Weinig mensen weten wat ik mee maak, maar ik moet het aan iemand vertellen. Een ex van mij (waar ik nog mee bevriend ben, zeer zeldzaam) heeft gezegd dat ik dit niet mag schrijven online, maar dat kan me op het moment niet schelen. Ik weet vandaag niet exact wat er is met mij, maar ik begon me vandaag al slecht te voelen toen ik opstond. Het werd erger met het uur en nu huil ik gewoon. Op het moment dat ik dan nadenk over waarom ik zou kunnen huilen, ga ik mijn hele lijstje af met alle rommel dat ik heb meegemaakt en alle angsten dat ik heb en nog zoveel andere dingen. Uiteindelijk huil ik nog meer, maar voel ik me op het einde wel opgelucht omdat ik dan zogezegd "mijn hart heb kunnen luchten". Ik hoop dat morgen alles beter is, want dan zie ik weeral mijn familie...

Nu moet je niet denken dat ik mijn familie niet graag zie, want ik zie ze heus wel graag. Maar soms is het te vermoeiend om altijd te lachen of alles positief te zien en perfect te zijn voor iedereen. Zij zien niet wie ik ben, niemand ziet dit, zelfs niet de mensen die dat denken. Ik hou altijd iets achter, niemand ziet de echte ik. De onderwerpen en problemen dat ik achterhoud, kan ik gewoon niet uitleggen aan anderen, want iedereen verwacht een logica achter alles dat men doet.

Dus kort samengevat: Mijn hoofd is een gestructureerde chaos.