Na vijf uren en een half van operatie werd ik wakker op de midcare afdeling van HHZ Wilgenstraat in Roeselare.Het was ondertussen al donker en het enige waar ik aan dacht was: dat ik dorst had en wilde overgeven.
Alleen een verpleger en mijn vrouw waren in de verduisterde kamer aanwezig. Ik kreeg een beetje water die uit een spuitbus kwam, eigenlijk mocht ik nog niets drinken.
s'Morgen kwam de Neuroloog langs die mij opereerde met de uitslag, alles van de bloeding was proper gemaakt en mijn ruggemerg werd zoveel mogelijk vrijgemaakt.
De dagen die er opvolgde waren er van realisatie en van verdringen. Niet alleen van de pijn maar ook van ongeloof dat er niks meer van gevoel in mijn benen zat, alleen een heel klein beetje in mijn rechter teen.
In de eerste dagen zag ik verschillende dokters, specialisten het was precies of ik een speciaal geval was.
Later bleek dit ook....... allez toch voor het HHZ.
Dan starte het voor mij,een confrontatie van mijn volledig veranderde lichaamsbouw zowel wat gevoel of lichaamlijk.Overal op mijn lichaam waren er zuignappen aanwezig die allerlei geluiden maakten vanaf erbij mij iets gaande was. Ja zelf als ik huilde of aan het lachen was.
Constant kreeg ik mee dat nu de volgende stap de revalidatie was alsof aan de trap stond om af te dalen naar de hel.
De neuroloog van zijn kant hoopt ergens in wonderen maar gaf toch mee dat de beschadiging ter hoogte van T6 te veel was maar dat het niet uigesloten was om terug te kunnen stappen maar dan herpakt hij zich en liet hij weten dat het % toch heel klein is.

Wat mij heel erg opviel was het bijzondere goed weer voor de tijd van het jaar, het was als of het weer blij was om mij zo te zien liggen, ik had verdriet ..... hoe moet dit nu verder....dan was er ergens de aanvaarding van ik kan het nog verder vertellen. dit alles was vooral in mijn eerste 3dagen zo.
Aan deze woorden hou ik mij tot op vandaag nog altijd vast en geef ik mezelf de moed dit te aanvaarden.
Veertiendagen heb ik op midcare gelegen met heel positieve ervaringen van hoe verzorging moet zijn, waavoor mijn dank aan Bart en Mireille.
Mijn enige negatieve ervaring was het in contact komen met de anale touché: er was een verpleegstertje die daar nogal heel erg fanatiek mee omging, als je een dag of 2 niet naar het toilet kunt gaan is dat haar oplossing.
Laat het ons het zo zeggen: zoals het laat vermoeden zo voelt het ook. de volgende dagen keek ik iedere keer heel goed naar de handen van de verpleging, hopend de vingers niet te dik waren:
na 11 dagen kwam er een dame op bezoek met het uitzoeken van mijn profiel om toegewezen te kunnen worden aan het revalidatiecetrum.
Het kwam echt over bij mij van hoe blij ik eigenlijk wel mocht zijn dat ik werd toegestaan.
Was het dan toch de trap naar de Hel?