Tegelijk ben ik bang, tegelijk opgewonden. Enerzijds ben ik eenzaam en diep vanbinnen toch anders, anderzijds voel ik dat het overtuigend gaat zijn. Niet anders, maar gewoon. Ik spreek mezelf tegen. Ze zullen naar me lachen, alsof ze me begrijpen. Ze zullen niks door hebben. Ik heb me perfect aangepast. Vanbuiten af toch. Ik ben een genie. Misschien moet ik de stap toch wagen. Ik doe het sowieso, de vraag blijft alleen hoelang ik er nog mee wacht. Deze keuze heb ik al een tijdje gemaakt, toen wist ik dat ik niet meer terug kon. Ik zal passen in de werkelijkheid. De werkelijkheid zoals die hier ervaren wordt. Ik zal als een grijze muis zijn, overeenstemmend met alles waaraan hier waarde wordt geacht. Mijn voorkomen is noch kleurloos, noch extravagant. Mijn grondige doorlichting van deze wezenlijkheid zal beloond worden. Toch overkomt mij steeds die angst. Angst om te figureren in een wereld vol figuranten. Maar de zelfzekerheid van op het begin, zal snel meester van me worden, wanneer ik de stap waag immers. Ik mag niet meer wachten. Ik kan niet meer wachten. Het is een kwelling van de identiteit.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Dus ga ik. Gecamoufleerd als een menselijke. Een natuurlijk wezen.

Wanneer ik mijn zogenaamde kast van een huis open, sta ik in de wereld. De wereld als in... de aarde. Als in vreemdelingen. Niemand rondom mij. Een gevoel van veiligheid vermengd met de angst voor eenzaamheid. Ik sluit ze. De kast. Mijn ogen. Ik wacht. Voldoende. Onzekerder dan ooit. Ik spring erin. Ik beweeg ze. Mijn ogen. Mijn voeten. Mijn benen. Mijn hart. Ik ga vooruit. De rechthoek uit, op naar de plaats waar vier rechthoeken één vierkant vormen. Maar ik ben onderweg, en ik sta met mijn beide voeten op de grond. Denken is verboden, doen telt. Nog steeds alleen. Omringd door het niets. Maar dan weet ik dat ik dit kan. Dat het mijn droom is, en ik ben hier geraakt, wie kan me nu nog laten vervreemden? Ik ben zoals de anderen, altijd al geweest. Vanbuiten, maar zeker ook vanbinnen. Het volstaat om te bewegen, die benen, en de twee mondhoeken geforceerd omhoog te trekken. Het volstaat om alleen met mijn eigen bezig te zijn, om rechtdoor te lopen en niet achterom te kijken. Nooit. Verboden. En ik kan dit, ik doe het. Ik trotseer de vier rechthoeken en de centrale vierkant. Ik wandel. Ik leef. Maar ik voel ze wel, die blikken van die soort. Branden op mijn rug. Het ligt aan mij, ik beeld het me in. Het kan niet. Want ik ben de werkelijkheid. In al haar vormen. Ik ben de wereld. Ik ben de Aarde. Ik volg de stroom. Ik doe dit verdomd goed.

10 mei 2012