Eindelijk inHonduras! Hier hebben we lang naar uitgekeken want zon, zee en vooral tropische stranden zullen hier ons pad kruisen. Meer nog, we zullen er minstens 2 weken van gaan genieten zonder van de ene naar de andere plek te reizen, gewoon 2 weken rust onder de palmbomen op witte stranden.

Maar eerst nog even de cultuur-historische kant op. Vlakbij de grens met Guatemala ligt Copán, de belangrijkste Maya-site van Honduras. Het dorpje Copán Ruinas zou ook gezellig zijn volgens onze Lonely Planet, dus dat leek ons de ideale plaats om de grens over te steken. De bus ging tot aan de grens zelf. Daar moesten we nog even wat formaliteiten vervullen en daarna konden we met een klein mini-busje mee naar Copán Ruinas zo’n 20 minuten verder. We hebben ons ingechecked in het Via Via café-hostal, deel van een Belgische keten van reiscafés/hostals en ook gerund door 2 Belgische koppels.

De volgende dag hebben we een Tjuk-Tjuk (motorfiets taxi) genomen om naar de ruïnes te rijden. Het bleek maar een goeie kilometer of  2 van ons hostal te zijn, dus eigenlijk geen taxi nodig, maar ja…

Bij de ingang besloten we even te wachten op een andere groep toeristen die ook een gids wilden zodat  we de kosten konden delen. De groep waar we uiteindelijk mee aansloten bleek een groep Jehova’s getuigen te zijn, maar gelukkig voor ons waren ze niet uit op nieuwe zieltjes.

Onze gids was alweer een apart figuur: een 67 oude man die er prat op ging in het Guinness Book of World Records te staan als de gids die de meeste talen spreekt van alle Copán gidsen. Hij had ook meegewerkt aan  belangrijke onderzoeken, vaak als vertaler.

De ruïnes van Copán zijn van een heel andere aard dan die in Tikal.Volgens onze gids was Tikal eerder het politieke centrum terwijl Copán meer het artistieke hart was van het Maya-rijk. Er waren veel beeldhouwwerken te zien, vaak van dieren, maar ook van Maya-koningen  en van 1 mysterieuze vrouw. (da’s zeer uitzonderlijk) Verder was er ook nog een indrukwekkende trap waarbij elke trede een hoofdstuk was uit de geschiedenis van Copán. De restauratie ervan was bijna voltooid toen wij er waren.

De guillotine avant-la –lettre was een offersteen waarin een sleuf was uitgehouwen langswaar het bloed kon wegstromen en opgevangen worden. Dat de bouwwerken van deze oude culturen de tand des tijds zo gemakkelijk doorstaan werd nog maar eens benadrukt toen we langs het nog steeds functionerende drainage system liepen.

Een zeer vergevorderde beschaving dus, maar toch ook met sommige vreemde kantjes –ze begroeven hun doden onder de huizen waar ze woonden- en meer menselijke kantjes – ze speelden ‘voetbal’ als een soort ritueel op speciaal daarvoor aangelegde terreinen en elke konig vond dat hij beter was dan de vorige en liet dat blijken door gewoon bovenop de monumenten van de vorige een nieuw  -en natuurlijk beter- monument te bouwen. 1 koning (de 16e) vond zichzelf zo geweldig dat er 16 jaguars moesten aan geloven enkel om in zijn altaar te leggen. 1 jaguar vangen in die tijd was al een serieuze uitdaging. Laat staan 16. Een bezoek aan de tunnels onder Copán hebben we gelaten  voor wat het was want veel te duur.

De volgende dag hebben we nog een opvangcentrum voor vogels bezocht. Meestal ging het om vogels die uit gevangenschap waren gered en in het wild “vogels voor de kat” zouden zijn.

De meeste vogels zaten in grote, ruime volieren, maar sommige waren helemaal vrij en vormden het interactieve gedeelte van het centrum. Je kon ze op je schouder zetten of op je arm. De toekans maakten het meeste indruk op ons, Zo kleurrijk en zo’n vreemde vorm ook met die immense bek. We hebben nog een paar foto’s van elkaar genomen met een aantal papegaaien in onze nek –sommige heel groot en zwaar- en daarna was het alweer tijd om verder te trekken.

De plaatselijke luxebus bracht ons zonder veel problemen naar La Ceiba waar we de ferry zouden nemen naar Utila voor onze duikcursus en volgens ons allebei alweer dubbel en dik verdiende rust.

08-03-2007 om 00:00 geschreven door Frank & Natacha  

Onze zwerftocht door Guatemala bracht ons vervolgens naar Rio Dulce, een klein dorp aan de oevers van het meer van Izabal en de rivier Rio Dulce. Een prachtig stukje natuur dicht tegen de Caraibische kust en ook een geliefkoosde ankerplaats voor 100den plezierjachten en zeilboeten van voornamelijk zeer rijke, belastingontduikende Amerikanen.

De hoofstraat van dit dorp is een drukte van jewelste. Het krioelt er van de marktkramers en talloze kleine winkeltjes die moeten voorzien in de noden van de kapiteins en hun bemanning.

Wer hadden nog graag diezelfde dag doorgevaren met een watertaxi naar Finca Tatin, een hotel/hostal aan de oevers van een zijarm vam de Rio Dulce, met mooie prive cabines in een jungle setting. Maar de bus was te laat en de laatste watertaxi was al uitgevaren. Een nachtje in het nabijgelegen en gelijkaardige Casa Perico was een mooi en aangenaam alternatief. Ook hier was het eten weer voortreffelijk en - niet onbelangrijk - in buffetvorm a volontee!

Onze watertaxi naar Finca Tatin (eigenlijk naar het havenstadje Livingstone aan de Caraibische kust) bleek tegelijk ook een soort van tour te zijn. De schipper bracht ons langs een oud fort dat de regio tegen piraten moest beschermen, een waterlelietuin en een warmwaterbron. En uiteindelijk kwamen we aan in ... Livingstone?? De schipper was ons vergeten af te zetten bij Finca Tatin onderweg. Maar we mochten gratis mee terug gelukkig.

Finca Tatin was alweer zo een idyllisch plek. We vallen in herhaling – sorry daarvoor – maar in Guatemalakomje blijkbaar niks anders tegen ...Na een luierdag zijn we met een kajak een mangrovewoud gan verkennen. Een bos in het water hadden we nog niet van dichtbij gezien. Onze tweede dag vulden we met een korte jungletocht samen met en Frans koppel en 2 lokale gidsen die zo een centje bijverdienen voor hun families en hun gemeenschap. Eerst brachten we een bezoek aan een scholencomplex midden in de jungle. Een prachtige plaats om school te lopen: Mooie grote hutten met strooien daken tussen palm- en fruitbomen, vlinders en tropische bloemen. Deze plaats wordt wel stevig gefinancierd door een plaatselijk ontwikkelingsfonds. Daarna doken we weer de bossen in om uiteindelijk uit te komen bij het dorp van onze gidsen. In tegenstelling tot de grote vuile steden was er hier geen papiertje of blikje te bespeuren op de grond. De mensen die hier wonen zijn arm, weinig geschoold en worden als indianen geminacht door vele zogenaamd beschaafde stadsbewoners, maar qua ecologisch verantwoord omgaan met hun omgeving hebben we nog veel te leren van deze “primitieven”.

We kochten nog een klein souvenir en iets om te drinken in het dorp en daarna ging de tocht weer terug naaron hotel aan de rivier.

Guatemala begint ons meer en meer te bevallen. Volgens de Lonely Planet een gevaarlijk land, maar volgens ons valt het allemaal nogal mee – buiten de grote steden weliswaar. Spijtig eigenlijk dat dit al onze laatste stop is in dit prachtige land. Morgen steken we de grens over naar Honduras. Het laatste land dat we zullen bezoeken op het Amerikaanse continent. Hier zullen e vornamelijk tijd doorbrengen op de paradijselijke stranden van de Bay Islands Utila en Roatan waar we allebei ook ons duikbrevet hopen te halen zodat we in Australie het Great Barrier reef van wel zeer dichtbij kunnen gaan bewonderen.

Spannend!

01-03-2007 om 00:00 geschreven door Frank & Natacha  

Na de ruines van de incas in Zuid Amerika wordt het hier in Centraal Amerika stilaan tijd voor een paar Maya ruines. De grootste Maya site is die van Tikal, dichtbij de stad Flores die voor veel toeristen dienst doet als uitvalsbasis naar Tikal. Zo ook voor ons. Een 8 uur op de bus – gelukkig zijn de landen in Centraal Amerika kleiner dan in Zuid Amerika en de afstanden die wij dienen te overbruggen dus ook – was voldoende om van Antigua naar Flores te reizen. Deze stad ligt volledig op een eiland in het meer van Peten Itza. Ook het hostal waar we verbleven is meer dan een vermelding waard. Los Amigos, gerund door twee zeer sympatieke Nederlanders is een klein paradijs, zowel op vlak van logement en setting als op culinair gebied. Je zou terugkomen enkel en alleen voor de sfeer in dit bacpackershotel. 2 Papegaaien en een par honden met twee superschattige puppys maakten het plaatje helemaal compleet.

Om Tikal te bezoeken moesten we vroeg uit de veren. Om 03.30 zouden we al opgepikt worden door onze gids zodat we tegen zonsopgang klaar zouden zitten bovenop de hoogste tempel van Tikal om te genieten van dit spektakel. De bewolking en mist gooide echter roet in het eten, maar de geluiden van de jungle waren toch ook de moeite. Dat is ook een groot verchil met Macchu Picchu in Peru. De tempels staan hier in het midden van de jungle in plaats van op de top van een kale rots. Ook zonder zonsopgang was dit een een zeer spirituele ervaring.

Na de zonsopgang heeft de gids ons rondgeleid langs de belangrijkste monumenten en vertelde ons over de opkomst en de ondergang van het Maya imperium. Ook hier waren de Spanjaarden weer mede verantwoordelijk, maar de voornaamste oorzaak van het zwakker worden van de Mayas was hun falen in de landbouw. Ze hadden geen technieken om het lamd dat ze verbouwden gedurende lange tijd goed te laten renderen, dus moesten ze continu nieuwe gronden ontbossen – wat ook nu nog gebeurt – en dat bracht niet genoeg voedsel op voor de steeds maar groeiende Maya bevolking. Tekenen van ondervoeding zijn ook teruggevonden in de stoffelijke resten die door archeologen zijn blootgelegd: slecht gebit, zwakke botten, ... En bovenop deze al hachelijke situatie kwam dan ook nog eens een periode van droogte die een aantal jaren bleef aanslepen. Voor de Mayas van Tikal was dit de vrij ironische laatste druppel. De Mayas zijn natuurlijk niet uitgestorven hierdoor, maar ze verloren hun greep op hun omgeving en het rijk viel uit elkaar wat de Spanjaarden vrij spel gaf.
Als om te benadrukken dat de Mayas nog een rol te spelen hebben in deze wereld kregen we op het einde van de tour nog een teken van hun goden in de vorm van een grote gier die met zijn vleugels gespreid plaats had genomen op de top van de belangrijkste en meest heilige tempel: de tempel van de Jaguar. Alle toeristen die op het centrale plein rondliepen werden er even stil van...

25-02-2007 om 00:00 geschreven door Frank & Natacha  

 De hoofdstad van Guatemala – Guatemala City – is echt een deprimerende bedoening. We zijn dan ook zo senil mogelijk naar aangenamere oorden getrokken: Antigua. Dit was de oude hoofdstad van Guatemala in de 18de eeuw en de stad is nog zeer authentiek met oude koloniale gebouwen en straten gemaakt van kasseistenen. Neem de auto weg uit het straatbeeld en je zou zweren dat de films van Zorro hier zijn ingeblikt.

Ook de omgeving is op zijn minst indrukwekkend te noemen: vulkanen omringen zowel de stad als het nabijgelegen Meer van Atitlan waar we eerst naartoe zijn geweest. Antigua verder verkennen zou later gebeuren.

Het meer ligt op een uur of twee van Antigua en wordt omringd door kleine dorpjes op de oever. We hebben er zelf maar twee bezocht: Panajachel en San de Pedro de Atitlan.

Panajachel is de grootste nederzetting aan het meer. Net voor je het dorp binnenrijdt kom je voorbij een Mirador of uitkijkplaats vanwaar je de hele omgeving kan bekijken. Het meer met de 3 vulkanen errond zou een mooi postkaartje zijn.

De plaatselijke bevolking en de ingeweken gringos zijn een toonbeeld van rust en volledig vrij van stress. Het merendeel van de vrouwen gaat hier traditioneel gekleed en souvenirs en artesanias (allerlei handwerk) vormen de voornaamste koopwaar op de marktjes. Een beetje zoals Otavalo in Ecuador eigenlijk, maar met een sterkere hippie-invloed vanwege een hippie invasie in de jaren ’60-‘70. Toen er in de jaren ’80 onlusten uitbraken in het land is de meerderheid van deze ondertussen overjaarse hippies het land uitgevlucht. Eind jaren’90 keerde de rust weer terug en niet lang daarna ook een tweede generatie hippies. Deze keer is San Pedro het mikpunt van de invasie. Het zit er dan ook vol door gringos gerunde hostals, hotels, touroperators en restaurants. Maar het heeft ondanks dit alles veel meer sfeer dan Panajachel.

Voor we echter naar San Pedro zijn gevaren hebben we nog een bezoek gebracht aan een vlakbij Panajachel gelegen natuurpark. Het was een beetje verloren moeite eigenlijk want een stukje grond met in semi-gevangenschap gehouden apen en een vlinderboerderij zonder vlinders vonden we achteraf gezien niet echt de naam Natuurpark waard. Het enige interessante was de arend die in de vlinderboerderij dienst deed als ratten- en spinnenvanger. Het beestje was zo tam dat we er op een meter vandaan konden staan poseren voor de foto. Aan de andere kant getuigt het van weinig diervriendelijkheid om een arend op te sluiten in een vlinderboerderij ter grootte van een volleybalveld.

Na dit “natuurpark” zijn e in en watertai gesprongen en nar San Pedro gevaren. Heel veel reizigers die hier passeren blijven er uiteindelijk veel langer hangen dan ze oorspronkelijk van plan waren en we begrijpen dat maar al te goed. Zo was er en Nederlander die in ons hostal werkte die ons vertelde dat hij is Cancun, Mexico was vertrokken voor en wereldreis van 1 jaar, was afgezakt tot in Guatemala, dan onmiddellijk naar het meer was gekomen en dat was ondertussen al 4 jaar geleden.Verder was hij niet geraakt.

De maya invloeden (in Zuid Amerika waren het de Incas, hier zijn het de Mayas die vroeger de scepter zwaiden) zijn ook nog duidelijk aanwezig. Onder andere in de taal. In Guatemala bestan nog 22 verschillende Maya talen. Rond het Atitlan meer spreken ze Tzutuhil. Ondertussen lijkt dit al wat met het Spaans vermengt te zijn want hier en daar verstaan we een woord.

Na en dag of twee genieten van de sfeer hier besloten we weer terug af te zakken naar Antigua waar we een nog actieve vulkaan – De Pacaya - willen gaan beklimmen. We kozen ervoor om dit bij het vallen van de avond te doen zodat we niet alleen de gloed van de lava maar ook de zonsondergang konden meepikken. We hadden wel vragen bij de veiligheid van zo een trip want blijkbaar was er nog maar een dikke week geleden een kleine uitbarsting geweest die de wandelpaden over de gestolde lava met verse, lekker warme nieuwe lava had bedolven. Toen we de gids vroegen of het veilig was antwoordde die doodleuk dat Guatemalteken gewoon zot zijn .... En dat is niet ver van de waarheid want zo’n 40 centimeter onder de gestolde lava waar we over liepen zagen we de rode gloed van de lava die nog ettelijke 100den graden heet was. Verstand op nul, en gewoon doorgaan was de boodschap. En je voeten zetten waar je voorganger al had bewezen dat je er niet doorzakte. Met de hete adem van de vulkaan in onze nek en onder onze schoenen moesten we ons uiteindelijk ook nog een weg zien terug te banen naar beneden .... in het donker. Met enkel een kleine zaklamp waren de scherpe lavarotsen een behoorlijke hindernis, maar de gloed van de lavastromen in de schemering gecombineerd met de prachtige zonsondergang die zich aftekende tegen een decor van nog twee andere vulkanen maakten het echt de moeite waard.

22-02-2007 om 00:00 geschreven door Frank & Natacha  

09-02-2007 om 00:00 geschreven door Frank & Natacha  

08-02-2007 om 00:00 geschreven door Frank & Natacha