Gisterenavond hadden we een hotel gevonden buiten Manila, vanmorgen trokken we dus naar Subic Bay. De chauffeur die ons kwam ophalen was anderhalf uur te vroeg wat zeer on-Filippijns is.
Eens Manila verlaten (wat zeer vlot ging want het is zondag) reden we via mooie groene bergachtige streken. We passeerden dorpen die volledig verwoest werden in 1991 door een ... vulkaanuitbarsting, toeval?.
Subic Bay was tot die periode een Amerikaanse legerbasis, momenteel enkel nog gebruikt door de Amerikanen om hun oorlogsschepen te onderhouden. Nu hebben de Koreanen het hier overgenomen van de Amerikanen.
Het hotel zelf is leuk, vlak aan het strand, met een klein zwembad. Dit verzacht toch een beetje de pijn. We proberen nu een beetje de knop om te draaien. Hoop om nog voor 27 april te kunnen vertrekken is er bijna niet meer. Dus proberen we er het beste van te maken, maar toch.... we zouden duizend maal liever thuis zijn.
Veronique heeft ondertussen een beetje was gedaan, want we zaten zonder vers ondergoed.
Na een veel te korte nacht zijn we met onze "nieuwe vrienden" Hans en Reinhilde de stad ingetrokken om wat te gaan eten.
Daarna zijn we een ganse namiddag bezig geweest met de zoektocht naar een hotel voor de komende dagen, want in het hotel waar we nu zitten, konden we niet blijven. We hebben beslist om uit Manila weg te gaan. Hier is ten eerste niks te zien, niks te doen en ook veel te druk.
Na lang zoeken hebben we een hotel gevonden in Subik Bay, zo'n twee uur rijden van hier. Een hotel vlak aan het strand en met een zwembad, zodat we misschien toch nog een beetje een vakantiegevoel hebben. Alhoewel, we zouden duizend maal liever onmiddellijk naar huis gaan.
We kregen vandaag ook via Joker, het reisagentschap waar we de vliegtickets kochten het aanbod om een vlucht met KLM te nemen naar Amsterdam, van zodra het Europese luchtruim weer vrijgegeven is, maar dat zou ons 4.500 euro kosten (voor 4 personen). Zonder enige garantie dat we volgend weekend thuis geraken, dus hebben we dat niet aangenomen. Onze terugvlucht staat nu voorlopig geboekt voor 27 april (thuis 28 april).
Deze morgen, bij het ontwaken hadden we het allen een beetje moeilijk. Sinds lang heb ik gehuild als een kind.
Ondertussen hebben we een aangenaam koppel leren kennen, Hans en Reinhilde uit Willebroek, ook gestrand. Zij trekken morgen naar Puerto Galera, want het zijn verwoede duikers. We hebben al afgesproken om mekaar weer te zien komende zomer.
Vanavond kreeg ik een telefoontje van iemand van Radio 2. Blijkbaar wordt ons verhaal in ons thuisland goed gevolgd. Het doet deugd om te horen dat jullie een beetje bij ons zijn.
Het grootste gemis is nu wel onze twee andere kinderen thuis. Volgende week begint school opnieuw en zij staan er nu alleen voor. Zeker voor onze jongste Timme, die met z'n been in het gips zit, zal dat niet zo makkelijk zijn. Bedankt voor allen die hen al hulp aanboden.
Zo, ik ga nu naar bed, wat proberen te slapen. Foto's zijn er vandaag niet, de zin om mijn fototoestel uit te halen, ontbreekt.
Etihad, de rijke luchtvaartmaatschappij heeft eindelijk onze vlucht bevestigd : 28 APRIL !!! Dat betekent dat we hier nog TWAALF DAGEN vast zitten in Manila.
We moeten ondertussen ook opdraaien voor alle kosten : hotel, verblijf, eten. Ik heb al meer dan een uur met mijn GSM gebeld met de ambassade. Beniuwd om mijn volgende Proximus-factuur te zien. Het zal dus een verschrikkelijke dure reis worden.
Het wordt ons echt wel een beetje te veel. Ze behandelen ons hier ook als dieren. We zijn de luchthaven uitgezet zonder stempel op ons paspoort, dat betekent dat we momenteel illegaal in het land zijn en we we weten niet of het land sowieso zullen uit kunnen de 28ste. Dit zoiets nog mogelijk is anno 2010 is onbegrijpelijk.
Iedereen doet hier zo moeilijk, het is echt om de moed te verliezen. Dit apeland, hier zien ze mij alleszins nooit meer terug.
We staan vandaag wel met onze foto op de voorpagina van de nationale krant en naar het schijnt wijdt Het Nieuwsblad vandaag ook een artikel aan ons verhaal.
Etihad, de rijke luchtvaartmaatschappij weigert alle medewerking, we hebben misschien een vlucht komende maandag 19 april, mogelijks zitten we nog een week vast en kunnen pas de vlucht van volgende vrijdag 23 april nemen.
Ondertussen zijn de mensen van de Belgische ambassade met een hulpactie begonnen. Deze morgen hebben de ambassadeur himself en een medewerkster ons wat geld, wat belegde broodjes en wat drinken gebracht. Bij de meeste mensen is het geld op. Ze zoeken nu een hotel waar we kunnen overnachten, mogelijks voor een paar nachten.
Laat ons hopen dat de problemen zo snel mogelijk opgelost worden, want de toestand wordt schrijnend. Er zitten een paar kinderen in de groep en een babytje van 3 maanden, we zijn allemaal ontzettend moe en we beginnen een beetje te "rieken".
Donderdagavond vertrokken we ruim op tijd naar de Aquino Airport in Manila, om de reis huiswaarts aan te vatten. Maar.... opeens werd omgeroepen dat de pasagiers voor Brussel zich moesten melden bij de checkin. Daar kregen we te horen dat we niet mee mochten op de vlucht naar Abu Dhabi. Consternatie alom. Door de problemen met de Ijslandse aswolk kon niet geland worden in Brussel. Maar waarom mochten we niet naar Abu Dhabi?
Ondertussen kregen we geen informatie van de luchtvaartmaatschappij Etihad Airways. Ook liet men ons zonder eten en drinken zitten, zelf een stoel hebben we niet.
Ondertussen hebben de Belgische ambassade ingeschakeld. Etihad kwam toen doodleuk vertellen dat we konden op de volgende vlucht op ... 23 april, dat is dus binnen een WEEK.
Ondertussen hebben we de nacht doorgebracht op de grond en hebben nog steeds geen eten of drinken gezien, en weten we nog niks over een mogelijke terugvlucht.
Hier zitten we dus, gestrand aan de andere kant van de wereld, een groepje van 25 Belgen.
Later meer, maar één advies kunnen we al zeker mee geven : NEVER FLY ETIHAD AIRWAYS !
Onze laatste volledige dag in Manila. Opnieuw gidsten Lisa en Carlos ons door de stad. Eerst bezochten we Intramuros, het oude ommuuurde stadsgedeelte, niks bijzonders eigenlijk. Na de middag deden we opnieuw een .... winkelcentrum aan : de Mall of Asia, het grootste van het Aziatische ontinent. Gigantisch groot, elke grote merken zijn hier aanwezig met een eigen shop. Maar niet gezellig, kitcherig zelfs.
De terugtocht met de auto naar het hotel, ongeveer 15 km duurde zo maar eventjes 2 uur!
Na een week Zamboanga trokken we vandaag terug naar Manila. De vlucht met vliegtuig ging sneller dan de rit van de luchthaven naar het hotel.
De taxichauffeur sakkerde en hij had gelijk : "Manila is trappic, trappic, trappic". Voor alle duidelijkheid, Filippijnen kunnen de "f" niet uitspreken.
Na een lekker (Belgisch!) avondmaal volgde een korte nachtrust, want om 9u30 stonden Lisa en Carlos ons al op te wachten. Lisa is een Filippijnse, geboren in Manila en is gehuwd met een rasechte Eeklonaar, Carlos. De ideale gidsen dus.
Ze vroegen ons wat we wilden bezoeken. Doe maar een suggestie, zeiden we. Dus trokken eerst naar een ... winkelcentrum, Global City. Vandaar ging het naar Greenhills, een, jawel, winkelcentrum ofte mall genoemd hier. We eindigden de dag met een bezoek aan Eastwood Mall, een ...juist, u wist het al.
Mijn collega Nathalie, die hier een paar jaar heeft gewoond, had me verwittigd : in Manila is niets te zien, en gelijk heeft ze. Veel winkelcentra, heel veel "trappic", maar voor de rest???
Nu, morgen staat nog een bezoek aan Intramuros op het programma, dat zou wel een bezienswaardigheid zijn. Daarna volgt een bezoek aan Mall of Asia, het allergrootste winkelcentrum van Azië.
Eén ding weet ik zeker, dit jaar zien ze me niet meer terug in de winkelstraten.
Veronique leerde vandaag een nieuwe fruitsoort kennen, mangostine.
O ja, mijn verbrande rug en billen zijn al aan de beterhand.
Bezoek aan de plaatselijke muziekwinkel
Lisa en Carlos, onze gidsen in Manila
Veronique ziet pareltjes
In Manila verkopen ze dus t-shirts van vele bekende bands...
Het avondfeest van het huwelijk van Andy en Beverly verliep een beetje zoals bij ons : veel eten, drinken en een danspasje.
Toch een leuke anekdote : de "judge" die het huwelijk ingezegend had was ook aanwezig op het avondfeest (samen met 2 secretaressen...). Op een bepaald moment hadden Gert-Jan en Fam dorst en bestelden 2 pintjes bij een ober. Kleine vergissing was de ober was eigenlijk de "judge", maar de man kon er om lachen.
De dag na de trouwpartij hielden we een collectieve luie dag. Lang slapen, beetje luieren, beetje zonnen, beetje drinken, beetje eten, een zwemke doen, ach, het leven kan lastig zijn.
Bij zonsondergang waagden Patriek, Andy en ik zich aan een zwempartij in volle zee. Leuk, mooi ook, toen plots Andy riep : "Ik ben mijn trouwring verloren". Paniek alom. We probeerden nog te zoeken, maar het was ondertussen te donker geworden om verder te zoeken.
Toen Andy het nieuws aan zijn kersverse bruid vertelde was die natuurlijk van de kook. Je zou voor minder, je trouwring verliezen binnen de 24 uur.
De verdere avond verliep in mineur.
De volgende morgen zag ik een vissersbootje met een snorkelaar, op jacht naar krabben. Ik riep de man tot bij mij en vroeg hem of hij eens wou zoeken naar een gouden ring, ik wees hem de plaats aan waar Andy de ring verloren was. En na amper 5 minuten, eureka! De ring was gevonden. Andy content en vooral Bev content.
Maandag stond een uitstap naar het eiland Santa Cruz op het programma. Aangezien dit een eiland is waar nogal wat moslimrebellen zitten moesten we ons verplicht laten escorteren door twee zwaar bewapende militairen. Schoon zicht : met z'n zevenen in een piepklein vissersbootje en twee soldaten.
Santa Cruz is een pracht eiland met witte stranden, maar ... je valt er best niet in slaap tijdens het zonnen. Femke en ik lopen er nu als gebraden kiekens bij. Heb vannacht trouwens geen oog dicht gedaan van de pijn (verbrande schouders, en billen).
Straks om 15u nemen we de vlucht naar Manilla voor het laatste gedeelte van onze reis. Andy, Beverly, Willy en Patriek zijn deze morgen al vertrokken naar het eiland Cebu, zij trekken later nog naar het paradijselijke Palawan.
Zwempartijtje bij zonsondergang
Proberen Parijs-Roubaix volgen via internet
Het vissersbootje dat ons naar Santa Cruz bracht onder militaire escort
