Vandaag de grote sprong voorwaarts, op zeer diverse vlakken. Janne, kleindochter stapt vandaag naar het 1ste middelbaar. Kasper, kleinzoon, stapt naar het 1ste leerjaar.Michiel, kleinzoon stapt naar het laatste jaar lager onderwijs en Léna, kleindochter stapt naar de hoogste kleuterklas. Wijzelf stappen in de trein om in één ruk, zo'n 200Km te overbruggen. Om 8h zoals gewoonlijk opgestaan en genoten van een uitgebreid ontbijt, zelfs met spek en eieren. In de ontbijtzaal zien we opnieuw de 2 koppels uit Halle. Ze sliepen dus in hetzelfde hotel. Zouden zij deze nacht nog vogels gespot hebben ? In het station, waar we ruim op tijd aankomen, na 500 m fietsen (!) , worden we heel vriendelijk geholpen in het Engels door een knappe loketbediende. We moeten een regionale trein nemen omdat alleen die fietsen meenemen en dan wel gratis. Dit betekent veel haltes onderweg maar heeft als voordeel dat we veel meer van de regio zullen zien. We betalen 9 per man en dit voor 200 Km. Onze trein rijdt maar tot in Entrocamento. Daar moeten we nog een andere regionale op tot in Santarem, gelegen aan de oever van de Rio Tejo (Taag volgens veel kruiswoordraadsels). Spectaculair maar ook wat beangstigend aan het eerste deel van de treinrit is dat we door een gebied rijden waar in alle hevigheid bosbranden woeden. Niet op 1 plaats, maar werkelijk rondom rond. Soms zien we nog de metershoge vuurzee, soms rijden we door een zwart geblakerd gebied met nog enkel rokende stompjes van bomen. Toen we uit Coimbra vertrokken dachten we dat er wat mist hing, maar geleidelijk aan kwamen we de ware toedracht van deze rook te weten. Witte rook betekent, denken we, dat de brand bijna voorbij is en er alleen nog smeulende stroken overblijven. Een vuile donkere bruine rook die als een tornado naar de hemel reikt, is daar waar het vuur nog in alle hevigheid toeslaat. Over de ganse regio waar er vuur is, zien we maar 1 blushelikopter. Voor de rest blijkt alles en iedereen zijn gewone gang te gaan. Blijkbaar is men dit hier ook gewoon. Hoewel ... In Entroncamento nemen we probleemloos de verbinding naar Santarem. We moeten er zo'n 40 minuten wachten. We profiteren daarvan om een koffie te drinken en een kleine boterham te nuttigen. Het is nog niet gezegd maar ook vandaag is het weer snikheet en we zijn, achteraf gezien, blij dat we toch niet moeten fietsen door het gebied met die bosbranden. "Aan de vuurdood ontsnapt" orakelt mijn vrouwtje met overtuiging. In Santarem loopt het bijna verkeerd. We hebben al 1 fiets uitgeladen en de trein maakt aanstalten om te vertrekken. Kristien met haar fiets op het perron, ik met mijn fiets op de trein en deur dicht. Gelukkig kan Kristien daar nog de stationschef een signaal geven om ons uit deze benarde situatie te redden. Van Santarem, nauwelijks de naam dorp waardig, gaat het nu met de fiets via een immense brug over de Rio Tego, wel 1km lang en lopend hoog boven het water naar de andere oever, via Tapada naar Alpiarça , zo'n 12 km naar ons landelijk hotelletje. Het is een gerenoveerd wijnkasteel. Prachtige kamers, zwembad ... Op slag voelen we ons weer helemaal fit, vooral na een eerste duik in het frisse water. Er is een poolhouse, bar en restaurant bij. Helaas is het restaurant op maandag gesloten. Terwijl we genieten van een verfrissing, komt een SMSje binnen van Steven die vandaag zeer goed zijn eerste werkdag in school heeft rondgemaakt. Hij maakt zich zorgen over moeke maar eigenlijk is het niet meer nodig want het ergste is voorbij. De goede raad wordt wel in dank aanvaard. We blijven genieten aan en in het zwembad tot we op zoek moeten om iets te eten. We gaan met de fiets, op advies van de bazin hier, naar een van de opgegeven restaurantjes maar op maandag blijkt alles gesloten. We moeten ons ten einde raad tevreden stellen met een broodje kaas en gerookte ham, een pintje en een icetea, besteld in een gewoon café. Zoals overal staat ook hier de TV aan en wat zien we, een meer dan uitgebreid hoofdstuk over de branden in de streek. Blijkbaar is men dit toch niet gewoon.In het duister slagen we er toch nog in ons logement te bereiken. Blijkt daar dat onze TV het niet doet. Het blijft dus bijzonder stil in de achtergrond en we profiteren er dan maar van om opnieuw vroeg te gaan slapen. Aan iedereen die zijn bezorgdheid liet weten ivm mijn vrouwtje : geen paniek, alles is onder controle.
Reacties op bericht (0)
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
