Nangadef,
Het is al eventjes geleden, maar internet en elektriciteit zijn hier niet evident.
We weten niet goed waar te beginnen, we hebben deze week al zoveel meegemaakt en gezien. Eens we terug thuis zijn, zullen we alles in geuren en kleuren vertellen. En dan nog, je moet het hier zelf meemaken om het te begrijpen. De eerste dagen doe je zoveel indrukken op die je moet verwerken, maar nu vinden we alles al meer gewoon. Ook de plaatselijke bevolking schrikt al niet meer wanneer ze ons zien aankomen. Enkelen kennen ons bij naam. We hebben zelf Afrikaanse namen gekregen (ik heb de mooie naam Bintu gekregen, Adriaan heeft de eer de naam Mata te mogen dragen)
We hebben al heel wat van het land te zien gekregen (ook door al twee de weg kwijt te zijn
.)
We zijn eergisteren naar de markt geweest en dat was een hele ervaring. De marktkraampjes (een vrouw op een krukje met een houten plank voor haar) stonden opeengehoopt naast elkaar en er heerste een mengeling van geuren van vis, vlees en specerijen wat niet echt goed rook. Annelies is haar benen kwijt en ik een arm, maar we hebben ze toegebrand, dus geen probleem. Typen gaat daardoor wel iets moeilijker. (tot zover dit intermezzo van Adriaan Borms)
Gisteren rook het ook al zo lekker toen we naar een vissersdorpje geweest zijn, genaamd Tanjé. Een onvergetelijke ervaring. De armoede was daar echt schrijnend en ik denk dat iedereen daar wel een moeilijk moment heeft gehad. Zo was daar een jongetje en hij smeekte me om voor hem een voetbal te kopen. Ze denken dat voetbal hen rijk kan maken
.
Nog zo een misvatting die hier leeft, is dat in België het geld aan de bomen groeit. Sommigen willen zelfs hun kind meegeven aan ons, omdat het zo meer kansen krijgt.
Alles is hier dik oké en we amuseren ons wel.
Veel groetjes aan iedereen en een dikke zoen voor Jana en Vincent.
Annelies en ook een beetje Adriaan
20-04-2008 om 14:21
geschreven door Adriaan 
|