Mijn kop staat op barsten maar ik krijg het er niet uit. Ik probeer te schreeuwen maar er komt geen geluid. Iets houd me tegen ik weet niet wat. Als ik dit gevoel nu maar voor altijd vergat.
In mijn hoofd hoor ik stemmen; "vergeet me niet, vergeet me niet." In mijn gedachten, zie ik geesten die zeggen; "vergeet me niet, vergeet me niet." Naast haar steen zie ik een vergeet-me-nietje staan. Je weet vast wat er gebeurde ze is doodgegaan. Nu pas 3 jaar nadien. Hoor ik stemmen die zeggen; "Je moet verder leven" En bovendien... Nu weet ik dat het leven doorgaat maar enkel niet meer in totaal dezelfde maat. Haar vergeten zal ik nooit doen! Kom hier, nog een allerlaatste zoen.
