Wat ik me als peuter herinner zijn vooral gevoelens en gedachten die ermee gepaard gingen.
Vanuit mijn wieg zijn er maar één of twee herinneringen, maar er zijn vooral gevoelens en gedachten uit de periode vlak voor je kan lopen. Ik nam ook alles heel letterlijk toen en vermits ik sarcasme, beeldspraak of leugentjes om bestwil toen nog niet kende, waren voor mij alle volwassen mensen leugenaars. Ik wilde liever kind blijven en toen ik net kom lopen, kroop ik liever verder op handen en knieën omdat lopen weer een stukje dichter bij het volwassen worden hoorde.
Mijn jonge jaren waren alles behalve normaal buiten het gewone gezinsleven, want dat was heel normaal, hele goede zorgzame en begrijpende ouders en de derde in het nest ;).
Het dagdagelijkse leven mocht dan nog zo normaal zijn, de nachtelijke uren waren dit heel zeker niet, zowat alles is de reveu gepasseerd. Ondertussen weet ik alles te onderscheiden, Dromen, hallucinaties, visioenen, overleden mensen zien die hier nog rondhangen of overleden mensen die zijn overgegaan en misschien nog iets wat ik op dit moment even vergeet op te noemen. Elke nacht was er wel iets, niet alleen voor mij, maar wel ook door mij, ik kreeg misschien wel elke nacht bezoek van een of ander overleden persoon, of er gebeurde iets anders van eerder opgesomde dingen, maar ook wanneer er iets vreemd in huis gebeurde was dit wanneer ik net was gaan slapen. De ene keer vulde het huis zich in rook, de andere keer was het met de sterke geur van bloemen enz enz Later wanneer ik al wat ouder was en meer vertrouwd geraakte met geesten Engelen en gidsen en ik vroeg om een of ander teken van aanwezigheid kreeg ik dit ook iedere keer, vooral Engelen geven hele duidelijke tekens.
In
verlichting leven is iets wat naar mijn mening iedereen kan bereiken, alleen
heb ik misschien het voordeel altijd hecht verbonden te zijn gebleven met wat
ik noem 'Mijn Echte Thuis'.
Toen ik nog
maar net kon praten zei ik tegen mijn moeder "Mama...ik wil terug naar
huis"
Mijn moeder
antwoordde hierop "Maar je bent toch thuis"
Waarop ik
zei " Nee mama...ik wil terug naar m'n echte thuis"
En gelukkig
heeft ze me altijd begrepen.
Ik heb me
hier nooit echt Thuis gevoeld, ook al heb ik een fantastisch leven waar ik
ontzettend van hou...
ik geniet
ervan, van dag tot dag en wanneer de dag komt dat ik weer naar m'n Thuis mag,
weten al mijn familie en vrienden dat ze mogen feesten en vooral blij voor me
zijn.
Wat in vele
gevallen morbide zou klinken is in mijn geval niet zo, ze kennen m'n verhaal en
weten dat Ik gewoon weet wat me te wachten staat en...dat is meer dat prachtig.
Iedereen
krijgt een leven vol uitdagingen wat vaak obstakels lijken, je moet ervan leren
en weer verder gaan naar de volgende uitdaging.
Je moet
niet tegenstribbelen en kwaad worden wanneer je het moeilijk hebt met iets, zo
geraak je alleen maar verder weg van je doel. Accepteer dat je voor een
uitdaging staat in je leven, overzie wat je eraan kan doen en doe het gewoon.
Hou er wel
rekening mee dat alles wat je doet in je leven, moet zijn zonder andere mensen
of misschien beter zielen(want dieren zijn ook zieltjes) bewust te kwetsen.
