Placenta Praevia

28/05, 34 weken zwangerschap: we kregen we te horen dat ik een aandoening had, <placenta previa>; een voorliggende placenta waardoor natuurlijk bevallen onmogelijk werd. :( In plaats van een fotootje van de baby, kreeg ik een fotootje mee van mijn placenta mee naar huis...

Dit was de eerste controle bij de gynaecoloog die ik deed zonder Levi en ik was compleet van slag. Ik had er zo naar uitgekeken opnieuw natuurlijk te bevallen en dit was nu uitgesloten. Sowieso geplande keizersnede en dus sowieso epidurale verdoving; 2 weken voor de uitgerekende datum! Ze zou komen op 4 juli 2018.

De gynaecoloog had verteld dat ik tussentijds het rustig moest aan doen daar ik een verhoogde kans heb op bloedingen met alle gevolgen van dien... Voor mij, het ergste dat mij ooit is overkomen, of zo voelde het toch op dat moment: Niet natuurlijk kunnen bevallen, ik was er echt het gat van in!

Op 8/6 was het zover... Ik ging naar het toilet en verloor naar mijn gevoel een halve liter bloed. We belden de dokter op; geen probleem, dit is normaal, maar kom maar langs zodat ik je kan gerust stellen! ... We gingen langs:

D:"Dat wordt platte rust Cloë" -

C:"Platte rust? Wat verstaat u onder platte rust?" -

D"Wat versta jij onder platte rust?" -

C:"Dat ik niks mag doen." -

D:"Inderdaad, niks doen. Enkel rechtstaan voor pipi en kaka en verder in uw zetelke liggen!"

Eens terug in de auto bekeek ik Levi en ik zei: "Hoe gaan we dat in godsnaam doen???" 

Beide zelfstandige ondernemers (variabele uren) en een patotterke van anderhalf jaar die rondloopt in huis...

"Geen probleem" zei Levi :-) We riepen hulp in van familie en vrienden... En het lukte wel.

Tot 16/6! Ik had het toch al 8 dagen uitgehouden!!! Maar ik was het zo beu dat ik mijn kleintje niet mocht vastnemen als hij verdriet had... Na een ouderlijke discussie tussen mij en Levi heb ik mijn Fetshke opgepakt en vastgenomen en wat deed dat deugd!!!

Die nacht ging ik naar het toilet en ik voelde het... Weer een halve liter of hoe ik het beleefde..., dus in de ochtend belde ik opnieuw naar de dokter

D:"Ik ben in Jette, kom langs voor een echo en om aan de monitor te hangen."

Na de vorige ervaring dacht ik: het zal wel zo erg niet zijn, het bloeden was immers zo goed als gestopt. Maar op de monitor waren duidelijke pieken te zien, met evenveel tijd tussen... Ik dacht hum, dat is vreemd... Zullen wel braxton hickes zijn. Geen probleem.

Een tiental minuten later stond mijn dokter in die kamer - Ik dacht huh?

D:"Alles goed?" -

C:"Ja hoor, 't is al beter, 't is al gedaan, sorry hoor!" -

D:"Ah da's goed, maar 't zal toch voor vandaag zijn :) Binnen een uurtje heb je uw meisje vast!"

WAAAAATTTT???? Daar stonden we dan... Zonder ziekenhuisvaliesje uiteraard!