De vier heren van Ballroomquartet tonen zich op hun tweede album van hun meest experimentele kant, in de beste zin van het woord. Hier geen hokjes, geen beperkingen. Door traditionele instrumenten als mandoline, viool en accordeon tegen rockgitaren, drums en elektronica uit te spelen in eigenzinnige composities en arrangementen, creëren de muzikanten een apart geluid, dat elke song weer even verrassend uit de hoek laat komen als de vorige. De vier windstreken van het mondiale muzikale spectrum komen op dit schijfje wel ergens tot uiting. Labyrinth begint frivool maar mondt al snel uit in een weidse rocker die ons van ver en van dichtbij aan de sound van Noordkaap/Monza deed denken, af en toe onderbroken door berbergezangen en gelardeerd met repetitieve woorden en zinnen. In The thin line krijgt de reverbknop op de gitaar een hoofdrol en kabbelt de muziek rustig voort, tot de gitaar alweer snedig het voortouw neemt.

Sideshow freakcircus kondigt zich aan als een luchtig liedje maar blijft dat niet. Schrille gezangen en loeiende gitaren en synths komen het sixtiessfeertje verstoren, om uiteindelijk toch weer met een speeldoosmelodietje af te sluiten. Quasimodo brengt ons in dansstemming (denk Hoven Droven of Gjallarhorn), om ons ook hier weer ergens halverwege even van de wijs te brengen. Ook The way to the top doet ons huppelen van blijdschap en zal op menige fuif of natuurlijk een optreden van de heren ongetwijfeld zorgen voor de nodige ambiance. In tegenstelling tot Alabama tripping, dat zich traag en dreigend (die voetstappen en kettingen) voortsleept.

Flamingo laat zuiderse klanken weerklinken maar haalt er al snel het oosten bij om geen windstreek ongemoeid te laten. Een beetje duizelig? Jammer genoeg biedt Tranquilizer geen soelaas, want ook hier wordt een inspanning gevraagd van de luisteraar. Het nummer schiet heen en weer tussen stilte voor de storm en de storm zelf, de ene keer rustig, dan weer dreigend, een andere keer in het oog van de storm of meedeinend op de restwinden.

Qua songitel kan My heart belongs to Venezuela alvast tellen maar een echte ode leek het ons niet te zijn. Eerder een onrustig en door een hectische drum en accordeon en bizarre falsetstem voortgestuwde song die abrupt tot een einde komt. Gelukkig zorgt het Ballroomquartet voor een gezapig doch ietwat bevreemdend rustpunt met Lucky number en ook 8 minutes with Walter zoekt rustiger oorden op, hoewel dit epos zich naar het einde toe ook laat aanzwellen tot luidere, niet van tragiek gespeende proporties. Als uitsmijtertje, maar zeker niet het minste nummer op deze plaat, krijgen we nog Doefalgan, een mooi en kort pianomelodietje dat als ideaal tegengewicht kan dienen voor de prachtige, eclectische, eigenzinnige, bevreemdende, originele, … (vul zelf aan) luisterbeurt die eraan vooraf ging.

Ballroomquartet laat zich alvast niet onder één hoedje vangen. Eigengereid timmeren ze aan hun plaatsje op de muzikale kaart en ze doen dat zonder toegevingen, zoals het hoort. Uitstekende tweede!

www.ballroomquartet.com

08-02-2008 om 16:19 geschreven door Folkspot.be  

CD-bespreking: Göze - Quand on est bien amoureux

We kregen de afgelopen weken enkele mooie schijfjes in onze handen gestopt. Ook in het folkwereldje staan de persen, ondanks de concurrentie van de online muziekwinkels en downloadsites, niet stil. De cd is blijkbaar nog niet helemaal ten dode opgeschreven.

Zo mochten we ‘Quand on est bien amoureux’, de derde worp van Göze (oftewel gitarist Maarten Decombel en accordeonist Wim Claeys) beluisteren. Göze is een samentrekking van ‘gezellig onderuit zonder elektriek’ en dat statement maken ze ook op deze cd opnieuw waar. In aanloop naar de 14de februari (Valentijn) kreeg deze cd als thema ‘de liefde’ mee. Met deze rode draad rijgen de heren, hier en daar aangevuld met zangeres Olle Geris en muzikanten Sam Van Ingelgem (bas), Jo Zanders (percussie) en Toon van Mierlo (sax), mooie melodiën en liederen aan elkaar tot een amoureus en vaak dansbaar geheel. Denk maar aan de zeemzoete Mazurka des Tuileries, L’Ostendaise, het titelnummer of de aan Dirk Van Esbroeck zaliger opgedragen Tango para Diego. Met Wim Claeys in de gelederen mag, nee moet er af en toe ruimte zijn voor humor. Aan het begin van Hozee! horen we een grappig telefoonberichtje van een Westvlaamse (vandaar niet Göze maar Hozee) mevrouw die het duo wil boeken en vraagt wat dat dan mag kosten, om vervolgens een mooie scottish op gang te trekken, inclusief bezwerende zangpartijtjes.

Zangeres Olle Geris maakt zich Raymond van het Groenewouds Lied van de zee helemaal eigen, en even later doet ze hetzelfde in een Maaslands dialect in het mooie Wets dich. De sfeer van de liederen past misschien niet helemaal in het totaalconcept van deze cd, maar op zich zijn het pareltjes. In Cecilia gebruikt Göze een oude opname uit 1939 om ‘Ik zag Cecilia komen’ in een eigenzinnig kleedje te steken. Het instrumentaaltje Skaloval-Neverending sleept zich dan weer naar een stemmige climax.

Een scandinavische inslag geven de heren met de Polska Fastän en het door een hartslag voortgestuwde en tegendraadse Rauland. Met Patatski, een liveregistratie waarop Toon, Sam en Jo meespelen, laten de heren van Göze zich horen als uitstekende muzikanten voor de vele Boombals, waar ze niet zelden ten dans spelen.

Met dit schijfje werd alweer een mooie luisterplaat op folkminnend Vlaanderen en de rest van de wereld losgelaten. Oorstrelend en hier en daar ook dansbaar, meer moet dat niet zijn.

www.goze.be

08-02-2008 om 16:15 geschreven door Folkspot.be  

CD-bespreking: Snakes in Exile - Time flies when you're having fun

In 2007 mochten de heren van Snakes in Exile 15 kaarsjes uitblazen en dat vierden ze met een vierde album, het allereerste live-album van het slangengebroed. Opgenomen in een klein maar fijn theaterzaaltje in het Hasseltse, onder productioneel toezicht van Erwin Libbrecht, gitarist van Kadril en baas van Wild Boar Music.

Doel van de cd was niet hun ‘best of’ live te brengen, maar eerder oudere nummers nieuw leven in te blazen, livefavorieten die nog niet eerder op cd verschenen eindelijk hun kans te geven, minder bekende pareltjes ten gehore te brengen en samen met het publiek en een resem gastmuzikanten van jetje te geven.

De cd trapt af met A place in the choir, een nummer uit de beginperiode dat al meteen de kenmerkende meerstemmigheid (herinner u hun acapella versie van Jumpin’ Jack Flash van de Rolling Stones) van de heren in de verf zet. Vervolgd wordt met Carrion Crow, een tradiotional die de Snakes jaren geleden via Jakke Teut (van Black Velvet) leerden kennen. Jakke mag dan ook graag een deuntje meefluiten op de tin whistle. Op het illustere Cambridge Folk Festival mochten de Snakes jaren geleden graag een nummertje meezingen met de Saw Doctors, van wie ze N17 al jaren op hun playlist hebben staan. Een leuk heen-en-weertje met het publiek (N17 – stone walls and the grasses green) werd hun deel.

Dan tijd voor het eerste pareltje, het obscure maar wondermooie Destination Donegal, een ode aan de Ierse provincie met een gedreven Toon van Mierlo (Naragonia, EmBrun, Fluxus, …) in een hoofdrol op zijn pipes. En meteen volgt nog een prachtnummer, het van Christy Moore maar door zijn broer Luka Bloom geschreven City of Chicago. Ditmaal is het meestergitarist Jokke Schreurs die de honneurs als gastmuzikant mag waarnemen.

Hoe de wereld een dorp is, wordt duidelijk door de keuze voor Demons and Dragons. Een nummer geschreven door Chris Strong, zanger van de ter ziele gegane Engelse groep Poison the Poteen, die ooit voor veel ambiance zorgden in een Limburgs café. In dat groepje zat ook een dijk van een drummer, die voor de fun ook wel wat viool wilde leren. Ondertussen is Guy Fletcher (bekend van onder meer Tickled Pink en Little Johnny England) al jaren een meesterviolist en als parttime Snake paraat op alle grote afspraken van de Snakes in Exile. In Demons and Dragons mag hij zich dan ook uitleven op viool, terwijl Toon van Mierlo zich alweer laat opmerken op uileann pipes. Opzwepend en catchy, folkrock op zijn best.

Uitgehijgd begint Luc Bailleul aan het bloedmooie Ride on, alweer een van grootmeester Christy Moore gekende ballade, neergepend door Jimmy McCarthy. Het gitaarspel van Jokke Schreurs zorgt voor een extra dimensie. Ook mooi is Out of the woods, een van Nickel Creek bekend zeemzoet liedje. Maar van een nog veel grotere pracht is Feel so near, van de Schotse bard Dougie MacLean. Ook hier werd weer een mooie rol voor het publiek weggelegd.

Voor een rondje acapella zijn de Snakes in Exile altijd te vinden. Hun vorige cd’s toonden aan dat hierin wel eens hun sterkste troef zou kunnen liggen, en dat wordt meer dan bestendigd door hun bewerking van Janis Joplins Mercedes-Benz en  het zeemansied The last shanty.

Via het opzwepende The Rambling Rover gaat het opnieuw naar een publieksmeezinger van formaat: Fox on the run. Hier is het aan het publiek om de tweede, derde en zelfs vierde stem van het refrein mee te zingen, tot het ook van Nickel Creek bekende The Fox zich aandient en het publiek opnieuw uit de boel doet gaan.

En dat publiek was nog niet uitgezongen, want hun participatie werd weer verlangd bij The Weight, een nummer van de legendarische The Band. Een mooie afsluiter van een mooie live cd, ware het niet dat de Snakes nog eens beroep deden op de onwaarschijnlijke fiddlekwaliteiten van Guy Fletcher. Via enkele tradionals en andere tunes spreidt hij zijn talenten tentoon en die worden nog duidelijker als de Snakes opnieuw invallen voor een stomend The Fiddler’s Tail.

15 jaar Snakes in Exile lieten een duidelijke stempel na op deze liveregistratie. We hoorden spelplezier, virtuositeit, eigenzinnige nummerkeuzes, ervaring en vooral veel leute. Natuurlijk moet je ze eens in het echt gezien hebben om ten volle de livereputatie van de heren te kunnen toetsen en natuurlijk krijg je de livesfeer nooit helemaal op een schijfje geperst, maar zowel voor wie ze nog moet ontdekken als voor de vele fans van de Snakes is dit album alweer een schot in de roos.

www.snakesinexile.com
www.wildboarmusic.com

08-02-2008 om 00:00 geschreven door Folkspot.be