Het begon toen Nick weer eens uit ging zonder mij en me weer alleen zou thuislaten. Ik was het beu en smeekte hem om niet te gaan en gezellig thuis te blijven zodat onze relatie een ademruimte zou krijgen en we weer van momenten samen konden genieten. Hij zag dat niet zitten. Ik bracht het argument van een baby op en toen ontplofte de bom. Ik wou zo graag een baby, om iets om handen te hebben thuis. Nadat ik mijn job ben verloren als schrijfster was er een leegte gekomen in mijn leven, ik wist niet wat te doen en zat hele dagen thuis. Nick vond dat weer niet nodig. Hij zag dit als een soort reddingsmiddel voor onze relatie. Hij vond blijkbaar dat onze relatie gered moest worden. Toen vroeg hij of deze relatie niet genoeg was voor me, en dat was ze niet. Half nog niet van wat ik nodig had. Voor ik het wist had hij met een duw gegeven en had ik mijn hoofd tegen de trapleuning gestoten. Daar lag ik dan op de grond moedeloos. 

Op dat moment besefte ik iets, iets wat ik nooit verwacht had te voelen. Ik, Amy Dunne, was bang voor mijn man. Bang dat hij me toen ik daar op de grond lag nog meer pijn wou doen en dat het niet de laatste keer zou zijn dat hij dat gevoel had.