Ik dacht, wat zou er van mijn blog gekomen zijn, ging eens kijken en kwam erachter dat ik er al 5 maanden niets meer op geschreven heb. Sorry mannen! Maar de tijd vliegt nu eenmaal...
Onderstussen is het hier herfst, het wordt kouder en kouder, ik word terug blanker en blanker, hoewel het overdag nog boven de twintig graden is. Na drie maanden vakantie en lui wezen, ga ik terug naar school, heb ik me ingeschreven in de voleybalclub en zit ik dus weer in de structuur van het dagelijkse leven, waardoor de tijd nóg sneller voorbijgaat.
Ik moet toegeven dat ik het hier heel erg naar mijn zin heb, en daardoor mijn uitwisseling verlengd heb tot de 21e juli. Zo neem ik soms de tijd om bv. eens rustig rond te wandelen in mijn stadje, waarna ik sowieso iemand tegenkom op het plaza, even blijf praten, en daarna denk: 'ik ben echt gelukkig'. Ik heb dan ook zo goed als niks om mij zorgen over te maken, behalve dan: 'Wat zal ik zaterdag aandoen'. Vermeldenswaardig. Ik voel me echt wel thuis hier, en hou van mijn stadje Hernando, juist omdat het zo klein is en iedereen elkaar zo goed kent. Ook omdat ge hier zo van die grappige verschillen hebt met België, die ge in de grotere steden niet meer hebt. Zoals bijvoorbeeld enkele oudjes die heel de dag rustig op hun stoel aan de rand van de straat zitten, wachtend op iemand die voorbij komt om mee te kunnen praten.
Op school begrijp ik nu bijna alles, wat helemaal niet het geval was voor mijn vakantie, toen ik tekende tijdens mijn lessen. ... nu nog steeds hoor. Zo is wiskunde gemakkelijk, geschiedenis interessant en Engels rampzalig. Er is niet de interesse om Engels te leren en mijn klas is gewoon veel te groot, met als resultaat dat de leerkracht heel de les schreeuwt en niemand luistert. De meer toegepaste vakken over 'Agronomia' begrijp ik minder. Het komende weekend heb ik trouwens een bijeenkomst van allemaal zesdejaars van landbouwscholen. Zo een 2000 man! Meer weet ik niet maar het zal sowieso wel leuk worden met mijn klas, die heel hecht is.
Het zijn soms wel lange dagen op school, als ik van 's morgens 8 tot 'smiddags 12 ga, daarna in de namiddag van 13.30 tot 18.30, en 's avonds nog eens 2,5 uur naar de voleybal.( Ik heb wel als voorbeeld de drukste dag van mijn week uitgekozen). Het goede is dat ik nu tenminste een dagindeling heb, iets wat in de zomer helemaal niet het geval was.
Enkele 'hoogtepunten' die ik hier de laatste tijd nog gedaan heb, is naar een concert van Shakira gaan, op rotaryweekend gan met zo een 40 uitwisselingsstudenten en evenveel Argentijnen die op uitwisseling gaan gaan, wat echt een heel weekend praten praten en praten was, omdat dit internationale gewoonweg té interessant is en iedereen gewoonweg té enthousiast is! Wat ik ook heel leuk vond, is toen Franka en Marie ( 2 Gènksen) me kwamen bezoeken voor enkele dagen. En in november met Nele, die 6 jaar bij mij in de klas zat! Zo ging ik bijvoorbeeld naar Cordoba, en heel toevallig stak Franka voor onze auto de straat over, in een stad van twee miljoen inwoners. Ik begin er echt al gewoon aan te geraken.
De vakantie heb ik nogal passief doorgebracht, omdat er niets anders te doen was in Hernando als samenkomen, mate drinken, en naar het zwembad gaan. Het was hier dan ook nog eens heel 'mottig' warm, waardoor ik in een actieve bui naar buiten liep met de beste bedoelingen en na een minuut alweer maar ging neerzitten in een schaduw. Maar goed dat mijn familie mij veel heeft meegenomen op vakantie.
Eerst een week aan een heel groot meer, waar we in een soort van woonboot sliepen. Op zijn scouts, maar best wel saai als het regent. Ik had wel enorm veel geluk want mijn familie had een motorboot, waardoor die mij meenamen om te waterskiën! Daarna een weekje in Carlos Paz, in het gebergte van mijn provincie Cordoba, waar we overdag altijd naar een rivier gingen om te ontsnappen aan de grote hitte. Dit is de typische manier waarop de Argentijnen hun vakantie doorbrengen. Daarom dat er niemand in mijn dorp was... In die week zijn we ook naar een doma geweest; een heel traditioneel festival. Zoals een rodeo maar dan met paarden, gaucho's en de traditionele muziek van hier. Iets wat ik nooit ga vergeten, want ik heb daar zo een 5 uur gezeten met de angst dat die paarden die mannen zouden vertrappelen. Heel toevallig, alweer, kwam ik daar ook uitwisselingsstudenten tegen van mijn Zuiderrreis, van Hongarije, Duitsland, de Vs en.. België!
Dit was een mooie manier om de 5 maanden dat ik in mijn eerste familie zat, af te sluiten, want daarna ging ik al naar mijn tweede familie.
In mijn tweede familie had ik een zus van 17 en een broertje van 13, die nogal veel met hun reputatie bezig zijn en een beetje verwend waren. Maar ik moet me aan elke situatie aanpassen en uiteindelijk viel dit heel goed mee. Mijn gastmoeder is heel, maar heel praatgraag, en drinkt heel de dag door mate. Met haar heb ik uiteindelijk een hele goede band. Mijn gastvader was helemaal het tegenovergestelde, en bijna nooit thuis. Dus ik moet togeven dat ik die man eigenlijk niet ken. Met hun ging ik dus op vakantie, ja, naar hetzelfde meer. En mijn dagelijkse activiteiten daar bestonden uit 's morgens naar het meer wandelen, en 's avonds terugwandelen naar ons campinghuisje. Bijna 5 meter. Niks voor mij. Maar toch langs de andere kant heel leuk, omdat we altijd samen waren met de vriendengroep van mijn gastouders van echt alle leeftijden. Zo van die typische Argentijnen die van het ene vakantiehuisje naar het andere zitten te muilen. Deze vakantie heb ik dus al barbecuend doorgebracht. Daarna ben ik zo van hier naar daar gereisd, en begin februari op naar Buenos Aires met de enige andere uitwisselingsstudent van mijn dorp, Fritz, en mijn rotarypresident, die echt een vriend geworden is, wat de naam niet zou doen vermoeden. En in maart begon de school alweer. Daarna ben ik veranderd naar mijn derde familie, waar ik nu in zit.
De ouders zijn vorig jaar gescheiden, maar ik leef zo goed als altijd bij mijn gastmoeder en ga soms eten ( altijd gnochi's!) bij mijn gastvader. Hun zoon van 16 zit in San Francisco op uitwisseling, mijn broer van 14 is enorm goed in basketbal, mijn broertje van 6 is superschattig en mijn hond bestaat uit een bol haren die altijd in mijn voeten bijt. Nu heb ik nog zo'n 3 maanden te gaan, en ik word er echt schyzofrenisch van om niet te willen gaan omdat ik hier echt van veel mensen ben beginnen te houden, en langs de andere kant wel om jullie allemaal terug te zien.
Mijn vlucht terug is via Santiago, Sao Paulo, Frankfurt en Brussel, en duurt bijna 24 uur. Genoeg tijd om na te denken dus vooraleer ik terugben.
