Vandaag weer een moeilijke dag in het pleegzorgbestaan. Het was bezoekje van mama van vandaag, en ik had de taak om onze kleine meid naar daar te brengen. Elke keer probeer ik haar voor te bereiden voor dat moment, zodat ze goed weet wat haar te wachten staat. Vandaag bleek dat niet nodig te zijn, want ze was flink en ging zonder problemen mee...
Eens aangekomen was er geen enkele mogelijkheid om nog in de buurt van dat kleine meisje te komen. Mama eiste haar plekje op, en dat was het dan ook...
En daar was het dan, dat vieze en vreemde gevoel. Alle verschillende mogelijke muizenissen gingen door me heen: het gaat wel echt beter met mama, zou ik haar moeten afgeven, voelt mijn kleine prinses de spanning die er hangt in de lucht wanneer mama en ik in dezelfde ruimte zijn, ... Het voelt vreselijk, maar dat is nu eenmaal niet anders.
Thuis aangekomen na een ritje in de auto heb ik mezelf weer opgepept: Alles wat we doen, doen we voor dat kleine, lieve en koppige meisje. Die vieze gevoelens en die muizenissen gaan me niet vooruit helpen, ookal zijn ze heel normaal. Blijf gewoon van dag tot dag genieten van de mooie momenten samen...
...en dat is dan ook exact wat ik ga doen!
Lieve prinses van me, je bezorgt me heel wat kopzorgen maar bent dat echt allemaal volledig waard! Ik zal jou gewoon geven wat je nodig hebt en je alle liefde van de wereld schenken, voor altijd, kleine meid! Mama houdt van jou, of zoals jij het elke dag zegt: Jouwajouw! ❤️
