Ik heb al wat gepiekerd deze week, maar gisteren was het eindelijk eens anders.
Gisteren zijn we met vrienden naar de Efteling geweest om hun zoontje z'n 2e verjaardag te vieren. Ijskoud, amper 5 graden en gietende regen, geen kat zou er te bespeuren vallen, dachten we. Om 10uur stipt kwamen we aan, de parking al halfvol. Blijkbaar was er een Pedagogische Studiedag in Nederland. "Gelukkig" zijn onze mini'kes nog zo jong, dat de attracties waar ze in mogen, op 1 hand te tellen zijn: we moesten bijna nergens aanschuiven, want welk kind wil nu in peuterattracties?
Onze tocht door het mooie park begon met een reis door de verschillende sprookjes van het sprookjesbos. Onze kindjes zijn daar absoluut nog te klein voor, want ze snappen de verhaaltjes nog niet. We dachten dat ze de bewegende poppetjes wel leuk zouden vinden, maar die konden ze niet zien doordat de helft van de keren een oude, grote, dikke opa voor hun kinderwagens kwam staan. De dochter is dan ook uit verveling in slaap gevallen. Na 2u hebben we dan uiteindelijk de uitgang van het sprookjesbos gevonden.
Ik heb al wat gepiekerd deze week, maar gisteren was het eindelijk eens anders.
Gisteren zijn we met vrienden naar de Efteling geweest om hun zoontje z'n 2e verjaardag te vieren. Ijskoud, amper 5 graden en gietende regen, geen kat zou er te bespeuren vallen, dachten we. Om 10uur stipt kwamen we aan, de parking al halfvol. Blijkbaar was er een Pedagogische Studiedag in Nederland. "Gelukkig" zijn onze mini'kes nog zo jong, dat de attracties waar ze in mogen, op 1 hand te tellen zijn: we moesten bijna nergens aanschuiven, want welk kind wil nu in peuterattracties?
Onze tocht door het mooie park begon met een reis door de verschillende sprookjes van het sprookjesbos. Onze kindjes zijn daar absoluut nog te klein voor, want ze snappen de verhaaltjes nog niet. We dachten dat ze de bewegende poppetjes wel leuk zouden vinden, maar die konden ze niet zien doordat de helft van de keren een oude, grote, dikke opa voor hun kinderwagens kwam staan. De dochter is dan ook uit verveling in slaap gevallen. Na 2u hebben we dan uiteindelijk de uitgang van het sprookjesbos gevonden.
Dit weekend was voor mij weer een rollercoaster van emoties. Druk, druk, druk, dus niet veel tijd om te piekeren, maar net genoeg tijd om het wel te doen.
Ik kan de laatste tijd maar aan 1 ding denken: gezinsuitbreiding. Alles heb ik ervoor over om nog een kindje te mogen verwelkomen, maar net dat wil mijn wederhelft niet. Hij heeft schrik om teveel op te moeten geven,... En ik vind net dat niemand het verdient om eenzaam op te groeien en wil dus een brusje voor onze dochter. Dat het bij ons dan ontzettend druk wordt (2 honden, een tiener, kleuter, baby en man), neem ik er graag bij, ook al weet ik niet of ik wel zo stressbestendig ben. Ik wil absoluut niet dat mijn dochter moet inboeten wat qualitytime betreft en ik hou er wel van haar te verwennen. Mijn lichaam voert tussen een ware strijd: hart vs hersenen, gevoelens vs verstand.
Om terug te komen op het weekend:
Ik, op het punt om in te storten als ik een baby zie, moest naar een familiefeest. Ons neefje werd 1 jaar en dat moest gevierd worden. Dat begrijp ik volkomen en in normale omstandigheden hou ik van zo'n gelegenheden. Ware het niet dat mijn schoonzus 20 weken zwanger is van een dochter en ik dus heel de middag stikjaloers was. Ik kon mijn ogen geen minuut van haar bolle buik houden, ook al wou ik er niet naar kijken. Een echte marteling. Ik wens het haar van harte, echt waar, maar het doet gewoon zo'n pijn om telkens geconfronteerd te worden met wat ik zo graag wil en wellicht nooit zal hebben.
's Avonds hebben we de dochter daar laten overnachten en zijn we naar een trouwfeest geweest. Ik kon mijn gedachten wat laten rusten en samen met m'n partner genieten. Het feest was mooi, een schitterend koppel. Deze 2 mensen horen echt bij elkaar en ik wou graag deel uitmaken van hun feest. Buiten onze buren kenden we er niemand en de zaal was te klein voor 100 genodigden, dus echt leuk vond ik het niet. We zijn dan ook snel huiswaarts gekeerd en hebben eens goed geslapen.
De zondag dus vlug de dochter gaan halen, want 's middags zouden de mensen die we op reis leerden kennen langskomen. Ook zij verwachten een dochtertje begin maart. Onze dochter was flink aan het spelen met hun zoon, de mannen waren naar het restaurantje om de hoek om te reserveren voor 's avonds, dus ik kon eens goed praten met de dame. Ik vertelde haar dat ik ook wel nog een kindje wou, maar de partner niet. Het deed wel eens deugd om te kunnen praten over m'n gevoelens zonder beoordeeld te worden. Af en toe maakten ze een opmerking tegen de partner over nog een kindje. En eigenlijk reageerde die laatste er niet zo superslecht op.
Zondag heeft dus echt wel veel goedgemaakt.
