Morgen is het zover! Na maanden voorbereiding en training vertrekken we om 8u onze fietsreis van Aalst naar Bad Ragaz.
Voor de niet-ingewijden: Wat is de link tussen Aalst en Bad Ragaz? Van Nuffel! Opa en Oma Van Nuffel woonden in Aalst en kregen 4 kinderen: tante Dré, tante Ingrid, nonkel Bert en tante Leen. Tante Ingrid verloor haar hart aan nonkel Mario (Italia) en ze vestigden zich in Bad Ragaz, een gekend kuuroord in Zwitserland.
Vanwaar dit idee? Vele jaren geleden, toen de dieren nog spraken ontsproot dit idee bij nonkels Jos (tante Leen) en nonkel Wilfried (tante Dré). Dit idee werd echter nooit uitgewerkt maar als een stil vlammetje bleek het toch steevast een onderwerp op de familiereunies.
Jeroen (kleinzoon) en ikzelf (man van kleindochter Karen) pikten het plan terug op voor een fietstocht tussen Aalst en Bad Ragaz omdat we de band met de "Swiss connection" heel erg op prijs stellen.
Morgen vertrekken we van bij Oma Van Nuffel om 8u voor een fietstocht van +/- 150km van Aalst naar Wellin. De 1e etappe van in totaal 6 die ons leiden doorheen de Vogezen en het Zwarte Woud tot Bad Ragaz.
Dank aan: onze vrouwen, Liesbeth en Karen, zonder hen zou deze trip niet mogelijk zijn!
Tot morgen, hopelijk vanuit Wellin! Jeroen en Koen
Na een laatste check opdat we zeker niets zouden vergeten, verzamelden we bij Oma voor de officiële start. Gewapend met bananen, energy gels, power bars, vatten we vol goede moed het eerste deel aan. Op Hekelgemberg na km10 blijkt al, wie in de boter trapt en wie niet. Ik zal dan ook mijn rol beperken tot enkele aflossingen hoofdzakelijk als het bergaf gaat. Philippe Gilbert (de nieuwe Merckx!) en Joop Zoetemelk (de wieltjeszuiger, de zweetdief, etc.) als het ware. Onderweg reden we door Charleroi en het moet gezegd: Lukas Vandertaelen, of was het Steven Vanherreweghe vergeleek ooit Aalst als het Charleroi van Vlaanderen. We verzekeren jullie dat het nog zo erg niet gesteld is met Aalst: afgrijselijk grijze straten waar onkruid welig tiert, mensen die een sigaretje roken op hun "delper" en de cafés die zowat de enige economische activiteit in deze stad betekenen. Het werd zo ongeveer tijd om een zoveelste pastamaaltijd achter de kiezen te slaan. Telefoontje naar onze volgwagen en afspraak gemaakt in Mettet. Na het eten pakken we de laatste 50 kilometers aan maar we staan al snel met de voet op de grond na een lekke band. Jeroen sprong behendig boven een gat in de weg en ik probeerde hetzelfde te doen met gekend resultaat. 10 minuten later echter zijn we alweer op weg. 20 km voor de finish slaat de vermoeidheid toe en op de koop toe doet een mals buitje zijn intrede. Maar we haalden het!
Morgen rijden we van Wellin naar Kedange-sur-Canner (FR), een op papier minder lastige rit maar wel opnieuw 154 km.
En hoe is het gesteld met onze chauffeur van de volgwagen? Wel, Karen vindt ons, "coureurs", saaie pieten! Niet alleen bestellen we als aperitief een fles bruiswater maar nog maar net aangekomen in ons hotel, kijken we naar de finale van de tourrit! Tijdens het eten praten we over.. de koers natuurlijk! Laat ons het onderwerp veranderen, zei ze. Wat nemen jullie als dessert? Euh, ik neem een ijsje met rode vruchten... want dat schijnt goed te zijn voor de koers..
ontsproot dit idee bij nonkels Jos (tante Leen) en nonkel Wilfried (tante Dré). Dit idee werd echter nooit uitgewerkt maar als een stil vlammetje bleek het toch steevast een onderwerp op de familiereunies.
1e Etappe: Aalst -Wellin
