Er heerst nog steeds een groot tekort aan zowel PS3- als Wii-consoles in het land der Amerikanen. Vooral eerst genoemde is ondertussen erg begeerd geworden bij de Amerikaanse gamers. Veel amateur-commercanten spelen daar op in door hun console via Ebay te verkopen. Ebay rekende eens na hoe het precies zit met deze verkopen.
Wat betreft de PS3 werden er de week na de lancering 14.675 consoles verkocht via de online veilingensite. Het gaat hier om zowel de 20GB- als 60GB-versie. De gemiddelde prijs die betaald werd voor een PS3-console bedroeg $1186. Dat is meer dan het dubbele van de prijs van een 20GB-versie en bijna twee maal zoveel als de richtprijs van $599 voor de 60GB-variant. Als Ebay daar ook nog eens de pre-order verkopen bijrekent (deze gingen op 17 oktober van start) komt men aan ongeveer 28.200 consoles die gemiddeld $1370 kostten.
Ook de Wii verkocht goed op Ebay. Er werden ongeveer 26.700 units via de website verkocht aan gemiddeld $512 per stuk - een winst van $160 per console. Met pre-order-verkopen erbij liggen de aantallen op 29.500 stuks aan gemiddeld $428.
Het is bewonderenswaardig als je als regisseur twee opeenvolgende films kunt draaien die overal erg positieve kritieken krijgen. Een van de weinigen die hierin geslaagd is, is de Mexicaanse cineast Inárittu. Amores Perros wordt door velen beschouwd als een van de beste films van deze eeuw en ook 21 Grams werd op de meeste plaatsen lovend onthaald. Zijn derde film over hetzelfde onderwerp (de rol van het toeval) heet Babel, met in de hoofdrollen Cate Blanchett, Brad Pitt en Gael Garcia Bernal. Waren de eerste twee toevalstreffers, of is Inárittu een groot talent? Lees vlug verder!
Het zal je maar overkomen. Je zit rustig met je vrouw in een bus vol toeristen, midden in de woestijn van Marokko. Plots hoor je in de verte een schot en valt je geliefde levensgevaarlijk gewond in je armen. Het klinkt niet echt geloofwaardig, maar toch overkomt het Richard en Susan op hun trip door noordelijk Afrika. Enkele honderden meters verder zien we twee kinderen uit de streek die een geweer uittesten. Wedden dat je die bus niet kunt raken. Voor ze het goed en wel beseffen hebben ze ongewild een vrouw verwond en zetten ze een reeks gebeurtenissen in gang die elkaar erg toevallig opvolgen. Niet alleen de jonge schutters zelf zullen de gevolgen voelen, maar ook hun familie, de volledige bus toeristen, de kinderen van de gewonde vrouw, hun Mexicaanse opvoedster, de neef van de Mexicaanse opvoedster en zelfs een doof meisje in het verre Japan. Dat meisje heeft nochtans al problemen genoeg, want sinds haar moeder zelfmoord pleegde, maakt ze een identiteitscrisis door waarbij ze nogal dikwijls haar slipje uittrekt.
Hoewel Inárittu terecht alle lof krijgt voor zijn uitmuntende regie, mogen we toch zeker schrijver Arriaga niet vergeten. De achtenveertigjarige Mexicaan bewijst voor de vierde maal op rij zijn kunnen, want wat opzoekingswerk leert ons dat ook The Three Burials of Melquiades Estrada uit zijn pen voortvloeit. Hij is dus duidelijk fan van door elkaar lopende verhaallijnen en dat is een aanpak die door de bioscoopganger wel gewaardeerd wordt.
Voor deze laatste film in de trilogie werd ditmaal de portefeuille volledig opengetrokken om een aantrekkelijke cast te vormen (het budget is dertien maal zo groot als in vergelijking met Amores Perros). De hoofdrollen zijn weggelegd voor oscarwinnares Cate Blanchett en publiekslieveling Brad Pitt. Pitt zag er nog nooit zo oud uit, maar hij weet te overtuigen als wanhopige echtgenoot/vader. Ook Gael García Bernal is er net als in Amores Perros terug bij. Hij speelt een jonge gefrustreerde Mexicaan die zeker niet meer zal gevraagd worden voor Bob-campagnes. De rest van de uitgebreide cast is nobel onbekend, maar daarom zeker niet minderwaardig.
Mensen die graag een volledig afgewerkt verhaal voorgeschoteld krijgen, zullen waarschijnlijk teleurgesteld naar huis gaan. Net als in The Three Burials of Melquiades Estrada besteedt Arriaga vooral aandacht aan de verhaallijnen van de hoofdpersonages. De rest komt zo wat in de verdrukking en dus is het op het einde niet echt duidelijk wat er met hen gebeurt. De film biedt ook stof tot nadenken (ik ben oprecht benieuwd wat er op het papiertje stond). Babel is ook de film van de contrasten. De eenvoudige levensstijl en de soberheid van de Afrikaanse woestijnen wordt afgewisseld met het immens drukke Tokyo en de consumptiemaatschappij die er floreert. Bepaalde scènes doen door de overdosis aan lichtflitsen (in de discotheek) zelfs pijn aan de ogen, waardoor je even verlangt naar de dorre woestijn.
Als de term trilogie valt, is het vergelijken met film één en twee nooit veraf. Tot mijn grote schaamte staat 21 Grams nog altijd bovenaan mijn 'die films moet ik dringend eens bekijken'-lijstje, maar Amores Perros ligt nog fris in het geheugen. De gelijkenis is treffend. Verschillende verhaallijnen die door elkaar lopen, Gael García Bernal in een hoofdrol, toeval als hoofdthema, drama en zo kan ik nog wel even verdergaan. Beide films zijn filmtechnisch even goed (bijna perfect dus) en toch zullen de meeste mensen Amores Perros verkiezen. Dit heeft volgens mij vooral te maken met de X-factor (om maar eens een populaire term te gebruiken) van de hoofdrolspelers. Een eigenaar van een vechthond die zijn hart volgt en er met zijn schoonzus vandoor wil gaan (omdat zijn broer toch een klootzak is) en een oude hitman spreken nu eenmaal meer tot de verbeelding dan een doof tienermeisje met complexen en een familie met geiten in de dorre woestijn. Als dan nog eens blijkt dat de vrouw die neergeschoten wordt eigenlijk nogal ferm kan zagen in plaats van heroïsch alles te ondergaan, vellen we het oordeel al helemaal in het voordeel van de eerste uit de reeks. Maar dit is op zich geen schande, want Amores Perros was dé film van 2000.
