Gisteren zijn ik en nog een vrijgezelle vriendin naar een optreden van Stan van Samang gaan kijken. Nog voor Stan zijn 'Scars' losliet op het publiek was mijn vriendin al aan 't flirten met een onbekende kerel, iets wat ik helemaal niet gewoon ben van haar. Normaal is ze verlegen en teruggetrokken, deze keer speelde ze echter al haar troeven uit. Al snel waren ze even aan de praat geraakt en een vleugje jaloezie stak bij mij toch wel de kop op. We hadden afgesproken dat het op een doordeweekse dag niet te laat mocht worden, dus maakten we na het optreden aanstalten om naar huis te gaan. Snel nog even iets halen om te drinken, en dan huiswaarts! Maar vlakbij de toog kwamen we weer dezelfde gast tegen, waar mijn vriendin ondertussen helemaal weg van was. Ze geraakten weer aan de praat, dus ik ging maar alleen verder om drank te halen. En daar, een beetje verder stond hij dan: een man die mijn hart sneller deed slaan. Hij was helemaal mijn type: ietsje groter dan ik, donkerblond haar, blauwe ogen, hmmm.... Hij kende mij nog van toen ik bij de jeugdbeweging zat. Na de vergadering gingen we dan altijd nog iets drinken in ons stamcafé, en blijkbaar had hij daar gewerkt. Ondertussen had hij een eigen café en ging hij voor mij wel eens een cocktail van 't huis maken. 't was heel gezellig, en de tijd vloog! Om half 3 zijn we doorgegaan (na een hartverscheurend afscheid), maar die cocktail heb ik nog steeds tegoed!
* ow ja, nog een grappige anekdote: Terwijl we naar Stan aan 't kijken waren ging er ergens in 't publiek een bord omhoog met: "Roel, gij kunt mij krijgen!"
Een vrouw, halverweg de 40 en gescheiden, geeft deze avond een drink voor haar vrienden.
Nadat ze 2 jaar geleden gescheiden was, heeft ze een andere man leren kennen. Deze man was eigelijk nog bij zijn vrouw, maar ging haar verlaten. Wat hij miste was een hechte vriendengroep. Hij was steeds bij zijn vrouw, en zo waren ze alle contacten met hun vrienden verloren. Wanneer hij met zijn nieuwe vriendin wegging, was hij omringd door haar vrienden. Hij vond dit geweldig en straalde weer. Uiteindelijk heeft de man toch besloten om bij zijn vrouw te blijven, zijn huwelijk een tweede kans te geven. Zijn vriendin blijft alleen achter. Deze avond heeft ze hem uitgenodigd op een drink, en heeft ze al haar vrienden uitgenodigd, omdat hij zich daar steeds zo goed bij voelde. Ik vraag mezelf dan af of dit een laatste wanhoopspoging is hem terug te winnen, door hem nog eens te doen beseffen wat hij in zijn huwelijk miste. Of doet ze dit echt met de nobele gedachte dat hij zich een avond kan amuseren, onder (haar!) vrienden? Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat ik het zo ver niet wil laten komen. Het wordt echt tijd dat ik een man vind die geschikt is voor mij!
Ik ben 25 jaar, terug studerend, en ondertussen alweer 1,5 jaar vrijgezel. Nu het schooljaar voorbij is, en het dus weer vakantie is ben ik fulltime vrijgezel. Het mooie ervan is dat ik een zalig uitgangsleven heb, ik hoef immers met niemand rekening te houden en leer veel toffe mensen kennen. Maar toch mis ik geregeld genegenheid, romantiek en iemand om mij te vergezellen naar de koppelfeestjes. Gelukkig heb ik in mijn vriendenkring nog vrijgezelle meiden waar ik het supergoed mee kan vinden, en mij goed mee kan amuseren!
Gisteren zijn ik en nog een vrijgezelle vriendin naar een optreden van Stan van Samang gaan kijken. Nog voor Stan zijn 'Scars' losliet op het publiek was mijn vriendin al aan 't flirten met een onbekende kerel, iets wat ik helemaal niet gewoon ben van haar. Normaal is ze verlegen en teruggetrokken, deze keer speelde ze echter al haar troeven uit. Al snel waren ze even aan de praat geraakt en een vleugje jaloezie stak bij mij toch wel de kop op. We hadden afgesproken dat het op een doordeweekse dag niet te laat mocht worden, dus maakten we na het optreden aanstalten om naar huis te gaan. Snel nog even iets halen om te drinken, en dan huiswaarts! Maar vlakbij de toog kwamen we weer dezelfde gast tegen, waar mijn vriendin ondertussen helemaal weg van was. Ze geraakten weer aan de praat, dus ik ging maar alleen verder om drank te halen. En daar, een beetje verder stond hij dan: een man die mijn hart sneller deed slaan. Hij was helemaal mijn type: ietsje groter dan ik, donkerblond haar, blauwe ogen, hmmm.... Hij kende mij nog van toen ik bij de jeugdbeweging zat. Na de vergadering gingen we dan altijd nog iets drinken in ons stamcafé, en blijkbaar had hij daar gewerkt. Ondertussen had hij een eigen café en ging hij voor mij wel eens een cocktail van 't huis maken. 't was heel gezellig, en de tijd vloog! Om half 3 zijn we doorgegaan (na een hartverscheurend afscheid), maar die cocktail heb ik nog steeds tegoed!
