De wielertoeristen hebben zich deze nacht rustig gehouden. Wij ook, en we hebben goed geslapen. Dit deden we pas na een zeer goed avondmaal in het restaurant Bal. We kozen voor eenzelfde menu maar in verschillende uitvoering. Zo kregen we een nog meer geschakeerd smaakpallet. We laten het geheel doorspoelen met een fruitig landwijntje. De wielertoeristen voeren in het restaurant het hoge woord. Niemand vermoedt dat niets aan onze aandacht ontsnapt. Dat is het leuke van meerdere talen machtig te zijn. Het valt ons altijd op hoe mensen kunnen sukkelen als ze in een andere taal moeten beginnen. Ook hier in het restaurant : een Engels koppel met 2 kindjes moet handen en voeten gebruiken om hun bestelling rond te krijgen. We maakten al dergelijke scènes mee met Italianen, Nederlanders die hier in Frankrijk iets moesten bestellen of vragen. Soms stonden we echt op het punt om hen ter hulp te snellen, al was het maar om het wat vooruit te laten gaan. We konden ons altijd nog net op tijd inhouden. De eerste kilometers is het zoeken geblazen, we vinden maar 1x een aanduiding van de LF1 (Noordzeeroute). We behelpen ons , in hoofdzaak met onze orientatiezin en soms door de weg te vragen. We rijden op die manier van de eerste 10km zeker 5km om. Toch vinden we Eperlecques ( we doen er wat middag-aankopen) en vervolgens Watten, waar plots weer de route-aanduiding is zoals het hoort. We worden in Watten een echte col opgejaagd, na eerst de rivier de "Aa" te hebben gepasseerd. Ik moet na drie-kwart toch even op adem komen. Dat was me nog nooit eerder overkomen. Helemaal boven staan de ruïnes van een oud klooster. De klim was wel niet tevergeefs. Vanop de top volgt een zeer lange (lichte) daling waarop we zonder al te veel te moeten trappen, toch rond de 25 kilometer per uur halen. In Merckeghem is het nog eens klimmen en dan weer een heel eind vals plat, met de helling in ons voordeel.Iets voor Bollezeele prijst Kristien zich gelukkig dat we geen "route barrée" meer gezien hebben. Ik zeg nog tegen haar " pas op, dat is het noodlot aantrekken". En, wat moet geschieden, geschiedt ook : even voorbij Bollezeele is er weer een route barrée. Gelukkig voor ons gaat het ook hier weer om een nieuw gelegde asfaltweg die wij ook deze keer inhuldigen en goedkeuren met grote onderscheiding.We passeren dan Esquelbecq, Wormhout ( waar we even pauzeren op een bankje in de zon, om een boterham te eten ) en Wylder waar, weer op een strategisch punt, alle LF1 borden verdwenen lijken. Het levert ons weer goed 5km om rijden maar we geven er niet om. Het is prachtig fietsweer, volop zon, met slechts af en toe een hoog wolkje, temperatuur idaal, fietswegen heerlijk om te "be-fietsen". We komen zoals altijd weer op de goede weg en fietsen rond de klok van 14h ongemerkt Belgie binnen. We zien het aan de straatnaambordjes die de gemeente "Alveringem" vermelden en aan de zeldzame auto's , nu altijd met een Belgisch nummerplaat. We nemen ons voor te stoppen aan het eerste terrasje dat open is.Dat is in Roesbrugge, in "Rohardushof" aan de dode arm van de Yzer. Na de koffie kan er, blij omdat we weer in België zijn, ook een pannekoek van af. En we kunnen alles in het Nederlands bestellen. Op het terras zit ook een buslading feestvierders ( vrijgezellendag ?) die echter na een paar minuten met het nodige lawaai, weer de bus opgaan en vertrekken. Wij genieten verder van de koffie, de pannekoeken, de zon,... en van elkaar. Kristien heeft inmiddels op de knooppuntenkaart de kortste weg naar Lo-Reninge gezocht. Voor ons dus geen kaarten meer te volgen. We hebben voor we het terrasje verlaten nog een gezellig gesprek met een oudere man ( vrijgezel of weduwnaar ?) en zijn vriendin ( ook al wat van leeftijd). Zij fietsen ook regelmatig, ,zij het electrisch maar wel met een Koga. Op het eerste knooppunt dat we tegenkomen staat er geen nummer bij zoals Kristien op haar spiekbriefje heeft vermeld. Dat begint goed. Een kleine vergetelheid maar voor de rest verloopt alles zoals het moet en sneller dan verwacht, na 72 km staan we aan "Het stadhuis" en kunnen we onze kamer op de 2de verdieping, met zicht op de markt, betrekken. De laatste kilometers waren leuk fietsen, langs de Yzer en de Lo-vaart. Bij het binnenrijden van Lo-Reninge houden we natuurlijk nog even halt aan "de boom van Caesar". "Het stadhuis" was vroeger inderdaad het stadhuis, nu omvormd tot hotel en "chic" restaurant. En zeggen dat we iedereen uitnodigden. Gelukkig voor ons, houdt onze Els, uitgerekend deze avond een verjaardagsfuif ( in de buurt van de 30 of zo ...) en iedereen gaat daar naartoe. Onbewust, maar desalniettemin, hadden we daar misschien wel op gerekend. De douche-ruimte (met toilet ) in de kamer is piepklein maar het water is wel heerlijk warm en ontspannend. We gaan toch nog eerst een korte wandeling maken in het stadje. Terwijl men bij Els aan het vieren is, vieren wij het op onze manier. Het restaurant biedt een uitgelezen keuze aan gerechten, waar wij het beste uit kiezen. De afwezigen hebben ongelijk. De uitgelezen wijnen zijn subliem. Domaine Lalaurie , Coteau de Narbonne, anno 2012. Eerst witte wijn,lichtgeel met zilveren flitsen en licht parelend. Intense fruitige neus met aroma's van citrus, verweven met toetsen van exotisch fruit en witte bloemen. Pittige en tegelijk zachte afdronk. Daarna rode wijn, met levendige rode kleur en gezonde paarse weerschijn. In de neus een verrukkelijk aroma van rode en zwarte bessen, gekruid met een vleugje vanille en zoethout, zachte aanzet in de mond, presente fluwelen tannines als soepele ruggegraat voor een frivole, volle wijn met fruitige afdronk. Moet er nog meer zijn ??? Alleen al het beschrijven van de wijn vergt dermate energie, dat we daarmee als een blok in slaap vallen. Morgen onze allerlaatste fietsdag. Brugge, here we come.
Reacties op bericht (0)
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
