Daar heb je ze weer, die eeuwige discussie. Wil je niet eens proeven van de wijn of het bier? Of misschien van de cava of ...?
Neen, dankjewel, ik lust het niet! Inderdaad, ook op dat vlak ben ik een vreemde eend in de bijt. Ik lust geen alcohol (op pisang en passoà na dan). Ik kan er ook niets aan doen. Ik mis het ook niet. Ja, het bestaat een leven zonder alcohol. Manlief later zal er waarschijnlijk niet rouwig om zijn, steeds een BOBette, wat een luxe !
Vandaag stond een dagje Sluis op het programma. Shoppen, kletsen, iets gaan eten, ... Weet je wat ik nou fijn vind als ik ergens ga eten? Een knappe ober om over te fantaseren. Ook vandaag hadden we het getroffen. Er was weer een knappe ober van de partij. Donker haar, een gebruinde huid én een schattig gezicht. Maar we hadden jammer genoeg ook pech, de ober mocht ons blijkbaar niet bedienen.
Gisteren gingen ik met m'n zus naar een optreden. Beiden droegen we een jurkje en pumps.
We waren nog maar net gearriveerd toen een auto z'n raam opendraaide en naar ons begon te roepen: "Hey! Helaba!"
Beiden wisten we niet om wie het ging...
Na afloop van het optreden, keerden we terug naar de wagen.
Ditmaal was er een groen laserlichtje dat ons volgde.
In één van de appartementen vond een man het blijkbaar fijn om ons te volgen met zijn lichtje.
Toen we in de auto stapten, zwaaide ik naar de man die helemaal bovenaan in een appartementsgebouw door het raam stond te kijken en met z'n lichtje stond te schijnen. Hij zwaaide vrolijk terug, keerde zich om, sloot zijn raam en ging terug naar binnen.
Is dit nu typisch iets voor mannen of ... ?
Want wat ik me dan na afloop afvraag is: "Wie ben jij?"
"Het mooiste in de vriendschap is niet de uitgestoken hand, de vriendelijke glimlach, het menselijk contact, maar het warme gevoel dat iemand in je gelooft en je vertrouwen schenkt." (Ralph W. Emerson)
Welkom beste bezoeker op mijn eerste blog en bij deze ook mijn eerste échte bericht. Onder de naam Fiori (afgeleid van het woord 'il fiore' ('bloem' in het Italiaans)) zal ik geregeld berichten posten op deze blog. Maar vooraleer ik begin aan de echte berichten, wens ik mezelf toch even voor te stellen.
Mijn leeftijd is momenteel nog 3 x 7 (21 dus), maar daar komt binnenkort verandering in. Ik ben niet zo alledaags, maar ook niet zo heel bijzonder. Ik ben een doodgewoon meisje dat vanaf nu haar hersenspinsels met jullie zal delen. Hoe bijzonder ik ben, zal je beetje bij beetje kunnen ontdekken. Ik geef jullie alvast enkele dingen mee...
Buongiorno is niet voor niets het eerste woord en de titel van dit bericht. Net zoals ook Fiori niet zomaar gekozen is. Sommigen onder jullie hebben het waarschijnlijk al door, bij anderen moet de euro nog vallen... Ik hou van Italië! Nochtans ben ik er nog maar éénmaal geweest en ook voor dat eerste bezoek was ik er al dol op. Ik hou van de taal, de pasta, de omgeving en ook van de muziek. Vooral dan die van Laura Pausini, die muziek straalt zo'n passie uit. Een passie die ik bij vele andere artiesten en nummers vaak mis. Ik weet graag waarover een lied gaat, want dat maakt een lied vaak sterk. Toch is de muziek van Laura Pausini hierbij een uitzondering. Hoewel ik niet alles begrijp en niet van elk lied de vertaling opzoek, kan deze muziek me toch boeien en ontroeren. Dit brengt me dan ook meteen bij de andere muziek waar ik van hou. Ik had het al over de inhoud van een lied, die vaak toch wel van primair belang is bij mij. Nederlandstalige muziek behoort dan ook tot mijn favorieten. Al ben ik ook op dat vlak alweer een beetje kieskeurig. Schlagers zijn niet zo aan mij besteed, ik heb het meer voor kleinkunst, pop-rock. Mijn muziekkeuze laat zich dan ook niet zomaar in een vakje duwen. Ik hou ook van bepaalde Engelstalige muziek, maar ook dat is moeilijk uit te leggen. Al ben ik al blij als er muziek is. Een leven zonder muziek is onmisbaar voor mij. Ik sta er mee op en ga er mee slapen. Jackobond zingt "stilte mag" en ja die mag er af en toe wel eens vallen, maar ik kan ook in stilte genieten van muziek en muziek kan de stilte die vaak pijnlijk aanvoelt breken. Ik bewonder mensen die bezig zijn met muziek. Ik bedoel hierbij dan ook bezig zijn met alle facetten van muziek, nl. het schrijven van muziekteksten, het onwikkelen van een melodie, het zingen van liederen, ... Eigenlijk alles, want al deze dingen samen kunnen een nummer tot een goed nummer maken.
Ik ben niet zo'n durfal op dat vlak, ik zing alleen maar als ik alleen thuis ben en ben toch wel enkele keren "doodgegaan" tijdens mijn opleiding tot leerkracht lager onderwijs. Ik volgde een jaar zangles om de zenuwen onder controle te houden, maar ben vastbesloten mijn muzikale basis verder uit te breiden. Ik hou van piano en daarom heb ik beslist om muziekschool te volgen. Ik las ooit ergens "Talent is the door, hard work the key". Daar geloof ik toch wel in, ik wil muzikaal groeien.
Ik ben niet alleen met muziek bezig, maar ook met taal. Het afstuderen tot leerkracht lager onderwijs heeft mijn gevoel voor spelling alleen nog meer aangewakkerd. Ik heb een hekel aan dt-fouten en andere spellingsfouten. Vraag me niet hoe het komt, maar ik heb het al van kleinsaf. Als ik mezelf er dan ook op betrap dat ik een fout over het hoofd heb gezien, dan word ik toch wel eventjes gek en vooral boos op mezelf. Het is immers altijd gemakkelijk kritiek te leveren op een ander zijn spelling, maar als je zelf dan zo'n fout maakt...
Perfectionisme. Een term die je hoe langer hoe meer hoort... En ja, ook ik heb er last van. Het liefst bereid ik alles altijd tot in de puntjes voor. Ik hou van orde, netheid én ook van hygiëne. Ik noem het geen smetvrees, dat vind ik een stomme term. Ik heb het graag proper en handen wassen na elk toiletbezoek, voor elke maaltijd en na activiteiten zijn dan ook een must voor mij. Ook een bad/douche zijn belangrijk voor mij, ik beschouw dit dan ook als basiscomfort.
Jammer genoeg ben ik ook gezegend met een aantal angsten. Ik heb enorme hoogtevrees. Op een doodgewone brug zal ik nooit vlakbij de reling lopen, laat staan naar beneden kijken. Pretparken zeggen mij dan ook helemaal niets. Ook van die vieze harige beestjes met acht poten heb ik schrik. Braken is ook één van mijn angsten. Ik noem het een angst omdat ik er echt een hekel aan heb. Als iemand buikgriep heeft, denk ik altijd meteen dat ik dit ook ga krijgen. Ik vind braken ongelooflijk vies. Ik kan het niet zien, niet horen, niet ruiken. Kortom, ik hoop dat als ik zwanger ben er geen last van heb...
Maar als ik niet ziek ben (en gelukkig ben ik dat niet vaak), hou ik ook van lekker eten. Het liefst eet ik licht en lekker. Ik ben verzot op pasta en puree verkies ik boven de Belgische frietjes. Dit doet wellicht bij menig Belgen de wenkbrauwen fronsen, maar ik zei toch al dat ik een beetje bijzonder was? Ik sta ook zelf graag in de keuken, maar die momenten komen eigenlijk niet zo veel voor. Ik woon nog bij mijn ouders en ik kook het liefst als ik alleen thuis ben. Ik hou niet zo van pottenkijkers in de keuken, ik doe het liefst alles op mijn eigen manier. ;-)
Als vriendin kreeg ik op Facebook o.a. de volgende tags mee:
"Tag someone who makes you laugh a lot."
"The hopeless romantic."
Ik kan die tags alleen maar beamen. Ik lach graag, mijn glimlach is dan ook mijn wapen. Je hoort vaak dat mensen twee soorten glimlachjes hebben, de zakelijke glimlach en de oprechte glimlach. Ook ik heb beiden, maar ik hoop dat de oprechte glimlach het wint van de zakelijke glimlach. Ook droge humor is mijn ding en ik ben een romantische ziel. Voortdurend ben ik bezig over mijn prins op het witte paard. Helaas, die prins heb ik nog steeds niet ontmoet. Nochtans, het paard hoeft er niet bij voor mij. Ik blijf dus verder dromen over mijn prins. Hoewel ik een echte dromer ben, ben ik ook een realist. Ik doe niets liever dan dromen, maar verpest de droom soms door dit realisme. Nochtans heeft dit realisme ook zijn positieve kanten, ik blijf immers met mijn twee voeten op de grond.
Een buitenbeetje, zo voel ik me soms wel. Ik kan piekeren over de domste dingen en onthoud ook de gekste dingen. Ik onthoud bijvoorbeeld wat ik aanhad op een bepaalde gelegenheid, wat ik op die gelegenheid gegeten en/of gedronken heb, wie daar was, ... Gelukkig ontmoet ik af en toe mensen die ook met deze eigenschap werden "belast", dan voel ik me terug een beetje normaal.
Hoewel één van mijn quotes is "normaal is maar banaal". Wat heb je er immers aan om te zijn zoals iedereen? Iedereen is toch anders en uniek?
