|
Oh, wat was het gisteren heerlijk vertoeven aan de visvijver. Vergezeld door de maan en wat smorende apen werd ik overweldigd door een gevoel van rust en kalmte. Niet dat ik aan het smoren was gegaan, ik moet zo al genoeg na-kuchen the day after, maar de natuur heeft nu eenmaal dat effect op mij. Bomen die gedirigeerd worden door de wind en gerimpeld water begeleid door de vissen. Levendige vissen, dat moet ik ze wel nageven en even, heel even dook het beeld van het monster van Loch Ness in me op. Kinderfantasiën... Ik vind ze geweldig. De wereld door de ogen van een kind, een eindeloze nieuwsgierigheid door al wat ze omgeeft. De schittering in de ogen bij het voorbijfladderen van een vlinder. De onwetendheid als ze voor de eerste maal natte voetjes krijgen aan de zee terwijl ze eigelijk op het droge stonden.
De eerste angsten die ze trotseren wanneer ze mama niet meer vinden in de winkel of wanneer papa angstkreten uitslaat wanneer ze net dat kleine beestje met die lange staart wouden aaien.
En plots keert de wereld zich dreigend naar je toe: de ooit zo fascinerende draaikolken wanneer het bad zich ledigt dreigen je mee te sleuren, nachten transformeren bomen naar dreigende grijparmen en elk geruis achter de struiken moet wel een weerwolf zijn.
Gelukkig is er mama en voorziet ze jou van de nodige afleiding. Kleurrijk speelgoed dringt je leven binnen. De eerste barbi-pop, de eerste action-man. Dapper trotseren zij jou angsten, nog later bouwen ze liefdesnestjes en in het laatste stadium vechten ze voor het leven wanneer je honend benen en armen amputeerd. Mama, ik vind barbi's stom, ik wil een game-boy, ... ik wil een playstation, mama, ik wil een X-box! Een computer, een gsm, nog een nieuwere gsm!
Stilaan worden we kinderen van onze tijd, materialistische beestjes, nooit helemaal tevreden en altijd wel wat te klagen.
Lijkt de hemel van vroeger dan wel nog zo hemels? Of is het mogelijk weer perfect gelukkig te worden om een kommetje rijstpap met een gouden lepeltje?
|
