Zaterdagochtend 20 december 2008, een moment dat ik zeker zal blijven onthouden van deze zwangerschap...

Op dat moment was ik net nog geen 21 weken zwanger... tot dan had ik geen enkele last gehad van de zwangerschap, geen of amper ochtendmisselijkheid, geen verminderde of vermeerderde eetlust, geen probleem met speciale geuren of dergelijke.

En plots... als een donderslag bij heldere hemel... een bloeding terwijl ik in de winkel sta!

In paniek naar de gynaecoloog gebeld, mochten onmiddellijk naar bij hem komen.
Diagnose: een bijplacenta waarin een scheurtje zat waarlangs ik dus bloed van de placenta verloor.
Resultaat: asap naar ziekenhuis, voor minstens een week rust en controle, zonder enige garantie op het resultaat.

We hebben die week echt de bangste momenten gehad. Opeens moet je erbij stilstaan dat je het kindje zomaar in 1-2-3 kan verliezen... het kindje dat je al een maand voelt trappen in de buik, waarmee je toch al een zekere band hebt. Iedereen spreekt wel van de eerste 3 risico-maanden, maar velen vergeten, en ik eerlijk gezegd ook, dat er dan nog ± 3 maand zijn alvorens je kindje levensvatbaar is. Kortom, het wil dus zeggen dat als er dan een complicatie is, je toch nog afscheid moet nemen van de vrucht in je buik...

De gynaecoloog heeft er ook onmiddellijk bij gezegd dat hij geen % overlevingskans wil/kan geven, maar dat als het goed komt ik in elk geval niet meer mag werken e.d. tot met de bevalling. Dus allerliefste collega's, sorry, maar soms moet je keuze's maken, en momenteel kan/wil ik niet anders dan het leven in mijn buik alle kansen te geven op overleven...