Daar zit je dan... Alleen met je gedachten en je herinneringen. Een foto in je hand, een bevroren stukje tijd van toen alles nog goed was. Daar zit je dan... Reeds jaren met verdriet om je verlies. Je grootste verlies. Het grootste verlies ooit mogelijk. Het verlies van je kind. Hoe heb je die jaren toch doorstaan? Ondanks je immense groot verdriet ben je er nog, slechts een schim van wie je was, maar toch. Niets is nog hetzelfde, niemand is nog hetzelfde. Het is geen haat die je koestert tegenover je medemens, het is geen wrok die je hebt jegens de maatschappij. Ze passen gewoon niet meer bij jou. De banaliteit van het dagelijkse leven gaat aan je voorbij. Je kan geen energie meer opbrengen voor wat er uiteindelijk toch niet toe doet. Het mens-zijn wordt in vraag gesteld. De wereld is veranderd, jouw wereld is veranderd. Je wereld is zoveel kleiner geworden, je raakt geïsoleerd. Je vrienden en familie begrijpen je niet meer. Ze blijven steeds vaker weg. Ze blijven steeds langer weg. Ze geven het op. Ze geven jou op. Je kan het hen niet kwalijk nemen want voor de zoveelste keer beantwoordde je de telefoon niet. Berichten laat je onbeantwoord. Het is een vicieuze cirkel waarin je steeds verder geïsoleerd raakt. Je zocht je toevlucht tot alcohol, drugs, pillen. Om te verdoven. Om die gevoelens van verdriet en eenzaamheid te verdoven. Om die avonden te laten passeren, die lange avonden. Voor even voel je je beter, verlicht van de duisternis in je hoofd. Voor even. Want elke dag opnieuw voel je je slecht voor wat je jezelf aandoet. Je wilt dit niet. Je wilt dat dit stopt, je wilt je leven terug maar elke avond weer zoek je redding in de verdovende middelen om je even te sussen. Ze lijken je te omarmen en troost te bieden. Heel even toch. Je snakt naar tederheid, genegenheid. Naar armen om je heen, een knuffel, een innige gemeende knuffel, een knuffel die nooit stopt. Het jarenlang alleen-zijn eist zijn tol, het jarenlang geïsoleerd zijn met je verdriet maakt je nietig. Het gebrek aan liefde en fysiek contact maakt je kwetsbaarder. En toch is een mens sterk. Heel sterk!
