We zijn nu al een paar dagen thuis, wel en gezond. We hebben nu al een paar dagen regen, het is fris,het stormt af en toe. We hebben dus eindeloos geluk gehad om iets vroeger thuis te komen dan verwacht. Dat was niet opzettelijk, maar dat de reis zo vlot en zonder problemen zou verlopen, dat hadden we niet durven denken.
Zoals gezegd, we hebben een schitterende reis gehad waarbij we weer een mooi stuk van Frankrijk hebben ontdekt. We hebben weer kunnen fietsen in onnoemelijk mooie landschappen, soms vlak en gemakkelijk, soms heuvelachtig en lastiger , soms erg lastig, maar we zijn steeds goed terecht gekomen. We hebben leuke ontmoetingen gehad met tal van mensen. We hebben verschillende overnachtingsmogelijkheden uitgeprobeerd en ze zijn ons allemaal goed bevallen. We hebben lekker tot zeer lekker kunnen eten aan prijzen die nauwelijks de helft bedragen van wat normaal in België daarvoor zou betaald worden. We hebben geen enkele keer pech gehad met onze fietsen en we hebben tenslotte kunnen fietsen, op één korte namiddag na, onder een stralende zon en in lekker warm weertje. Ons geluk kan echt niet op.
We hadden, zoals ook voor onze eerdere fietsreizen , geen enkel vast schema opgemaakt, enkel een ruw getekende route die we zouden volgen. Wel hebben we dankbaar gebruik gemaakt van de mogelijkheden van Internet, en meer bepaald van "Booking.com". Elke avond zochten we op deze site naar een mogelijke slaapplaats, op een afstand waarvan we wisten dat deze binnen onze mogelijkheden lag. Soms was dit een B&B, soms was dit een klein hotelletje, en soms mocht dit zelfs al eens iets méér zijn, we zijn per slot van rekening al op een leeftijd gekomen dat we dat, na een volle dag fietsen, ook wel verdienden. Deze werkwijze heeft nooit voor problemen gezorgd. Eénmaal , met name de allereerste fietsdag, hadden we nog geen idee waar we zouden overnachten. We zijn daar pas rond 16h beginnen aan denken, maar hebben evengoed toch vlot iets kunnen vinden.
De fietswegen die we in Frankrijk "befietsten" waren gewoon schitterend. We konden veel gebruik maken van bestaande fietsroutes, zoals deze langs de Loire, de Somme, ... , die veelal alleen voor fietsers ( en wandelaars) bestemd zijn. In de andere gevallen reden we langs (zoals op de Michelin-kaart van Frankrijk aangeduid) "witte" wegen waar weinig tot geen auto-verkeer op te bespeuren viel. In heel uitzonderlijke gevallen waren we verplicht om kleine afstanden af te leggen op "gele" of "rode" wegen. Dat het daar iets gevaarlijker was ( onze ervaring is dat de Franse chauffeurs erg snel rijden) moesten we erbij nemen. De vele kleine dorpjes die we tegenkwamen hadden bijna allen met elkaar gemeen dat ze er als verlaten uitzagen en dat, als er al een winkeltje of een caféetje aanwezig was, deze bijna altijd gesloten waren.Bovendien, het aantal bordjes "A vendre" dat we zagen was niet bij te houden.
Erg goed geslapen, en dit keer in een echt stadhuis. Dat is pas de eerste keer dat ons dit overkomt. We gaan op ons gemak genieten van het ontbijt en nemen er al onze tijd voor. We moeten vanavond immers niet zien "op tijd" toe te komen. Het ontbijt van vandaag is misschien wel het beste dat ons is overkomen. Broodjes, boterkoeken, zelfs stukjes Frans brood, hesp, kaas, confituur, honing,chocolade, zacht gekookt eitje, honingkoek, speculaas, smeerkaasjes,fruitsap, koffie, uiteraard,yoghourt, eigenlijk veel te veel . We eten natuurlijk niet alles op, onze maag zou opspelen tijdens het rijden. Terwijl we onze bagage voor het laatst weer klaarmaken, zijn de klokken van Lo-Reninge hartelijk aan het aan het jubelen. Door het raam zien we al een ganse bende wielertoeristen optrekken, vermoedelijk naar hun eerste caféetje. Het zijn niet de eerste wielertoeristen die we zullen zien, We zien meer dan 10 ferme groepen en dan nog eens tientallen enkelingen of koppels of kleinere groepjes wielrenners. Het is duidelijk dat Vlaanderen wieler-minded is. Van Lo-Reninge gaat het via de Yzer naar Diksmuide.Het is vooral langs de Yzer dat we veel wielertoeristen tegenkomen. We zien al van zeer ver de monumentale toren boven de vlakten uitsteken. Van aan de voet van de toren gaat het dan, doorheen Diksmuide zelf, naar Koekelare. Daar houden we een korte stop aan het Fransman museum waar een koffie heerlijk smaakt.We zijn eigenlijk wel gecharmeerd door Koekelare : Veel moderne ingrepen, beeldhouwwerken en zelfs fonteinen. We fietsen verder onder een mooi zonnetje en de fietswegen liggen er goed bij. verder, Het gaat bijgevolg goed vooruit.Net buiten Koekelare krijgen we al een telefoontje van onze Thomas.We denken onmiddellijk dat Sarah bevallen is maar nee, het kan nog een paar dagen duren. Hij wil ons alleen als eerste verwelkomen. Dat we in Aartrijke verkeerd rijden maakt niet veel uit. In plaats van in Vloethemveld uit te komen, komen we uit in " Zuidwege". Vandaar is het nog maar een kleine sprong naar Brugge zelf. We rijden glorieus de stad binnen langs de Smedenpoort. Onze kleindochter Janne is de eerste bekende die we tegenkomen, op het Zand, waar zij juist arriveert met een groep sportvriendinnen waar ze zal deelnemen aan sportinitiaties die daar plaatsvinden. Wij fietsen verder, door de Steenstraat, over de Markt om tenslotte om 14h en wat seconden aan te komen in ons eigen huis, na 56 km. We hebben het toch maar weer gehaald.We fietsten in totaal 1O25 km, gespreid over 14 dagen. Het eerste wat Kristien doet is de kinderen een berichtje sturen dat we veilig en wel zijn thuisgekomen. De reacties laten niet op zich wachten. Twee uur later, we genieten nog na van een koffie, zijn we het thuis al weer gewoon. Ik heb wat eten gemaakt terwijl Kristien al de wasmachine aan het werk heeft gezet. We hebben samen gegeten, daarna wat de meest dringende post doorgenomen. Tijdens onze afwezigheid hebben een aantal personen gezorgd voor het legen van de brievenbus en het water geven aan onze planten. Het gras moet nu wel dringend afgereden worden maar voor de rest, het lijkt alsof we niet eens zijn weggegaan. Terwijl ik dit alles noteer is de zon verdwenen.Langzaam trekken donkere wolken over de stad. Wellicht wordt deze dag die zo zonnig begon nog met regen afgesloten. Nu laten we alles nog eens goed "bezinken". Over enkele dagen volgt dan nog wel een nieuw en laatste bericht met enkele nabeschouwingen.
De wielertoeristen hebben zich deze nacht rustig gehouden. Wij ook, en we hebben goed geslapen. Dit deden we pas na een zeer goed avondmaal in het restaurant Bal. We kozen voor eenzelfde menu maar in verschillende uitvoering. Zo kregen we een nog meer geschakeerd smaakpallet. We laten het geheel doorspoelen met een fruitig landwijntje. De wielertoeristen voeren in het restaurant het hoge woord. Niemand vermoedt dat niets aan onze aandacht ontsnapt. Dat is het leuke van meerdere talen machtig te zijn. Het valt ons altijd op hoe mensen kunnen sukkelen als ze in een andere taal moeten beginnen. Ook hier in het restaurant : een Engels koppel met 2 kindjes moet handen en voeten gebruiken om hun bestelling rond te krijgen. We maakten al dergelijke scènes mee met Italianen, Nederlanders die hier in Frankrijk iets moesten bestellen of vragen. Soms stonden we echt op het punt om hen ter hulp te snellen, al was het maar om het wat vooruit te laten gaan. We konden ons altijd nog net op tijd inhouden. De eerste kilometers is het zoeken geblazen, we vinden maar 1x een aanduiding van de LF1 (Noordzeeroute). We behelpen ons , in hoofdzaak met onze orientatiezin en soms door de weg te vragen. We rijden op die manier van de eerste 10km zeker 5km om. Toch vinden we Eperlecques ( we doen er wat middag-aankopen) en vervolgens Watten, waar plots weer de route-aanduiding is zoals het hoort. We worden in Watten een echte col opgejaagd, na eerst de rivier de "Aa" te hebben gepasseerd. Ik moet na drie-kwart toch even op adem komen. Dat was me nog nooit eerder overkomen. Helemaal boven staan de ruïnes van een oud klooster. De klim was wel niet tevergeefs. Vanop de top volgt een zeer lange (lichte) daling waarop we zonder al te veel te moeten trappen, toch rond de 25 kilometer per uur halen. In Merckeghem is het nog eens klimmen en dan weer een heel eind vals plat, met de helling in ons voordeel.Iets voor Bollezeele prijst Kristien zich gelukkig dat we geen "route barrée" meer gezien hebben. Ik zeg nog tegen haar " pas op, dat is het noodlot aantrekken". En, wat moet geschieden, geschiedt ook : even voorbij Bollezeele is er weer een route barrée. Gelukkig voor ons gaat het ook hier weer om een nieuw gelegde asfaltweg die wij ook deze keer inhuldigen en goedkeuren met grote onderscheiding.We passeren dan Esquelbecq, Wormhout ( waar we even pauzeren op een bankje in de zon, om een boterham te eten ) en Wylder waar, weer op een strategisch punt, alle LF1 borden verdwenen lijken. Het levert ons weer goed 5km om rijden maar we geven er niet om. Het is prachtig fietsweer, volop zon, met slechts af en toe een hoog wolkje, temperatuur idaal, fietswegen heerlijk om te "be-fietsen". We komen zoals altijd weer op de goede weg en fietsen rond de klok van 14h ongemerkt Belgie binnen. We zien het aan de straatnaambordjes die de gemeente "Alveringem" vermelden en aan de zeldzame auto's , nu altijd met een Belgisch nummerplaat. We nemen ons voor te stoppen aan het eerste terrasje dat open is.Dat is in Roesbrugge, in "Rohardushof" aan de dode arm van de Yzer. Na de koffie kan er, blij omdat we weer in België zijn, ook een pannekoek van af. En we kunnen alles in het Nederlands bestellen. Op het terras zit ook een buslading feestvierders ( vrijgezellendag ?) die echter na een paar minuten met het nodige lawaai, weer de bus opgaan en vertrekken. Wij genieten verder van de koffie, de pannekoeken, de zon,... en van elkaar. Kristien heeft inmiddels op de knooppuntenkaart de kortste weg naar Lo-Reninge gezocht. Voor ons dus geen kaarten meer te volgen. We hebben voor we het terrasje verlaten nog een gezellig gesprek met een oudere man ( vrijgezel of weduwnaar ?) en zijn vriendin ( ook al wat van leeftijd). Zij fietsen ook regelmatig, ,zij het electrisch maar wel met een Koga. Op het eerste knooppunt dat we tegenkomen staat er geen nummer bij zoals Kristien op haar spiekbriefje heeft vermeld. Dat begint goed. Een kleine vergetelheid maar voor de rest verloopt alles zoals het moet en sneller dan verwacht, na 72 km staan we aan "Het stadhuis" en kunnen we onze kamer op de 2de verdieping, met zicht op de markt, betrekken. De laatste kilometers waren leuk fietsen, langs de Yzer en de Lo-vaart. Bij het binnenrijden van Lo-Reninge houden we natuurlijk nog even halt aan "de boom van Caesar". "Het stadhuis" was vroeger inderdaad het stadhuis, nu omvormd tot hotel en "chic" restaurant. En zeggen dat we iedereen uitnodigden. Gelukkig voor ons, houdt onze Els, uitgerekend deze avond een verjaardagsfuif ( in de buurt van de 30 of zo ...) en iedereen gaat daar naartoe. Onbewust, maar desalniettemin, hadden we daar misschien wel op gerekend. De douche-ruimte (met toilet ) in de kamer is piepklein maar het water is wel heerlijk warm en ontspannend. We gaan toch nog eerst een korte wandeling maken in het stadje. Terwijl men bij Els aan het vieren is, vieren wij het op onze manier. Het restaurant biedt een uitgelezen keuze aan gerechten, waar wij het beste uit kiezen. De afwezigen hebben ongelijk. De uitgelezen wijnen zijn subliem. Domaine Lalaurie , Coteau de Narbonne, anno 2012. Eerst witte wijn,lichtgeel met zilveren flitsen en licht parelend. Intense fruitige neus met aroma's van citrus, verweven met toetsen van exotisch fruit en witte bloemen. Pittige en tegelijk zachte afdronk. Daarna rode wijn, met levendige rode kleur en gezonde paarse weerschijn. In de neus een verrukkelijk aroma van rode en zwarte bessen, gekruid met een vleugje vanille en zoethout, zachte aanzet in de mond, presente fluwelen tannines als soepele ruggegraat voor een frivole, volle wijn met fruitige afdronk. Moet er nog meer zijn ??? Alleen al het beschrijven van de wijn vergt dermate energie, dat we daarmee als een blok in slaap vallen. Morgen onze allerlaatste fietsdag. Brugge, here we come.
Eerst nog iets over gisteravond. De koffie op het terras van "le gros Tilleul" bevalt ons, evenals de rustige omgeving,met zicht op het kerkje, het kasteel en 2 grote lindebomen. We beslissen dan ook daar het aperitief te nemen en ook een kleine salade te eten bij wijze van avondeten. De bass stelt ons een "salade campagnarde" voor. Het smaakt uitstekend, met een glaasje beaujolais. Op Wifi vinden en boeken we tensdlotte onze laatste overnachting van onze fietsreis, met name in "Het stadhuis" van Lo-Reninge. Het voelt nu al een beetje raar aan, na al die dagen van het één naar het andere te trekken. Na Lo-Reninge trekken we ten slotte naar huis !. Wie trouwens zin heeft, mag met ons mee van ons "laatste avondmaal" komen genieten. Op onze kosten. Wel ons eventjes verwittigen. Iedereen welkom (met oesters à volonté !). Op onze rustdag fietsten we uiteindelijk toch 55km.
We ontbijten vandaag om 8h30 in een imposante refter van het klooster en vertrekken, het klokje van het klooster klept 9h30. We dalen tot over het watertje de "Authie" en via Roussent en Boisjean gaat het richting Montreuil-sur-Mer. Van de zee echter niets te zien. Het fietst lekker, want de hellingen zijn op de vingers van één hand te tellen. Montreuil betekent weer eens serieus dalen, dan over het water de "Canche" en vervolgens weer stijgen, het dal uit. In Neuville kunnen we wat inkopen voor de middag. Dan volgt opnieuw een quasi vlak gedeelte. We volgen dan de loop van de "Course" tot in Doudeauville. We stoppen daar om ons broodje kaas-tomaat te eten. Ondertussen is het mistige overgegaan in bewolkte, zelf dreigende bewolking. We ontmoeten even later, we hebben amper 15 minuten onze picknick achter de rug (tanden), een groep van wel 15O Engelse wielertoeristen, begeleid door meerdere motards en volgwagens ( met een volledig ingericht fietsatelier - wat een luxe ). We stoppen eventjes om ze aan te moedigen, voor hen gaat het bergop - en dus kunnen ze wat steun gebruiken - en voor ons bergaf. Op dat ogenblik hebben we de route die beschreven staat in ons boekje reeds verlaten en fietsen we een eigen route die ons naar de LF1 route moet brengen. In Dèvres, je gelooft het of niet, weer bordjes "Route barrée". We hebben nu ervaring zat, dus ... Een 2-tal km verder zien we de reden van onze bordjes : een nieuw wegdek wordt aangelegd, en het voelt nog warm ! De nieuwe asfalt, zo'n 2 km lang wordt dus door ons uitgetest. Wij geven het zonder aarzelen een "grote onderscheiding" ( en zijn blij dat we geen rechtsomkeer moeten maken ). Het is inmiddels wel beginnen regenen en de heuvels hebben weer hun intrede gedaan. We moeten eventjes gaan schuilen en we vinden een onderdak in "Le cheval blanc". Het is dan al 14h. We hebben al 52 km gefietst. Tijd voor een koffie. We nemen er wel onze tijd voor maar het houdt niet op met regenen. Dus moeten we onze regenjacks aantrekken.Voor de capes lijkt het nog wat te vroeg. Om 14h3O zijn we terug op weg. De halte in "le cheval blanc" valt op een strategisch moment. Vandaar af, weliswaar in de regen, gaat het in hoofdzaak bergaf. Niet altijd even spectaculair ( gelukkig maar want we moeten rekening houden met een nat wegdek ) maar toch voldoende om goed vooruit te komen. De paar zeer scherpe stijgingen die we desondanks toch nog moeten verwerken, laten we eventjes buiten beschouwing. We komen uiteindelijk aan in ons hotel, " hotel Bal", bijna doorweekt, maar o zo gelukkig, na 75km fietsen. In het hotel is een groep van 19 West-Vlaamse wielertoeristen ( hun vrouwen meegerekend) neergesteken. We zien dit als we onze fietsen gaan stallen in een recreatie-zaal ( het staat er vol met koersfietsen, nogal wat "Eddy Merckx's" ) en horen het ook meteen als we in de Bar toekomen. We installeren ons in onze kamer (5) , en willen van een lekkere hete douche genieten. Helaas, het water dat uit de overigens mooie douche komt, verdient nog amper de omschrijving "lauw". Ook met Wifi valt het tegen. Ik probeer meer dan een half uur om toegang te krijgen maar het lukt niet. Ik vraag aan de receptie meer uitleg maar volgens hen moet het werken. Ik krijg een nieuwe code. Geen resultaat. Ik merk ondertussen dat buiten weer de zon schijnt. Opnieuw proberen te internetten, maar zonder gevolg. We besluiten onze toevlucht te zoeken in de bar. Deze zit vol met de West-Vlamingen. Het gaat er luidruchtig aan toe. In de bar blijkt de Wifi wel te werken. Vandaar dat jullie nu dit verslag kunnen lezen. Ze hebben in de bar ook lekkere Affligem !. We hebben voor deze avond gereserveerd in het restaurant van het hotel. Tournehem, waar we nu zitten is niet groter dan een zakdoek. Een ander restaurant zal er niet te vinden zijn. Het houdt wel in dat we permanent van de luidruchtige wielertoeristen moeten genieten. De baas heeft ondertussen wel beloofd het warm water in onze douche na te zien. We leven dus op hoop.
Als we opstaan is er alweer een stralende zon aan het firmament. Het belooft weer een warme hete dag te worden. Toch begint de dag met slecht nieuws. We krijgen een berichtje van Trien, dat Filip VB deze morgen overleden is.Weer een goede bekende die in zijn strijd met kanker het onderspit moet delven. We vrezen dat de wetenschap nog een lange weg af te leggen heeft vooraleer zij deze ziekte voorgoed kan bannen. We kunnen toch nog genieten van ons ontbijt. Rond de klok van 9h30 zijn we weer gepakt en gezakt en klaar voor een korte rit, op uitdrukkelijke vraag zoals gisteren al gemeld. De eerste 10km lopen over een spiegelglad parcours, langs de Somme, pijlrecht op een fietspad aangelegd met geld van de Europese gemeenschap. We voelen ons bijgevolg een beetje mee eigenaar van dit fietspad. In Le petit Port rijden we over de Somme en gaan dan door, langs een spoorweg naar Port Le Grand ( Er is wel geen haven in de buurt te bekennen). Tot zover alles ongeveer een vlakke rit. Maar dan moeten we uit de vallei van de Somme geraken, dus weer serieus klimmen ( en dat op onze rustdag) . Tot Sarly-Flibaucourt lijkt er geen eind aan te komen. Vervolgens min of meer vlak, weer met nog een felle klim van Lamotte Buleux naar Forest l'Abbeye. Daar begint "La Forêt de Crecy, honderden hectaren groot. En wij fietsen er recht doorheen, eerst langs een drukke D11. De wagens en vrachtwagens die ons kruisen zijn precies allemaal gehaast en aan het racen. Vervolgens langs een route forestière waar we dan weer helemaal alleen zijn. Eenmaal in Manchy dalen we weer tot aan het riviertje "Maye" om vervolgens, het is dan al middag , dus de zon op zijn warmst, door de velden moeten klimmen, tot in Vironchaux. En we kunnen getuigen, het was "très chaud". Onze drank was inmiddels helemaal op. Op een camping die we passeren worden we nors onthaald want, "het seizoen is voorbij" Ze (willen ?)kunnen geen drank verkopen en water kunnen we aan de lavabo van het toilet nemen. Alleen , het is een piepklein wasbakje waar onze drinkbus niet eens onder de kraan kan. Dus, een beetje inventief zijn. Een vinger onder de waterstraal en spuiten, naar buiten de lavabo en het water zo goed mogelijk opvangen. Dat het onder de lavabo kliedernat is, hebben de uitbaters aan zichzelf te danken. Dan kunnen we verder naar de Abbeye de Valloires , onze eindbestemming. Het heeft niet te maken met Valloire , zonder s, in de Alpen, waar wij reeds jaren, begin januari op skivakantie gaan. Hier in Valloires hebben we geboekt voor een overnachting in het klooster. Een prachtig klooster, midden in de natuur waar eertijds, en dit vanaf de 12de eeuw Cistercienzers hun thuisbasis hadden. Nu wordt het gebruikt als opvangtehuis voor kinderen die door Justitie geplaatst worden, als congrescentrum, als hotel, als feestzaal voor diverse gelegenheden ( zo hadden wij hier jaren terug eens een trouwfeest van de familie) , en als museum (met gids). De prachtige tuinen waar wij vanuit onze cel ( monnikenkamer met 2 kleine éénpersoonsbedden ) op uitkijken zijn ook afzonderlijk en tegen betaling te bezoeken. Na ons te hebben geïnstalleerd, gaan we eten in de Bistro van deze tuinen. We zitten buiten, op een gezellig terras, onde de bescherming van grote parasols. Zoals gisteren, is het weer erg warm. Elk stukje schaduw is een plezier. Als wij dit al zeggen, weet je dat het al erg moet zijn in de zon. In onze cel, helaas geen Wifi. We eten een quiche van groenten en ik daarna nog een ijs ( maar deze wordt wel gedeeld). Een koffie vervolledigt de maaltijd. Terug in onze cel , houden we een uurtje "bezinning" . Dat geeft ons voldoende krachten om, als ontspanning, nog een klein eindje te gaan fietsen, kwestie van het niet te verleren. We komen terecht op een terras waar, de wonderen zijn echt de wereld niet uit, ze over Wifi beschikken, die we trouwens gratis mogen gebruiken. Zo kunnen we toch al een flink deel van ons dagverslag hier noteren. Kristien, zoals altijd ,was zo vooruitziend geweest om toch haar PC (door mij te dragen !) mee te nemen op deze uitstap.
We fietsten gisteren 77 km. 's Avonds krijgen we nog een smsje van Fons. De gebroeders Gheysen zijn blijkbaar ferm aan het trainen op de fiets. Zullen zij ons naar de kroon steken ? We laten er echt niet onze slaap voor en 's morgens staan wij op, onder een stralende zon. Een beetje verwonderlijk, want gisteren avond zagen we al de mist opkomen. Maar, wij zijn er blij om. We kunnen om 9h30 al aanzetten, na een goed ontbijt, in onze fietsuitrusting. Via een grote avenue stormen we, aan 50km per uur de stad Dieppe binnen en fietsen meteen door tot aan het strand. Geen strand zoals bij ons, maar een kiezelstrand. Niets dan keien van 1/2 tot 1 vuist groot. We fietsen rustig langs de dijk tot aan de vissershaven waar aak de Arques in de zee stroomt. Vandaar af moeten we , om te beginnen een steile klim op van ruim 2 km tot in Puys. Het gaat dan verder, nu eens dalend dan weer stijgend over Braquemont, Bellville sur Mer en Berneval tot we in St.-Martin en Campagne aankomen. Moet het nog gezegd, weeral langs prachtige weggetjes en landschappen. Links in de verte ontwaren we, over de velden heen, soms de zee. Rechts van ons, niets dan gekortwiekte graanvelden en verder bossen. En zo gaat dit verder over Tourville-la-Chapelle, Guilmécourt tot aan Touffreville sur Eu. Wij hebben een goede vriend Remie DB naar wie hier, zij het zeer voorbarig wat het bijvoeglijk naamwoord betreft, een dorpje genoemd is : Saint-Remy. (Maar wat niet is kan nog komen) . St.-Remy is ons trouwens niet gunstig gezind, want we geraken er slechts voorbij na een stevige klim. In Etalondes houden we een fruit en drank-pauze. Het fruit en het watertje kochten we onderweg in Berneval . En na Etalondes, vanaf Mesnil gaat het weer in duizelingwekkende vaart (meer dan 50KM per uur) bergaf tot in Eu. Uiteraard moet er dan weer geklommen worden want de kathedraal die we moeten passeren staat hoog op een berg die neerkijkt op de Bresle die 2km verder in Tréport in de zee uitmondt. Op een terrasje in de schaduw, het is vandaag bijzonder warm, met zicht op de kathedraal eten we een croque met een frisdrank en daarna nog koffie. Het is een ontspannend moment. Eerder gingen we al het prachtige stadhuis bekijken. Vanaf de kathedraal is het weer heerlijk bergaf, helaas maar een paar honderd meter. Dan begint "Chemin de la Croix". Een echte kruisweg, niet met 14 staties maar met 28 !!!. Ruim 6 km stijgen zonder ophouden. En als we denken na die volgende bocht is het over... neen, dan is het de volgende,...helaas, dan zal het zeker de volgende zijn,... en zo blijft het doorgaan. Het goede nieuws is dat we beiden toch boven geraken. Dan volgt een heel eind, boven op een plateau met weer die uitgestrekte, afgereden graanvelden die ofwel bemest zijn ( dat ruiken we dan ook ) ofwel ertoe klaar zijn (dat zien we dan aan de enorme hopen mest die al klaar liggen). In de dorpjes die we verder passeren is het stil en lijken ze als het ware verlaten.Bourseville, Vaudricourt, St.-Blimont,... In Arrest vinden we toch een bar die open is. Koffie ? is op. Schweppes ? kennen ze niet. Limonade ? mag het een fruitsap zijn ? Natuurlijk mag het dat zijn en nog een cola ook. Weer een zalig rustmoment in de schaduw van "Café de la Place" met als achtergrondmuziek , spelende schoolkinderen op de speelplaats die naast het café ligt. Er is, wonder boven wonder, ook nog een beenhouwer in het dorpje, en die is, nog groter wonder, open . We kopen er 2 gekoelde blikjes voor onderweg.We hebben beiden schrikkelijke dorst want het is en blijft zeer warm.We moeten nog 2x een meer dan serieuze helling op, slechts een paar honderd meter, maar wel heel steil, vooraleer we eindelijk het verlossende bordje zien "Abbeville". Het is wel nog 9km fietsen. Het gaat langzaam vooruit, weer bergop en dan weer eens bergaf tot we aan het kanaal van de Somme aankomen. Als we dit volgen zien we plots de kathedraal van Abbeville voor ons opdoemen. Meer dan een bezoek waard,een prachtig gotisch monument, zeker de buitenkant. Binnen zijn er een paar ingrepen gebeurd die ons niet altijd kunnen overtuigen. Nog voor we ons hotel opzoeken, gaan we eerst een frisse pint drinken.Het is nog steeds 29° warm. Een ijskoude Witte Hoegaarden met een citroentje. Hemels , na al het afzien van vandaag. We fietsten vandaag 82km en wellicht kunnen we nu al stellen dat het de meest lastige trip van de ganse reis was. Veel klimwerk onder een loodzware zon , maar dat is natuurlijk nog altijd nog te verkiezen boven een ganse dag regen. Van ons terrasje is het nog 300 meter naar ons hotel. We stallen de fietsen en kunnen dan eindelijk al de vermoeidheid van de dag van ons afspoelen. Op dringend verzoek van de zus van Kristien lassen we morgen weer een halve dag rust in. Zij gerust, wij voldoende rust. Zo hoort het. Aan de balie van ons hotel helpen ze ons aan een adres voor een goed avondmaal. "L'étoile du jour". Niet alleen zeer goed, maar echt buitengewoon. We komen er zo goed als eersten aan maar laten het zo goed als volzet weer achter. Zeer lekker, goede drank,goede service en dit alles voor net geen 70, voor 2 personen, alles inclusief. Aperitief (porto en kir), voorgerecht (gemarineerde zalm en warme geitenkaas met gerookte eendenborst), hoofdgerecht (zalm en lam ), kaas , dessert, koffie en wijn (1/4) en Badoit (1liter). We moesten in Brugge ( en België ) eigenlijk een actie beginnen om te maken dat het eten op restaurant niet meer zo extreem duur is. Om de avond te besluiten maken we nog een wandeling in de stad ( ik vind ze niet zo mooi - modern, maar zonder echt karakter) , nog eens langs de verlichtte kathedraal en over het marktplein waar we voordien nog een pint dronken maar dat er nu helemaal verlaten bij ligt ( het is nog maar 21h30 - het is nog altijd 26 graden warm - alle terrassen zijn al gesloten). Voor ons niet gelaten. We wandelen terug naar ons hotel. Veel schaapjes hoeven we niet te tellen. In de kortste keren vertoeven we in dromenland.
Het is deze morgen een beetje onszelf behelpen. We hebben uitstekend geslapen maar moeten zelf voor ons ontbijt zorgen. Ik ga naar de bakker, een eindje hogerop en koop er 3 ronde boterkoeken met rozijnen. Tussen elke ronde zit een laagje crème. Hmmmm. Intussen heet Kristien geprobeerd koffie te zetten. Het apparaat pruttelt naar believen maar veel koffie produceert het niet. We vinden een oplossing met behulp van een microwave.En zo, na een lekker maar eenvoudig ontbijt zijn we tegen 9h30 weer op weg, zoals gisteren, weer in een dichte mist en erg frisjes. Het gaat eerst richting overzet maar we gaan de Seine niet over, we fietsen richting St.-Marguerite S.-Duclair. Het gaat door een groot bos, heel mooi, helaas ook lastig want meestal bergop. We passen St.-Paër en vervolgen de weg tot in Bouville. Daar, opnieuw een "route barrée". Gesterkt door onze ervaring van gisteren trekken we er ons niets van aan. Een goede kilometer verder is onze weg echter volledig "verdwenen" en ligt er een put van wel 15m diep. Men is er de N15 aan het ingraven. Toch slagen wer er in met vereende krachten (niet omgekeerd !) de overkant de bereiken. Eerst de put in via een helling die de kranen en bulldozers gebruiken om in de put te geraken. Daarna, aan de andere kant de minst steile helling opzoeken en er onze fietsen naar boven duwen. Het vraagt wat tijd en inspanning, maar we vermijden toch weer een omweg van vele kilometers. En dan weer verder. De enige levende wezens die we tegenkomen zijn koeien in de wei, niet in het minst in ons geïnteresseerd. Misnil-Panneville, Linésy, Saussay, tot Eclot l'Auber waar we eventjes stoppen, na 33 km. Het is juist 12 uur. De klok luidt evenals de schoolbel. 4 moeders komen 4 peuters ophalen. De juf blijft alleen achter. We eten elk een halve boterkoek ( nog over van deze morgen) en drinken alles op wat er nog aan drinken is : een beetje water uit de drinkbus van Kristien en een half flesje (350cc) cola. We zitten aan een tafeltje op het speelpleintje van het dorp. We delen ook nog een resterende nectarine als dessert. Het is nodig om eventjes op krachten te komen, want al de ganse dag fietsen we in een gebied dat door God goed bedeeld is inzake hellingen. Het stond vast vooraan in de rij als de hellingen verdeeld werden. Tijdens onze rust breekt eindelijk de zon door de mist en loopt de temperatuur hoog op. Weg windjack, weg pull. We trekken verder in onze gewone fietsuitrusting : broekje met zeemvel, fietstruitje, help en zonnebril, fietshandschoentjes. Zo simpel is dat. Zoals het fietsen zelf. Velen stellen ons de vraag " Hoe doen jullie dat toch ?". Het geheim is heel eenvoudig. Je springt op de fiets en je begint te rijden. Als de rest wijst zichzelf uit. Soms moet je wat harder duwen en dan gaat het meestal traag. Soms moet je helemaal niet duwen en dan gaat het meestal heel snel. Zeg nooit :" dat kan ik niet". Mijn zus Trien, 1 jaartje jonger, heeft tot voor een paar maanden, nooit gefietst, zelfs nooit gesport. Een paar maand terug, door een "gelukkig toeval" (letterlijk en figuurlijk) heeft ze de fiets en het fietsen ontdekt. Een paar dagen terug liet ze ons fier weten al over haar eerste 1000 km te zitten. Zo zie je maar. Daarna doen we een ganse resem dorpjes aan die allemaal eindigen op "ville" : Yerville, Bourdainville, Imbleville, Thièdeville, Auzouville s/Saân, Lestanville, Biville-la-rivière, Rainfreville, Grueville, Thil-Manneville, Sauqueville. Ze liggen allemaal op slechts 2 à 3 km van elkaar en hebben ook allemaal gemeen dat de dorpskern boven op een helling ligt en dat het daarna dalend gaat, tot aan het volgende dorpje. Altijd zo'n 500 meter klimmen en dan 2 à 3 kilometers dalen. In onze eerste "Ville, met name Yerville , hebben we de eerste koffiestop van de dag. Dat is echt genieten. Van daaruit gaat het in één trek tot in St.-Aubin s/Scie waar we geboekt hebben in een Campanile. St.-Aubin eindigt weliswaar niet op "ville" maar ligt wel helemaal bovenop een helling. Het is dus voor het laatst vandaag nog hard duwen. Bovendien moeten we , tot aan ons hotel, nog zo'n 5 km fietsen op de N27, een erg drukke hoofdbaan. Als we er zijn is het toch eventjes bekomen met een (weer zelfgemaakte) koffie. Daarna een deugdoende douche en vervolgens deze blog wat bijwerken. De tijd vliegt zo voorbij. De campanile beschikt over een eigen restaurant, los van het kamergebouw. We boeken daar voor ons avondeten. Dit avondeten, het eerste treffelijke eten dat we vandaag onder de kniezen krijgen is gewoon top. Geen gastronomische maaltijd, maar wel een avondmaal met alles erop en eraan. We beginnen met een aperitief, gevolgd door een voorgerechten-buffet. Daarin een ruime keuze van vlees, groenten,kazen, charcuterie,patés, noem maar op, het was voorzien.Daarna een steack, à point, met frietjes en bearnaise-sausje. Een kwartje rode streekwijn en een halve liter pellegrino-water. Daarna weer een buffet, maar wel van hemelse desserts. We spoelen het geheel door met een koffie. Het hoeft geen verwondering dat we volledig voldaan weer onze kamer opzoeken om weer een slaap der gelukzaligen te slapen. We hebben voor het avondeten nog wat op internet zitten zoeken naar slaapgelegenheid voor de volgende dagen. Voor morgen hebben we nu al geboekt in Abbeville (Hotel Vauban) en voor overmorgen gaan we slapen in de abdij van Valloires in Argoules waar zoveel jaren terug we nog het huwelijksfeest van Lien Gheysen, nichtje van Kristien , en Hans Vandenbussche hebben bijgewoond. De dag daarop hopen we in Tourneghem-sur-Hem te geraken waar we boekten in het hotel Bal.( Onze Mieke en Steven sliepen daar vorig jaar toen ze van Brugge naar Boulogne fietsten). We zitten dan al op de LF1 route naar Brugge brengt. Alleen moet er wel nog wat gefietst worden.
Vandaag is de papa van Kristien precies 19 jaar geleden overleden. Bij verschillende gelegenheden hebben we hem vandaag kunnen herdenken. Café du stade ??? Zegt jullie niets ? Voor ons is dit vandaag ons eerste terrasje, in de zon, in Routot. We hebben hier 200 m vandaan, in een parkje gepicknickt (boterham met tonijn en ei, salade en tomaat, frisse cola ) en zitten nu op het terras, te genieten van onze koffie. We hebben al 51km gefietst en het is 13h30. Deze morgen , na een goede nachtrust, een lekker ontbijt gekregen in ons hotel. We zijn er wel moeten vertrekken, voor het eerst met onze windjack aan want het was koud en mistig. De "Voie verte" die we gisteren volgden loopt niet verder dan Bernay, dus is het weerom de Route van de Charentonne die we volgen. Het gaat goed vooruit want, echte lange klimmen zijn er niet meer bij. We passeren Serquigny en volgen vanaf wat verder nu de Risle en niet langer de Charentonne. We moeten even voorbij Fontaine -La -Soret onder de hoge viaduct die de ganse vallei van de Risle overbrugt. Echt een monumentaal kunstwerk, meer dan een kilometer lang, meer dan 100 meter hoog. Op de weg van Pont-Authou naar Montfort zien we nogal wat bordjes "route barrée". Slim zoals we zijn denken wij natuurlijk dat dit niet voor fietsers geldt en wij maar rijden en rijden, zeker 3km verder. De bordjes blijven onze weg kruisen. Er passeren ons wat auto's. Op een bepaald moment zien we die auto's toch 1 voor 1 terugkeren. Een dame stopt voor ons en zegt dat we best terugkeren. De route is versperd door een omgevallen eik. Op de vraag hoever dit nog is, zegt ze +/- 1 km. "Maar fietsers kunnen toch door" zeggen we. "Onmogelijk" is het antwoord. Dit willen we natuurlijk met ons eigen ogen zien. Wij fietsen dus verder maar owee ... er is geen doorkomen aan. De volledige kruin ligt over de weg. Het geluk is echter met ons ( zoals nogal dikwijls, zeggen we zelf). Een boer in zijn wei helpt ons uit de nood. Hij heeft een opening door de haag gemaakt die langs de weg loopt en via zijn wei, onze fietsen aan de hand, geraken we toch voorbij de gevallen boom waar weer een opening is gemaakt door de haag.. Het alternatief zou geweest zijn : volledig terugkeren. Oef. We kunnen verder tot in Montfort waar we in een Intermaché ons eten kopen voor deze middag. Waar we ons niet meer aan verwacht hadden krijgen we dan toch nog voorgeschoteld : een serieuze, lange en lastige klim over ruim 2 km waarbij we uit de vallei van de Risle klimmen, door het bos van Montfort. Eenmaal boven blijft de weg, op een plateau, min of meer vlak tot in Routot. Van daar gaat het dan door het regionaal natuurpark van Brotonne, naar de kronkels van de Seine die we met een overzet moeten dwarsen. Het is weer een schitterend bos waar bijna geen eind lijkt aan te komen, met pijlrechte paden, mooi geasfalteerd, en dit voor ons alleen. Aan het eind van het bos, moeten we weer een eindje terug langs een kronkel van de Seine. Het is de veerboot van Yainvillé die we moeten halen. En weer hebben we geluk. We rijden de veerboot die ligt te wachten op en deze sluit zijn deuren en vaart naar de overkant. Voor het eerst van de dag is Kristien weer gerust. In het boekje van de route die we volgen stond dat, als het veer niet werkt, er een omweg te maken is van 20km.( boven op de 70 die we al gepland hadden.), over een vaste brug . Dat zag Kristien niet zitten, dus al van gisterenavond maakte ze zich zorgen over : gaat het veer werken en zullen we er wel op tijd zijn ? Maar het veer werkt dus wel en gaat tot 20 uur om de 10 minuten naar de overkant van de Seine. Dus geen omweg en geen zorgen meer. Van Yainvillé moeten we naar Jumièges waar we geboekt hebben in "La bonne Famille", een B&B.We komen er aan omstreeks 16 uur. Onze kamer ligt boven een gezellig thee-salon, met zicht op de prachtige ruïne van een 11de eeuws benedictijnerklooster, verwoest tijdens de Franse Revolutie. Deze ruïne heeft de eer de" mooiste ruïne van Frankrijk" te zijn. Onze kamer is een echt salon : zeer ruim en pas vernieuwd. Naast de kamer met zithoek en badkamer beschikken we nog over een afzonderlijk salon met keukentje waar we zelf kunnen koken. Vooraleer ons aan het werk te zetten ( o.a. met het bijwerken van deze blog), gaan we in het thee-salon, buiten op het terras, ons eerst nog belonen voor de knappe fietsprestatie van vandaag (met 75km op de teller) en wel met een door de huis zelf bereide appeltaart ( Normandië en appels zijn bijna synoniem ) koffie, en voor mij een frisse "Watou" (onvoorstelbaar dat dit hier in zo'n gat te vinden is). We maken ook nog een korte wandeling door het dorpje ( 1 straat) en reserveren voor het avondeten in een restaurantje 100 meter van onze B&B vandaan. En dan begint " het werken".Na "het werk" gaan we eten. Geen hoogstaande culinaire bedoening vandaag, maar wel een gezonde en eerlijke kost die ons weer op krachten moet en zal brengen. Met aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht, kaas, dessert , koffie en alles overgoten met 1/4l. rode wijn en 1/2l. spuitwater voor 51 voor ons beiden samen, geef toe dat dit echt wel meevalt. We gaan achteraf nog wat wandelen o.m. om te weten waar de bakker woont, zodat we morgenvroeg lekkere verse croissants kunnen kopen en gaan daarna, het is wel nog wat vroeg, maar toch, om 21h al slapen. Van fietsen wordt men nu eenmaal moe. En morgen staat er weer een nieuwe dag voor de deur. Dan beginnen we echt al weer de zee te ruiken.
We zitten om 8h30 al aan het ontbijt. Een tafeltje in het restaurant van ons hotel. Alleen koffie, een stuk Frans brood en één croissant en beetje confituur. Het is toch genoeg om met een goed humeur de dag aan te vatten. Dat het weer één en al zon is( en zal blijven, de ganse dag) versterkt dit gevoel alleen maar.Vanuit Sées gaat het richting Neuville, dan Godisson en Le Merlerault waar we een paar inkopen doen om over de middag niet te verhongeren. Er is nog slechts af en toe een soms nijdige klim, maar meestal gaat het licht dalend. Het gaat bijgevolg goed vooruit. We passeren verder langs Les Authieux en Echauffour. Prachtige landschappen zijn weer ons deel. We passeren ook enorm grote en riante stoeterijen zelfs sommigen met eigen hypodroom, oefenvelden en uiteraard uitgestrekte weiden. In Echauffour is het feest in de het dorp. Van heinde en ver is volg komen opdagen. (eindelijk eens mensen gezien ). Er is rommelmarkt, er is een fanfare op het dorpsplein, er staan kermisattracties,... Op het dorpsplein St.-André, in het kerkje St.-André is er een moment om aan papa te denken die vandaag precies 15 jaar geleden is overleden. Hij volgt ongetwijfeld onze tocht van nabij. We hebben geen tijd om mee te vieren met de inwoners van Echauffour en vervolgen onze weg, nog steeds over het algemeen iets bergaf ( dat mag ook wel eens na al het klimwerk van de vorige dagen.) Daarna weer fietsen op een pijlrechte weg doorheen het "Forêt de St.- Evroult" tot in St.-Evroult Notre Dame du Bois. Op een terrasje met zicht op de kerk en aan het meer, gevoed door de Charentonne is er een eerste stop voor een eerste koffie en een Lotuskoekje (zeer zeldzaam in Frankrijk). We stoppen opnieuw in Notre Dame du Hamel . Een boterham met kip en augurk, een drankje en een sappige nectarine vullen de energie-bak weer wat bij. We zitten op het enige bankje dat het dorpje, met zijn miniscule kerkje en 10 huisjes en 1 (gesloten) winkeltje en (gesloten) cafeetje, rijk is. E De korte stop doet ons goed. We hebben er al 45km op zitten en het is 13h30 geworden. We vervolgen onze weg in de vallei van de Charentonne, altijd in de omgeving van het water. Er moet wel nog af en toe serieus geklommen worden want de weg blijft nu ook niet precies naast het water lopen. Op de kruising van onze route met de D819 worden we ingehaald door 2 fietsers op een koersfiets, een man en zijn volwassen knappe dochter. We stoppen eventjes en hebben een lange babbel over : het wielrennen ( Eddy Merckx een groot renner, wie zijn nu de goede Belgen, waarom zijn de Engelsen nu zo goed), over Belgische bieren ( nu volop te krijgen in alle Franse warenhuizen), over Vlamingen en Walen (meteen weer een misverstand uit de wereld geholpen : Vlamingen en Walen leven, niet op voet van oorlog ), Brugge (de man heeft Brugge ooit bezocht),... We wensen elkaar nog een "bonne route" en verder, ieder zijn eigen weg. Ik niet met de knappe dochter, maar wel met mijn nog knapper vrouwtje. Vanaf La-Trinité- de-Réville , we zijn dan al weer een paar kleine onooglijke dorpjes gepasseerd, loopt onze fietsroute samen met de fietsroute "La Vallée de la Charentonne" . In Broglie vinden we een open terrasje op het marktplein. Tijd voor koffie . Vanuit onze zetel op het terras hebben we een enig mooi zicht op de typische Normandische bouwstijl (fachwerk en leistenen bedaking of roestbruine daktegels. Heel merkwaardig is het kleine kerkje. Op het eerste zicht een mengelmoes van diverse bouwstijlen, opgetrokken in zandsteen. Ik tel 3 verschillende torentjes bedekt met leisteen. In 1 ervan hangen drie klokken, van groot naar klein. Er is ook een rood betegeld zadeldak waarin een soort dakkapel met daarin een oud uurwerk.( wijst 3h20 aan hoewel het pas 3h10 is. (Wijst misschien al een eeuwigheid deze tijd aan !). We gaan elk om beurt het kerkje bezoeken ( we durven de fietsen nooit alleen achterlaten). Heel merkwaardig maar zeer mooi , in Romaanse stijl. Daarna gaat het , in één ruk, naar Bernay, via een oude spoorweg die mooi geasfalteerd is, enkel voor fietsers, wandelaars en skeelers. We komen er van deze soorten dan ook veel tegen. Het reuze voordeel van een dergelijk fietspad op een oude spoorwegbedding is dat het alleen maar "vals plat" is want een trein kon vroeger geen echte hellingen aan. In geen tijd staan we dan ook in Bernay waar we zonder probleem weer ons hotel " Lion D' Or" vinden, midden het stadje gelegen. We mogen pas inchecken na 17h. Eigenlijk moeten we dus nog uur half uurtje ergens anders passeren. We plaatsen onze fietsen wel op de parking en bij het verlaten ervan, komt de eigenaar ons tegemoet. We mogen toch al inchecken. Wat zalig. Een lekkere warme douche ,ongelooflijk hoe goed zoiets kan doen na een dag fietsen - we haalden vandaag 74km . We gaan via booking.com weer op zoek naar een overnachtingsplaats voor morgen. Vinden en reserveren deze ook zonder probleem en zelfs voor de dag erna vinden we ook al iets dat we eveneens vastleggen. We zitten dan in de onmiddellijke buurt van Dieppe, weer aan zee ! (We moeten wel nog 2 dagen fietsen hé) .We staan er zelf verstomd van hoe gemakkelijk alles gaat , zowel het vinden, het reserveren als uiteraard ook het fietsen. Daarna trekken we het stadje in , in de hoop toch nog iets te vinden om te eten. Naast het hotel is er wel een Chinees restaurant, maar dat zegt ons voor het ogenblik niet veel.
Zoals ook elders in Frankrijk is ook hier alles gesloten. Een uitzondering gemaakt voor een Kebab -tent waar we niet happig op zijn en een Algeriaans restaurantje waar ze couscous serveren. Dit spreekt ons nog aan. We komen als eerste klanten binnen en worden uiterst vriendelijk verwelkomt. Wat ze serveren is werkelijk subliem. Nog zelden een dergelijk lekkere couscous gegeten. Alles werd afzonderlijk geserveerd : de couscous (uiteraard), de groenten met saus, het vlees, de bijhorende kruiden. De mix konden we dus zelf bepalen. We hebben het ons in ieder geval niet beklaagd. Er waren weliswaar geen oesters als voorgerecht, maar deze houden we nog in petto voor later .Alles wordt overgoten met een uitstekende Algeriaanse wijn en tenslotte met een vers gemaakte muntthee. Als we het restaurant verlaten zitten er al 16 mensen. We geraken toch nog in ons hotel en dromen over al het geluk dat ons tot op heden al overkwam en ons nog zal overkomen. We zijn God en zijn engelen hemels dankbaar.
In plaats van een traditionele spaghetti-maaltijd met kinderen en kleinkinderen in Brugge , zitten we om 15h op een bankje voor de kathedraal van Sées. We hebben juist een frans brood gegeten, belegd met kaas en tomaat, met primitieve middelen klaargemaakt ( alles gesneden met een koffielepeltje !), maar bijzonder smaakvol. Onze valiezen en fietsen staan al in ons hotelletje .Heel klein, we schatten maar 3 kamers - maar die zijn wel heel ruim - proper en met Wifi !. Op het gelijkvloers is een restaurantje "El Grill" - tevens de naam van ons hotel. Op het punt te vertrekken uit ons hotel in Alençon, was het aan het regenen. Heel in de verte zien we echter al weer blauwe lucht. De regen zou bijgevolg niet lang aanhouden en in plaats van onze regenkledij uit te halen, besluiten we het vertrek wat uit te stellen. En dat valt nog mee. 15 minuten later is het gestopt met regenen. Soms zien we nog donkere wolken overtrekken maar hoe later op de dag, hoe beter het weer wordt. We moeten eerst Alençon helemaal doorfietsen. Het geeft ons de mogelijkheid ook wat van deze kleine stad te zien : de kathedraal - met op het plein ervoor de wekelijkse zaterdagmarkt, het stadhuis , het justitiepaleis,... Van Aleçon gaat het vervolgens richting Colombiers en Radon, door de open velden , en dan, door het Fôret d' Ecouves ( met statige eiken en beuken ) naar Sées . Het is opnieuw een leuke fietstocht door een ongelooflijk mooie natuur. Ditmaal geen plotse steile hellingen maar geleidelijk stijgende en dalende wegen die voor ons geen probleem stellen. Het is trouwens duidelijk dat onze conditie er maar op verbetert. Het fietsen gaat iedere dag beter. In Radon zijn we verplicht toch eventjes de weg te vragen en we worden er bijzonder hulpvaardig op de juiste weg gezet door een lieve dame. We profiteren er ook van om wat frisdrank in te slaan. Zoals eerder al aangegeven is het vanaf Radon, één en al bos . Men kan er bijna niet in verdwalen want de bewegwijzering is uitstekend. En zo komen we aan in Sées, onze eindbestemming, weliswaar maar 35km ver, maar we hadden eerder al beslist dat het vandaag een rustdag zou worden. We zijn morgen precies 1 week onderweg. Het is een piepklein stadje, eertijds zetel van een bisschop, vandaar een mooie kathedraal . De kathedraal beheerst het stadje en de ganse omgeving want de 2 spitse torens zijn al van kilometers ver te zien. Het is een mooi voorbeeld van Gotiek . Als we de kathedraal bezoeken is er juist een trouwmis aan de gang. We eten dan maar eerst op het kerkplein en gaan vervolgens nog een wandeling maken. Als we bruiloftsklokken horen jubelen weten we dat de mis is afgelopen en gaan we toch nog het interieur van de kerk bewonderen. Daarna zakken we af naar het lager gelegen deel van Sées , drinken nog een koffie op een terras waar wat later een hele stoet van wagens, toeterend, en allemaal voorzien van een grote witte strik ons passeert. De trouwers en de ganse familie op weg naar waarschijnlijk een receptie. Hoe klein het stadje ook is, zonder kathedraal zou het waarschijnlijk zelfs nergens vermeld worden, toch vinden we nog een paar mooie plaatsjes : een maison Dieu, een mooie tuin van het vroegere bisschoppelijk paleis en uiteindelijk ook het bisschoppelijk paleis zelf dat nu helaas leeg staat. (diende tot in 1980 nog als seminarie ). Het Departement heeft het nu in bezit en zoekt er wellicht een passende bestemming voor. Leegstand is er trouwens in het hele stadje te zien . Zelfs in het ganse gebied dat we tot nu toe al doorfietst hebben is leegstand schering en inslag. We zagen op onze weg al honderden bordjes "A vendre". We horen van een passant aan de kathedraal, terwijl we het grootste hotel - restaurant bekijken dat Sées heeft en dat er nu zwartgeblakerd bij staat, dat de eigenaar de boel daar zelf in brand heeft gestoken : "Hij heeft het in zijn kop gekregen". Gebrek aan klanten, nakend faillissement , wie zal het zeggen. ( al kan het natuurlijk ook een vrouwenhistorie zijn geweest ). We hebben om 19h30 gereserveerd in "Ell Grill". Gemakkelijk, want we moeten alleen de trappen afdalen. ( ter info : Er loopt iets verkeerd met de data : we merken dat 30 augustus voor 29 augustus staat. Het heeft wellicht te maken met het feit dat die beide dagen op dezelfde dag zijn geschreven om redenen die in de blog zelf vermeld staan. Als je niets willen missen, zeker niet onze moeilijkste trip tot op heden, kijken of alles wel gelezen is.) We genieten met al onze smaak pupillen van het lekkere avondmaal dat (weeral) zonder dat we het echt willen, weer heel copieus uitvalt : garnalen en advocado en escargots als voorgerecht, vis en vleesbrochetjes als hoofdmaal, crême brulée als dessert, koffie, en natuurlijk een heel lekkere streekwijn en een fles badoit. Meer moet dat niet zijn.En we zitten op het tuinterras. Als we terug op de kamer zijn zien we een berichtje van Laura op onze computer.Dank je wel Laura. Ter info nog : hier in het hotel staat alles in het teken van de cowboys en indianen . Onze kamer heet : Cow boy, de menu die we genomen hebben heet : Sioux,....., het ganse restaurant is versierd met indianen en cowboys-materiaal. En zo is alweer een mooie dag voorbij. Morgen gedaan met luieren,het wordt het weer een ganse dag fietsen.
