedereen een enorme "boost".

Dit hebben we SAMEN met zijn allen gepresteerd en overleefd.

Het is nu al vrij laat maar tegen zondag 31 juli komt er nog een allerlaatste verhaal. De apotheose van 8 dagen Lourdes.

Weetje: Wie is er de berggeit van de Lourdesvrienden? ra ra ra als je 't weet stuur je antwoord door per gele briefkaart (bestaat niet meer) maar 't is 't proberen waard. Eerste prijs : gratis klim op de Spandelles, de Soulor en de Aubisque.