Nadat ik Roderick, Halt en Arald veilig had teruggebracht naar Redmont, kreeg ik van Halt een weekje welverdiende rust. Ik genoot met volle teugen van de rust. Ik heb er ook van geprofiteerd om met mijn jaargenoten van het weeshuis eens af te spreken. Dat was met Arnout, Jenny en Allys. Het was heel gezellig om ze na al die tijd nog eens te zien. Ze waren dan ook super trots op mij voor wat ik verwezenlijkt heb. De dag erna was dus een zeer belangrijke dag in mijn leven. Want de baron had iedereen op het kasteel uitgenodigd waar hij mij dan ging huldigen voor mijn prestaties. Iedereen juichte voor mij. Ik heb geen gemakkelijke jeugd gehad als wees. Ik voelde mij ook nooit ergens thuis en had het gevoel dat ik niet echt gewaardeerd werd. Maar nu was het de eerste keer in mijn leven dat ik mij eindelijk gewaardeerd voelde. Dat deed mij echt iets. Baron Arald deed mij ook een voorstel. Hij stelde voor als ik het wou om toch mijn opleiding als ridder te maken. Omdat ik had bewezen dat ik veel moed en doorzettingsvermogen had. Ik was totaal verrast van dit voorstel en wou niets liever dan ja zeggen. Maar diep in mijn hart wist ik dat ik een echte jager ben. Iedereen was verrast omdat ik het voorstel afwees maar ze begrepen het wel. Na dat de huldiging gedaan was, ging ik terug met Halt naar huis. Ik dacht dat ik spijt ging hebben van mijn beslissing maar toen dat de volgende dag aan brak wist ik dat ik hier voor geboren ben.
Na een uur of 2 waren Baron Arald en Heer Roderick klaar met hun voorberidingen. Ik was al een beetje bekomen van de heenreis. En de adrenaline gierde door mijn lijf . Ik wist niet hoe het Halt verging maar ik hoopte uit de grond van mijn hart dat hij ze al had weten te verslaan. Na nog vlug iets gegeten te hebben, vertrokken we weer als 3 zotten naar Gorlan om Halt te redden. Het kostte ons nu minder dan een dag om Gorlan te bereiken. Vanuit het bos hoorden we een vreselijke kreet van 1 van de kalkara's. Ik wist dat Halt de oorzaak was van die kreet. Toen we dan uit het bos kwamen, zagen we een enorm vuur met daarrond een waggelende kalkara. Hij had wel 10 pijlen in zijn borst maar nog weigerde hij dood te gaan. Toen ik die kalkara zag, verstijfde ik echt. Hij zag er nog verschrikkelijker uit dan in mijn engste nachtmerries. Baron Arald beval mij aan de rand van het bos te blijven. Ik vond dat zeker niet erg want ik was nog nooit zo bang in mijn leven. Samen met Heer Roderick ging Baron Arald op de gewonde kalkara af. Omdat Halt hem al zo gewond had, was het niet zo moeilijke voor deze dappere krijgers om hem te doden. Opgelucht dat de ene kalkara al gedood was, zag ik met lede ogen aan hoe in de verte een woeste kalkara Halt op de hielen zat. Door de enorme poten haalde de kalkara Halt zo in en sloeg hij hem met 1 slag op de grond. Ik wou Halt direct gaan helpen maar Arald riep naar mij dat ik daar moest blijven omdat ik daar niets kon uitrichten met mijn pijl en boog. Roderick en Arald gingen er dan tegelijkertijd op af maar de kalkara had geen enkel probleem met hun. Halt, Roderick en Arald lagen daar alle 3 dodelijk gewond op de grond. Ik moest iets verzinnen op hun te helpen maar wist niet wat. Toen ik de fakkel zag van Arald, begon ik een idee te krijgen. Ik greep een pijl en stak die in het vuur. Daarna mikte ik, maar dat was wel niet gemakkelijk omdat ik zo hard trilde van de angst. Toen de kalkara zijn werk wou afmaken en de 3 heren wou doden, schoot ik mijn pijl af. Het raakte gelukkig de borst van de kalkara. En doordat zijn huid vast hing door middel van was, schoot het beest in vuur en vlam. Nog nooit voelde ik mij zo goed. Ik rende naar de 3 heren en zag dat ze nog leefden. Ik probeerde samen met Gilan die toen juist aankwam hun wonden zo goed mogelijk te verzorgen.
Halt, Gilan en ik reden nu al een paar dagen op zoek naar enig leven van Morgarath of zijn leger. Morgarath was dus vroeger toen ik nog niet geboren was een baron van ons rijk, Araluen. hij leidde de provincie Gorlan. Toen hij als de koning ziek werd de kans zag om aan de macht van Araluen te komen. Hij wou een staatsgreep plegen maar gelukkig voor Araluen voorkwam Halt dit. En dat neem Morgarath hem nog altijd meer dan kwalijk. Wat zo speciaal is aan Morgarath is dat zijn leger niet bestaat uit mensen maar uit Wargals en Kalkara. Wargals kun je een beetje vergelijken met de huidige beren.Die zijn niet zo gevaarlijk. Maar de kalkara dat is heel wat anders. Dat zijn enorme beesten die zeer moeilijk te verslaan zijn. Je kan ze eigenlijk bijna niet verslaan. Hun enigste zwakke plek is dat ze bang zijn van vuur. En ze zijn ook zeldzaam. Morgarath heeft er nog 2. Toen ik op een nacht op de wacht stond, hoorde ik een luid gehuil. Ik maakte Halt wakker omdat ik niet wist wat dat betekende. En het was erger dan ik had verwacht. Blijkbaar wil dat zeggen dat de Kalkara's op oorlogspad zijn en dat wij hun prooi zijn. Halt wist dat dat voor hem was bedoeld. En hij wou zichzelf dus wat opofferen. Hij zei dat ik met mijn paard en dat van Gilan zo snel als ik kon naar Redmont moest rijden en daar Baron Arald en Heer Roderick waarschuwen en meenemen naar Gorlan, waar volgens Halt de kalkara's zullen zijn. Gilan moest te voet naar Gorlan gaan. En Halt zou die verschrikkelijke beesten als eerste opwachten aan de ruïnes van Gorlan. Zo gezegd zo gedaan, ik reed zo hard als ik kon naar Redmont om de baron te waarschuwen. Onder weg was ik de hele tijd aan het piekeren en hopen dat Halt die strijd zou overleven. Wat zeer onwaarschijnlijk was. Na een dag reizen kwam ik eindelijk aan in Redmont. Ik was opgelucht dat ik het had gehaald maar ik was zo moe van de hele dag als een gek te rijden. Ik waarschuwde Baron Arald en Heer Roderick. Ze gingen alles zo rap mogelijk klaar maken en ondertussen mocht ik nog eventjes uit rusten in de vertrekken van de Baron.
Na het toch wel leuke vermaak van de everzwijnen jacht, moest ik de dag erna weer dezelfde eentonige oefeningen doen. Van pijl en boog schieten vanuit alle hoeken dat je maar kunt inbeelden tot messen gooien op de meest onmogelijke manieren. Normaal kijkt Halt niet naar mijn oefeningen en zit hij binnen maar wat administratie te doen maar vandaag keek hij de hele tijd zwijgend naar mijn training. Het was al laat op de avond en ik was nog altijd bezig met het zo goed mogelijk uit te voeren van mijn oefeningen tot Halt zei dat het goed is geweest. Ik was echt blij en uitgeput tegelijkertijd en verlangde al naar het zachte warme bed maar zoals het mij al een paar keer was overkomen, was ik weer iets vergeten. We moesten blijkbaar naar de jaarlijkse bijeenkomst van de Grijze Jagers gaan. Dat vond ik wel tof want het is keer iets anders dan het eentonig oefenen achter het huisje van Halt. Het was 3 dagen rijden naar die bijeenkomst. Onderweg zijn we ook nog Gilan tegengekomen. De ex-leerling en goede vriend van Halt. Toen we bij de bijeenkomst kwamen was er iets vreemds aan de hand. Normaal staat het vol van tenten en hoor je overal gelach of zwaardgekletter. Maar nu was de bijeenkomst zeer verlaten. Er stonden wel een aantal tenten maar je zag ook dat iedereen van her en der aan het lopen was. Vooral rond de tent van de commandant. Iedereen zag er ook nerveus uit. Halt vond het ook niet pluis en ging eens luisteren bij de commandant wat er aan de hand was. Ondertussen moesten Gilan en ik de tent opzetten en wachten tot Halt terug was. Toen de tent was opgesteld had Gilan besloten om mij een paar tips te geven over het onzichtbaar zijn. Want dat is toch wel het kenmerk van de Grijze Jagers. Halt keerde na een paar uur terug en was zeer nerveus. Wat toch wel zeer ongewoon is voor Halt. Hij zei tegen Gilan en ik dat we direct moesten opruimen. Blijkbaar was Morgarath, toch wel DE vijand van ons rijk weer op oorlogspad. Hij had ons 16 jaar geleden al eens aangevallen maar dat mislukte door een tactische zet van Halt. En nu moesten Gilan, Halt en ik hem weer tegenhouden. Ik zag dat wel niet zo goed zitten maar er zat niets anders op.
In de leer gaan als Grijze Jager is niet gemakkelijk, maar zeker niet bij Halt, de toch wel bekendste en beste Grijze Jager van het land. Ik heb geen moment vrij. Halt probeert mij zo veel mogelijk bij te leren in een zo korte tijd. Geen moment gaat er voor bij of Halt probeert mij iets te leren. Soms is dat wel wijs om dan ook zo mijn vooruitgang te zien met toen ik nog maar juist een leerling was. Maar het is toch ook wel zeer lastig en eentonig. Toen we voor de Honderste keer aan kijken waren voor sporen, wat Halt zeer belangrijk vindt en ik zeer saai, stootten we op sporen dat ik nog nooit had gezien. Halt kon ze eerst ook niet thuis brengen maar Halt bewees nog maar eens hoe goed hij wel niet was. Volgens hem waren het sporen van een wild everzwijn. En hij wist dat baron Arald dat ook wel tof zou vinden om nog eens op everzwijnenjacht te gaan. De volgende dag stonden we daar dus rond het nest van dat everzwijn. Halt en ik stonden er een eindje van klaar met onze pijl en boog voor moest het everzwijn ontsnappen. Arnout was 1 van de ridders die het everzwijn moest doden. Hij is samen met mij opgegroeid in het weeshuis. Toen konden we het niet goed met elkaar vinden, ik was ook jaloers op hem omdat hij wel toegelaten was tot de ridderschool en ik niet. Sindsdien heb ik van hem ook niets meer gehoord. De honden lokten het everzwijn en daar kwam het tevoorschijn, zo woest als het maar kon zijn. Baron Arald kon het everzwijn makkelijk te baas. Iedereen was vrolijk omdat het een toch wel zeer groot everzwijn was. Ik wou bij Arnout gaan om nog eens met hem te praten toen plots uit dat nest nog een grotere mannetjes everzwijn te voorschijn kwam. En hij had het op ons gemund. Arnout stond daar zonder enige bescherming, stijf van de angst en wachtend op zijn dood. Tot ik tussen Arnout en het beest sprong om zijn hart met een geluksschot te doorboren. Ik vertel dit hier niet om mijn heldendaad op te hemelen maar wel omdat sinds die gebeurtenis de band met mij en Arnout super versterkt is. En dat we daardoor zeer goede vrienden zijn geworden. En daar heb ik toch wel nood aan door die trainingen van Halt.
2 dagen na de uitverkiezingsdag moest ik mij gaan aanmelden bij Halt, de Grijze Jager. Iedereen van de leerlingen was dus verkozen behalve ik. zoals ik al had verwacht, vond Heer Roderick, hoofd van de ridderschool, mij veel te klein om een goede ridder te worden. Toen stond ik daar voor de 5 meesters, hopend dat 1 iemand mij wel zou willen als leerling. Maar dat was tevergeefse hoop. Tot plots Halt naar voren schoot en briefje gaf aan Baron Arald. Die was verbaasd door de actie van Halt maar na enkele tellen zei hij dat het afgelopen was. Ik was zeer kwaad en teleurgesteld omdat ik als enigste niet verkozen was. Maar toen dacht ik terug aan het briefje en ik moest en zou weten wat er daar op stond. Zo gezegd zo gedaan sloop ik 's avonds naar de vertrekken van de baron om uit te vinden wat er op het briefje stond. Toen ik het voor mij zag liggen, voelde ik een harde hand op mijn rug en wist ik dat ik betrapt was. Door halt, die mij naar de baron leidde. Ik was super nerveus en bang omdat ik dacht dat ik uit Redmont zou gestuurd worden. Maar blijkbaar was dat briefje een test om te zien of ik het waard was om in opleiding te gaan als Grijze Jager. En ik was dus geslaagd. Ik wist met mijn geluk geen blijf meer omdat ik toch zo geen mislukking was als ik dacht. Dus nu sta ik hier, voor het huis van Halt, niet wetend wat ik mij hier kan verwachten.
Morgen is het zover, uitverkiezingsdag. Dat wil zeggen dat wij,alle 16-jarige leerlingen van het weeshuis Redmont, morgen door een meester worden gekozen om dan later door hun opgeleid te worden. De spanning is hier te snijden en zeker bij mij, want ik ben de enigste die waarschijnlijk morgen niet zal verkozen worden. Ik wil doodgraag ridder worden, om zo in de voetsporen van mijn vader te treden, maar daar zal ik waarschijnlijk veel te klein en te fijn voor zijn. Als ik niet verkozen word, loop ik zo hard mogelijk weg van Redmont, want anders zal ik bij een boer op het erf moeten gaan werken. En daar heb ik TOTAAL geen zin in. Hopelijk valt het een beetje mee.
