|
Met twee fikse en zeer aangename wandelingen nog vers in ons geheugen maakten we ons op voor het serieuzere wandelwerk: 5 dagen hiken en kamperen in het Chileense Nationaal Park Torres del Paine. Deze trektocht zou ongeveer samenvallen met Franks verjaardag en aangezien Torres del Paine al sinds zijn Chileense avonturen met Johan op zn verlanglijstje stond, beloofde dit een geweldig verjaardagscadeau te worden.
Als een kleine side-note wil ik Frank hier even zeggen dat mijne lieve schat geen moeite heeft gespaard om van die dag iets speciaals te maken: in samenzwering met de hostal eigenares een speciaal ontbijt voorzien, trakteren op een goei restaurant...
Bovendien zat de kans erin dat we de tocht samen met Jeroen Hendrickx (een vriend uit Antwerpen) zouden kunnen ondernemen. Met Jeroen, die ook 10 maanden in Zuid-Amerika rondtrekt waarvan de eerste 2 met Salvo - waren we via e-mail in contact gebleven en onze paden zouden elkaar kruisen in Puerto Natales. (We hebben uiteindelijk nog net een anderhalf uur samen op cafe gezeten, vlak voor Jeroen de bus naar Punta Arenas nam.)
Een bezoek aan de toeristische dienst van Torres del Paine leerde ons dat de refugios in het park al helemaal volgeboekt waren en er voor ons dus niets anders meer opzat dan tentje en kampeermateriaal te huren en die extra kilos ook maar mee te sleuren (wel stukken goedkoper natuurlijk want de prijzen van de refugios en producten in de winkels van het park rijzen de pan uit).
Het parcours dat we zouden afleggen staat bekend als de W, een ingekorte versie van het volledige circuit dat 8 in plaats van onze 5 dagen in beslag neemt.
Al tijdens de rit naar het park werden we overdonderd door het natuurschoon; we zagen zelfs al onze eerste condors. Frank wilde het eerst niet geloven totdat Natacha het bewijs voorlegde door een foto van een condor te laten zien in een souvenirshop aan de ingang van het park. Maar de echte overweldiging volgde pas toen we lago (meer) Pehoe overstaken met de catamaran om tot bij ons vertrekpunt te geraken: de bekende granieten torens scherp afgetekend tegen een kristalheldere blauwe lucht en het blauw/groene water van het lago Pehoe op de voorgrond... Dat behoeft verder geen commentaar.
We kwamen om 19.00 u aan op onze eerste kampeerplaats en nog geen half uur later stond ons huisje-voor-1-nacht al recht. De volgende ochtend waren we al heel vroeg op pad om het eerste traject af te leggen want van slapen was toch niet veel in huis gekomen. Patagonie zou Patagonie niet zijn moest er niet bijna continu een stormachtige wind doorheen waaien en vooral Frank met zn gekneusde rib vond het matteke en de ondergrond niet echt zacht genoeg om lekker in te dutten. Ondanks de slapeloze nacht waren we 3,5u na ons vertrek (11.30u) al bij ons eerste doel aangekomen: Glacier Grey. Op de terugweg naar onze kampeerplaats zagen we pas hoe erg de natuur was aangetast door de brand die enkele jaren geleden door een onvoorzichtige toerist was gesticht. Hectaren waardevolle bosgrond waren in vlammen opgegaan door een onzorgvuldig geblust en bovendien verboden kampvuur.
Met al een goede 20 km bergop en bergaf in onze benen, moesten we nog beginnen aan de zwaarste tocht van de dag. Weliswaar enkel 7,5 km maar ondertussen in regen en wind en met allebei een tiental kilo zware rugzak op de rug. Wat waren we blij toen we in campamiento Italiano aankwamen.
Onze tweede overnachting was voor Natacha al een stuk beter maar Franks prikkelhoest van de eerste dag had zich ondertussen ontwikkeld tot een degelijke keelpijn met serieuze snotvalling als gratis optie. Na lang beraad en om erger te vermijden hebben we dan maar met heel veel pijn in het hart (en Frank in de keel) de terugtocht aangevat met de belofte ooit terug te komen om het volledige circuit te doen. Misschien was dit wel voorbestemd want tijdens de terugtocht met de bus werd één van Natachas dromen werkelijkheid: een condor zien van zeer dichtbij. Zelfs de busschauffeur zei dat een condor zelden zoals het een topmodel betaamt voor de lens poseert.
Na een dagje rust, goed slapen en gezond eten waren we klaar voor onze volgende halte: Calafate. Tot groot jolijt van ons beiden zagen we onderweg naar glacier Perito Moreno een dood konijn op de weg liggen ... omringd door een schare immense roofvogels, waaronder twee indrukwekkende arenden, een aantal chimagos en caranchas. Ook de condors waren van de partij en cirkelden met zn twintigen boven onze hoofden. Een andere reden voor de talrijke aanwezigheid van de grootste vogel was de timing. De 10.000-den schapen in de omgeving brengen in deze periode nl hun jongen ter wereld en de placentas die op het veld achterblijven, zijn een lekkernij voor condors.
De gids stond er zelf ook versteld van want zoveel roofvogels tijdens een trip had ze nog nooit gezien. Maar ons hoofddoel was dus de glacier.
Enkele feiten op een rij: het ijsmassief waarvan Perito Moreno en glacier Grey deel uitmaken, is na Antarctica en Groenland het derde grootste ter wereld. Perito Moreno steekt zon 60 m boven het water uit, maar onder het water zit nog zon 120m verborgen (ter vergelijking: de grootste glacier in Argentinie, Viedma, gaat nog 700m door onder water) Het speciale aan Perito Moreno in vgl met andere glaciers is het feit dat deze stabiel is, de enige ter wereld die niet in grootte afneemt.
s Anderendaags vertrokken we naar Chalten, een piepklein dorpje in the middle of nowhere, omringd door het Andesgebergte en met als voornaamste trekpleister de cerro (piek) Fitz Roy. We hebben hier een zeer mooie wandeling gemaakt waarbij Natacha heeft mogen genieten van een gratis vliegles, letterlijk dan. We hielden het niet voor mogelijk, maar er stond hier zowaar een nog sterkere wind dan in torres del Paine en toen die Natacha van de grond optilde en slechts na ingrijpen van Frank een metertje of twee verder neerzette, wisten we dat de bergtop die we wilden bereiken net iets te hoog gegrepen was. Ook de trektocht die we voor de volgende 2 dagen geboekt hadden, leek ons steeds minder een goed idee. Toen we ook nog eens vernamen van andere reizigers dat hun trektocht was afgelast omwille van het gevaar, vonden wij het hoog tijd om onze touroperator te contacteren en onze reservatie te annuleren. Dit was echter makkelijker gezegd dan gedaan ... Gelukkig heeft Natacha enige ervaring met zware onderhandelingen en hevige discussies want zonder stevig aandringen harentwege hadden we nooit ook maar 1 peso van ons geld terug gezien. Ook nu moesten we ons nog tevreden stellen met maar de helft van het geinvesteerde bedrag. We lieten het echter niet aan ons hart komen, zijn eens goed gaan eten en besloten om de volgende dagen zeker geen tours meer te doen, het reistempo te verlagen en van een paar dagen compleet niets doen te genieten in Bariloche.
En nu zijn we weer helemaal bijgeschreven want Bariloche is waar we dit verlag zitten te schrijven, vergezeld van onze tweede literfles Stella Artois (8,5 peso oftewel zo´n 2 euro de fles)
Schol! En tot de volgende!
Frank en Natacha
13-12-2006 om 00:00 geschreven door Frank & Natacha 
|
