Ik ben nu al drie maanden op deze wereld en heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn ogen en oren duchtig de kost te geven. Ik probeer te ontdekken hoe de wereld draait. Linksdraaiend..., zegt u ? Dat weet ik nog niet, maar wat ik wèl weet is dat mijn geheimzinnig en blijkbaar onweerstaanbaar glimlachje mijn belangrijkste wapen wordt. Als ik die troef bovenhaal, dan kan ik mijn mama en mijn papa zo rond mijne vinger draaien. Tof, hé ! Liefste Meter en Peter, ik geloof dat ik goe bezig ben. Ik ga in 2006 blijven lachen en met mijn oogjes knipperen. Als ik zin heb om op de arm van mijne peter een wandelingske te maken of een paar toertjes te doen rond de tafel, dan beloof ik dat ik mijn keeltje wijd open zal zetten en dan kan hij fier, zoals hij is, zeggen dat het dank zij hem is dat ik zal zwijgen. Slim, hé !
Sinds deze ochtend ben ik wat onrustig. Ik zou niet goed weten hoe het komt. Zou het kunnen dat ik wat zenuwachtig ben? Mijn peter en mamie zijn namelijk op weg naar België. Mijn mama en papa hebben gezegd dat ik nog even geduld moet hebben. Nog vier nachtjes slapen en dan is het zo ver. Na bijna drie maanden wachten zie ik mijn peter en mamie terug.
Ik kijk er verlangend naar uit ... hopelijk gaan die krampjes snel weg ...
Zaterdag 3 december. Een grote dag voor meerdere mensen. Anneke en Bruno trouwen en ik krijg mijn eerste babysitbeurt! Een hele dag ben ik de flinke zoon. We ontmoeten Anneke en Bruno bij Anneke thuis. Tja moet ik het nog vertellen: veel oooh en aaah en hoe schattig en hoe mooi ik wel niet ben. Ne mens raakt er gewoon aan! Nadien richting gemeentehuis. Mijn eerste kennismaking met de flamingant van Leuven en omstreken: de heer Willy Cuypers. Hij vertelt iets over wereldoorlogen en bombardementen. Mijn papa belooft mij later dit nog wel eens uit de doeken te doen. En dan de wetartikels en beloften van Anneke en Bruno. 't Is precies niet min wat die aan elkaar beloven want er wordt hier en daar een traantje weg gepinkt, dan weer geaplaudiseerd om tenslotte nog maar eens kusjes uit te delen. Ik zit veilig in de draagdoek bij de mama. Geen verplichtingen buiten zoon zijn en dat ben ik op en top! Vandaar gaat het richting kerk. Gezellig in de 'warmte' van de Heer. Lees: het was daar verschrikkelijk koud. De Kerk boert achteruit en geld voor een warm chauffageke kan er blijkbaar niet meer van af. Maar geen erg ik krijg mijn eerste kruiske van meneer pastoor en de liefde die daaruit blijkt geeft me een overweldigend warm gevoel. Bovendien is mijn mama er nog steeds om mij te verwarmen. Dat doet ze ook met veel liefde! Mijn papa moet hier en daar een stukske voorlezen. Hij ziet er goed uit zo in zijn kostuumpje. We genieten. Ik blijf rustig en wacht geduldig tot na de kerkdienst om mijn keel open te zetten voor honger. Soms kan ik zo voorbeeldig zijn.
Thuis goed het buikje gevuld, wordt ik aan mijn lieve babysit Anneleen overgedragen. Geweldig! Ze koestert mij, ze speelt met mij, ze lacht met mij. Puur genieten. Mijn mama en papa vertoeven terwijl op de receptie en het begin van het avondfeest. Maar om 20u roept de honger mama terug. En ja, ik heb ze toch wel wat gemist, dus laat ik mijn keel iets langer open dan normaal. Mijn mama uiteraard bezorgd en ze blijft wat langer dan voorzien. Tot ik maar besluit om mijn keelvolume wat lager te draaien en mij opnieuw tevreden te stellen met mijn prima babysit. Die had een dvdke meegebracht maar nog niet kunnen bekijken omdat ik te mooi ben om naar te kijken. Ik besluit dus maar mijn ogen dicht te doen en haar de kans te geven rustig van een filmpje te genieten.
En dan is er telepathie. De mama en papa komen rond 01.00u naar huis en ik zet dan maar mijn keel nog eens open. Iedereen tevree naar bed. Maar waar was mijn feestje???? Ik besluit dan maar om de nachtelijke braspartij ten huize Kessel-lo wat verder te zetten. Daar waren mijn mama en papa wel niet op voorbereid! Geweldig toch zo'n huiselijke fuif. Ik heb er van genoten. Mijn papa en mama weet ik zo niet. Als je hen nog eens tegenkomt, moet je het hen maar zelf vragen!
Als kleinste spruit mocht ik dit weekend mee 'op weekend' met de vrienden van de Sluisstraatgroep. Onze tocht ging richting Butgenbach. Best wel spannend zo de eerste keer op weekend. Natuurlijk heb ik mij voorbeeldig gedragen! Wat wilt ge met al dat vrouwelijk schoon rondom mij. Ik werd verwend van de eerste seconde tot de laatste. Vrijdagavond hebben we nog gezellig samen spaghetti gegeten. Zaterdag zijn we gaan wandelen en hebben we samen kaas- en wijnavond georganiseerd. Het was echt wel fijn! Iedereen moest een fles van tussen de 5 en de 10 euro meebrengen. Een fles dat je een echte aanrader vond. Natuurlijk hebben mijn mama en papa een fles Los Vascos mee genomen. Iedereen vond de fles wel lekker. Hoe kan het ook anders ... mijn peter zit er natuurlijk weer voor iets tussen. En als hij iets een aanrader vindt, dan moogt ge er zeker van zijn dat het topkwaliteit is. Maar na al die wijnproeverij werd het mij toch wel iets te druk. Mijn mama en ik zijn dan maar gaan slapen. Eens op de kamer had ik de rust terug gevonden. Zondag zijn we dan nog naar de kerstmarkt van Malmédy getrokken. En dan was het weekend alweer om.
Ik mocht dan wel de kleinste zijn, ik heb er toch enorm van genoten!
Ja voor zo een pracht van een baby, besloot de Sint een hoogste uitzondering te maken en toch langs te komen. Normaal gezien komt de Sint nog niet langs bij kleine baby's, maar aangezien mijn mama en papa in een rechtstreekse verbinding met het paleis der Sintennatie in Spanje contact hebben opgenomen en gezegd hebben dat: 'Ik toch wel de liefste, de mooiste, de leukste en nog wat andere superlatieven die ik mij niet zo goed meer herinner ben' is de Sint dan toch maar in de donkere nacht langs gekomen met veel lekkers. Ik denk dat hij vooral ook mijn mama en papa heel goed kent want er was voor hen ook iets bij ... een Duvelflesje is chocola. Lekker hé!
Beste Sint, ik wil je langs deze weg dan ook heel hard bedanken voor je komst! Ik kijk al uit naar wat voor lekkers je volgend jaar gaat brengen.
Er is wat dit betreft niet veel nieuws onder de zon. Ik meet 58.5 cm, weeg 5.100 kg en heb een hoofdomtrek van 38.5 cm. Alles ok dus met mij. Ik heb ook mijn eerste prikken gehad. Uiteraard heb ik op dat moment mijn keel eens goed open gezet. Verder was ik weer de liefheid zelf. Gestoef van de consulente dat ik er toch zo'n gelukkige baby uitzie. Mijn mama en papa zo fier als een gieter natuurlijk. Van reflux ben ik spijtig genoeg niet gespaard gebleven. Ik heb een subtiele vorm vandaar dat hij pas nu ontdekt is. Ik geef namelijk niet terug in de letterlijke zin maar breng het wel naar mijn mond en slik het dan gelijk weer in. Daardoor is mijn slokdarm wat verbrand. Zo weten mijn mama en papa nu ook waarom ik de laatste vier dagen zo ongelooflijk gebruld heb tijdens de diners. Een siroopje met anijssmaak (mijn favoriet) zou soelaas moeten brengen. Nu in dat siroopje hebben ze toch ook nog iets anders in verwerkt want zo lekker vind ik het niet. Van de prikjes ben ik niet ziek geweest. Ik heb er alleen ongelooflijk veel van geslapen. Maar dat is dan gelukkig iets waar niet mijn mama, niet mijn papa en ook ikzelf geen last van heb!
Zoals bericht hebben wij er een weekendje aan zee opzitten. En 'zitten' is misschien wel het juist geplaatste woord om het weekendje te omschrijven. Niet dat we er niet van genoten hebben. We hebben er super van genoten. Alleen, hoe zeggen ze dat, de weergoden zaten ons niet mee.
Buiten het weer was het ook wel een heel avontuur om de zee in zicht te krijgen.
Samen met mijn mama ben ik om 14u te Kessel-lo vertrokken. Wij gezellig met ons tweetjes richting station Leuven. Daar de trein genomen richting Oostende. Ik was alweer mijn opperste beste zelve en had die ochtend niet zo heel goed gedronken. Dus toen wij nog niet in Brussel aangekomen waren, heb ik dan maar mijn keel open gezet. Pittig detail: de trein zat overvol! Maar gelukkig ben ik nog steeds goed in het charmeren van mensen, ook al is dat dan met mijn keel open! Of zal ik het even anders formuleren: zelfs met mijn keel open weet ik een hele wagon te charmeren. Ik lag in mijn favoriete bestemming de draagdoek. Die eens hij aan is zeer gemakkelijk hanteerbaar is, maar het aandoen zelf is geen sinecure. Mijn mama besloot dan toch mij eruit te halen en mij te drinken te geven op de trein. Allemaal geen probleem, we mochten zelfs van de lieve vrouw kaartjesknipster naar klasse 1 als we het te druk vonden in klasse 2. Zo gezegd zo gedaan, wij naar klasse 1 vooral om wat meer plek te hebben. Het moet gezegd die heren en dames in kostuum en mantelpak zagen ons niet zo heel graag komen. Vooral omdat zij terecht het bruinblauw vermoeden hadden dat wij geen eerste klasse betaald hadden en ik mijn keel verder open zette, want ja ik had honger en dan moet ne goeie Christiaens wel van zich laten horen nietwaar. Enfin, dat is toch wat mijn papa mij altijd influistert. Ik deed nog mijn uiterste best om de mensen aldaar rond mijn vinger te winden. Maar helaas, de 'bobeine' was op! In klasse 1 waren we nog niet goed en wel gezeten toen een onheilspellend bericht op het schermpje boven de deur verscheen: wij komen aan station Gent Sint-Pieter. Want daar moesten wij overstappen voor de trein naar de Panne. Mijn mama besloot dan maar in een fractie van een seconde om mijzelve, handdoekje, draagdoek, rugzak, borstschelp, muts, sokkken, kortom: den helen inboedel in haar twee handen te heisen en af te stappen. Daar stonden we dan in de wind (storm volgens de weerman) op perron Gent Sint-Pieter. Ik zonder muts, jas of sokken nog steeds genietend van de lekkere melk en bijgevolg mijn mama halfnaakt! Wij denken zo dat het geen zicht was, maar goed. Gelukkig kennen ze daar op de perrons koffiehuizen. Mijn mama daar binnen gestormd. Eerst nog lezend op de deur: dit is geen wachtzaal, consumeren bij binnenkomen verplicht. Hoewel mijn mama op dat moment ongelooflijk veel zin had in een koffie, hadden wij daar geen tijd voor want welgeteld 9 minuten later vertrok de trein naar De Panne. Even aan de mevrouw uitgelegd dat ik dringend wat meer warmte nodig had en dat we geen tijd hadden om te consumeren. Gelukkig vond die dame het niet erg. Mijn charme-offensief was geslaagd. Ze had dan ook geen mantelpakje aan! Na wat geren naar het juiste perron wij hupsakee terug de trein op richting zee. Bleek dat dus een boemeltrein te zijn. Mijn mama heeft me dan vriendelijk verzocht om 'geen spel' te maken op de trein. En buiten wat korte krachtige huilbuien heb ik mij daar dan ook aan gehouden. Tja een verwittigd man enzoverder ... Aangekomen in De Panne kregen we dan 5 minuten om de tram te nemen. Maar helaas de deuren wouden niet open gaan. Ondertussen zat de storm er al goed in. Regen, hagel, wind, het is een keertje iets anders. De trambestuurder had blijkbaar zijn bestje dagje niet en was dan ook niet bereidt om voor ons de deuren te openen. Hij keek en zag dat ... het koud was. Maar mijn mama is natuurlijk de allerbeste en ontdekte zowaar een knopje naast de deur dat je kan indrukken. Proberen maar en jawel Sesam opende zijn deuren. In Oostduinkerke aangekomen nog gauw wat brood en beleg gekocht voor de avond en richting appartement gewandeld. Een hele onderneming in de storm. Wij konden letterlijk moeilijk op de benen blijven staan en bijna was het stokbrood met de noorderwind vertrokken. Het waaide zo hard dat het papier eromheen scheurde.
Aankomst appartement: 18u01 stipt!
En toen besefte mijn mama plots dat buiten wat eerste hulp zoals pampers en kleedjes, mijn papa wel alles in zijn auto had liggen. Mijn papa die ging die avond nog naar een vrijgezellenfeestje in Antwerpen. En zou bijgevolg niet zo heel vroeg (of juist wel) aan zee arriveren. Dus daar zaten we dan. We konden niet eens gaan slapen. Enfin, mijn mama niet. Haar schoot is voor mij wel voldoende. Maar dat hebben we allemaal overleefd. Om 04.00 konden we samen gezellig in bed duiken. Zij dachten aan lang uitslapen. Ik dacht aan de zee. Vraag maar niet wie er gewonnen heeft. Hoewel ... we hadden een hele lange dag om te wandelen maar het weer was van dien aard dat je er geen hond zou doorsturen. Dus heb ik dan maar vanuit het raam de zee bewonderd. 's Avonds zijn mijn grootpeter (of hoe noem je dat?) met zijn vriendin gekomen. Ik eerst goed gegeten en dan zijn we vertrokken naar het restaurant Zout en Peper. Een aanrader voor de Oostduinkerkersbezoekers. Zeer lekker gegeten hebben zij daar. Ik heb mij van mijn beste kant laten zien en heb geslapen in mijn bakske. Zo noemt mijn papa het ding waar ik in lig. Hij had gereserveerd voor 4 personen met vermelding van wij brengen ook een baby mee in een bakske, kunnen jullie daar een plaatsje voor voorzien. Enfin,ik heb daar goed gelegen want dus de hele tijd geslapen. Mijn mama en papa hebben een gezellige avond doorgebracht!
Aangezien zaterdag geen lucky day was om uit te slapen dachten mijn oudjes daar dan zondag een uitslaapdagje van te maken. Maar ja, waar is die zee nu toch. Ik dus vroeg uit de veren! Weer een hele dag voor de boeg en nog steeds geen weer om een hond uit te laten, dachten ze dan toch: 'We wagen het erop!'. Wij zijn inderdaad buiten geweest! Van aan de deur tot aan de auto, het was zo hard aan het hagelen dat we toch maar besloten hebben de auto te nemen!
Hoewel we dus weinig zee gezien hebben (buiten vanuit het raam) hebben wij toch een zeer prettig en rustig gezinnetjesweekend aan zee doorgebracht! We hadden dus alweer spijt dat we moesten vertrekken!
De tocht terug was wat minder avontuurlijk. Gewoon met de auto, het leven kan toch soms zo simpel zijn!
Last but not least hebben wij ook dankzij de vennootschap Koen & Goele wat fotootjes kunnen nemen. Binnenkort (als mijn papa wat tijd heeft om ze op de computer te zetten) ben ik dus opnieuw te bewonderen!
Zondag 20 november werd ik voor de eerste keer eens echt uitgeleend. Niet te lang natuurlijk! Mijn mama en papa zouden mij niet zo lang kunnen missen. Ik vertoefde in een hele bende. Heel veel heb ik er wel niet van geweten. Ik heb samen met Maro hand in hand geslapen en dat was best gezellig. Iets vroeger dan gepland kreeg ik honger, maar gelukkig waren mijn mama en papa al op de terug weg. Ze zijn daar ergens in Boutersem, datgene waar mijn papa zoveel moet voor werken en centjes verdienen, eventjes gaan werken.
Verder is er deze week nog veel bezoek gekomen. Ik begrijp niet goed waar die mensen vandaan blijven komen. Maar in ieder geval ik ben al bewonderd door menigeen. En natuurlijk blijf ik de vrouwen charmeren. Mijn papa zegt dat ik nu goed moet oefenen want dat dat later niet zo gemakkelijk meer gaat gaan. Hij zegt ook dat ik indien nodig wel bij mijn peter in de leer kan gaan. Die zoekt er altijd twee van 25. Begrijpen doe ik het nog niet zo goed maar het staat genoteerd peter ik kom bij u wel kloppen!
Mijn mama heeft het ook wel druk. Ze gaat nu twee keer per week naar de kinesist. Dat gecombineerd met het nodige bezoek en kijk de dag is alweer om voor je het weet. En dan ben ik er natuurlijk nog die haar aan den draai hou. Tja als je onvoldoende aandacht krijgt, moet je af en toe eens van je laten horen nietwaar.
Vandaag vertrekken we naar zee. Mijn mama en ik gaan met de trein. Mijn papa komt later met de auto. Hij moet nog naar één of ander vrijgezellenfeest! Ik ben al eens aan zee geweest samen met mijn neefjes en nichtje. Dat was reuze. Ik heb er wel zin in om samen met mijn mama en papa een weekendje aan zee door te brengen. Ik ga daar ook de peter zien van mijn papa. Zeg peter wanneer zien wij elkaar nog eens? Ik heb zo het gevoel dat ik u in mijn kort bestaan toch nog niet te dikwijls gezien heb? Mijn mama zegt dat het niet lang meer gaat duren. Ik kijk er in elk geval al naar uit ...
Vele groeten van uw lieftallig petekind, zonneknuffel voor de peter, warmteknuffel voor de mami,
De wereld lacht met toe, of beter gezegd, ik lach de wereld toe. En ja ik maak er zelfs al wat geluidjes bij. Geweldig vinden mijn mama en papa dat. Vooral 's morgens vroeg. Zij doodmoe, denkend is die kleine Ferre daar nu alweer! Maar kijk, eensklaps verdwijnt hun ochtendhumeur in een brede glimlach en dat alleen maar omdat ik een lachje vertoon. Het staat dus voetbalstatistisch uitgedrukt: 1-0 voor mij! Zij beseffen dus niet dat ik hen echt goed in de doeken aan het doen ben. Terwijl ik mij verder ont-wikkel, wikkel ik hen goed in!
Mijn favoriete geluidjes zijn: aah, eh en kre
Maandag ben ik met mijn mama op babybezoek geweest. Amaai wat een klein dingske was dat zeg. Ik zijn daartegen al een grote baas! Het is niet meer van ik is klein en de rest is groot en dat is niet eerlijk. Mijn mama kon haar ogen niet geloven dat ik nog maar 7 weken geleden zo klein was. Echt petieterig was dat meisje. Natuurlijk heb ik daar voor het brede publiek de show gestolen. Eens goed in mijn pamper gedaan. Iedereen lachen en dan ik zelf eens breed glimlachen. Het leven zoals het begint ... Ik ben daar weer van hand tot hand gegaan want iedereen wil zo'n lieve mooie baby wel eens in zijn armen houden. Uiteraard laat ik dat allemaal maar gebeuren want ja mijn lijstje vrouwenverslinden moet aangevuld worden. En ik kan u zeggen ik heb al een nieuw schriftje bij mijn mama besteld!
Het weer is hier vandaag maar guur en koud en dat doet me in kerststemming brengen. Ik heb namelijk een vraagje voor mami en peter. Zouden jullie met mij willen kersshoppen op 21/12. Ik weet dat we dan 's avonds gaan karten. Wel spijtig dat ik als journalist verwacht word. Ik had namelijk graag mijn peter is goed de loef afgestoken. En ja van mijnen papa verwacht ik niet te veel dat die dat in mijn plaats gaat doen. Maar goed, er komt een dag voor de battle of the revenge! Wees gerust peterke dan zal ik er eens een lap op geven.
Tot zover, ik ga nu even mijn stembanden vullen en luidkeels vertellen dat ik dringend toe ben aan een nieuwe pamper en wat van die heerlijke melk,
De voorbije dagen heb ik al heel wat over mezelf verteld. Niet dat ik mezelf zo belangrijk vind, maar ik ben nieuw op deze wereld en dan mag iedereen ook weten wat ik al de voorbije weken heb ontdekt of wat er in mij omgaat.
Ik ben nu zes weken oud en ik heb een beetje tijd genomen, om eens rond te bekijken. Wat mij opvalt is, dat ik hier niet alleen ben. Gelukkig maar, want anders moest ik bijvoorbeeld mijn melk zelf klaar maken en dat kan ik nog niet; Ik heb ontdekt dat, als mijn maagske en mijn darmkes beginnen te rammelen, dat ik maar mijn keel moet open zetten en de verse en warme melk komt er onmiddellijk aan. Niet in flessen, hoor, maar vers van de pers. Heel praktisch ! Bovendien is mijn mama, zo heet die mevrouw eigenlijk, altijd zo lief met mij. Soms ziet ze er wel een beetje slaperig uit, maar eigenlijk trek ik mij daar niet veel van aan.
Ze zorgt niet alleen voor de verse melk, maar ook voor mijn dagelijks bad. Ik vind dat plezant, want dan ik eens plenzen in dat water. Eén keer heb ik eens geplast in mijn badwater. Gelachen dat we gedaan hebben;
Hier zie, ik vind hier juist een foto van mijn mama en mijn papa. Kijk eens . Mooi, he.
Mijn papa - dat is die meneer naast mijn mama zie ik minder dan mijn mama; Hij gaat werken, zegt hij. Hij moet centjes verdienen. Ik weet niet goed wat mijn papa moet doen om centjes te verdienen. Soms zie ik hem werken aan een groot huis. Hij sleurt dan met stenen, loopt met een volle kruiwagen rond of is een gracht aan het graven van hier tot in Tokio. Dan denk ik: Dat is werken, dus mijn papa verdient hier veel centjes. Maar dat is niet waar hij geeft hier veel centjes uit, zegt hij. Ik versta er niets van. Verstaat gij dat? Laat het mij weten en schrijft het op in mijn gastenboek, want ik begrijp er niets van. Bedankt.
Even de stand van zaken meedelen zodat mijn peter en mijn mami op de hoogte blijven van mijn welzijn. Maandag 7 november heb ik weer eens in mijn pure natuur mogen vertoeven om zowel mijn gewicht als mijn lengte te laten controleren. En ja, het mag gezegd worden die melk van mijn mama: het smaakt naar nog! Ik ben nu 6 weken oud en ik weeg 4kg350g (met pamper) en ik meet nu 53,5cm. Het gaat me dus goed. Ik zal mijn papa en mama ook niet kunnen om de tuin leiden met de woorden 'ik heb het niet gehoord', want na een sessie marsmannetje spelen en dat nog wel in mijn slaap, kwam het buitenaards machientje tot de constatatie dat zowel rechts als links ik zeer goed hoor. Ook daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Wat mijn zuigelingenacné betreft is er niet zo veel beterschap maar geen nood lieve peter en mami tegen dat jullie het belgenland binnen rijden zorg ik er voor dat ik er weer topvorm uitzie. Kwestie dat jullie langs de straten en in de winkels en waar jullie ook van plan zijn om met mij te 'showen' ik er weer piekfijn uitzie.
Misschien nog even vertellen dat wat de gezondheidstoestand van mijn mama en papa betreft, ik kan stellen dat ze het wel goed hebben buiten een chronisch slaaptekort. Ik weet het niet maar als ik hen zo naar mij zie kijken dan lijkt het wel of ik er voor iets tussen zit. Aangezien ze mij daar nog niet op aangesproken hebben (of althans zo heb ik dat nog niet begrepen) gebaar ik voorlopig nog van krommen haas.
Tot Firmin of Wilma het tegendeel bewijst, voorlopig de mooiste en liefste baby van het heelal,
Waarom ik voor deze peter koos ... hoef ik je ongetwijfeld niet te vertellen! Toch? Hoe zo je weet het niet? Kijk dan eens goed voor je. Wat? Je ziet het niet? Zelfs ik zie het en ik heb nog niet eens een volledig gezichtsvermogen. Ah zo, je weet het eigenlijk wel maar je wil het graag nog eens horen. Goed, laat ik het even uitleggen.
Toen mijn papa en mama besloten een bestaan voor mij uit te tekenen, enfin ik weet eigenlijk niet zo goed of daar veel tekenen aan te pas kwam want echte creatievelingen zijn ze nu ook weer niet, heb ik hier en daar toch een stampje in de juiste richting gegeven. Er zijn namelijk zo van die belangrijke dinges des levens. Eén daarvan is een goede keuze van een peter! Tenslotte is een peter een echte peetvader die zoals een goede huisvader moet toezien op de welvaart en de kwaliteit van mijn leven.
Hij moet er dus ondermeer voor zorgen dat ik voldoende snoep achter de kiezen krijg. Indien niet, kan hij dat compenseren tijdens mijn vakanties in het warme Frankrijk. En zeg nu zelf, als het op eten aankomt, kon ik toch geen betere keuze maken dan voor een echte Christiaens.
Verder moet hij een open geest hebben, vooral dan wat betreft datgene wat ik van mijn papa en mama niet mag. Stel u voor: ik ben 14 jaar, uiteraard bloedmooi en wind zo wat elke vrouw rond mijn vinger. Ik zie u lachen, maar ik kan u dit zeggen, ik ben momenteel al goed bezig met het inpakken van al het vrouwelijk schoon dat ik al gezien heb! Ik zou uiteraard graag met mijn vriendinnetje op vakantie gaan. Maar ja, puriteins als ze zijn bij mij thuis mag dat niet. Dan heb ik toch een fantastische uitvalsbasis. Ik bel mijn peter in het verre Frankrijk. Gooi het met hem op een akkoordje. Tuurlijk lieve Ferre zegt hij, ik zal u samen met uw vriendinneke wel komen afhalen aan het station. Nee ik zal het niet vertellen aan de mama en de papa. Ik regel dat wel met hen. Even later telefoon vanuit Frankrijk. Zoeteke tzijn uw ouders. Ah ja, wacht ik kom. De mami en de peter zie. Hoe ist? Ah of we geen zin hebben om onder ons tweetjes met vakantie te gaan. Ja maar de Ferre laten we niet graag alleen achter. Hoe zegt ge? Hij kan naar Frankrijk komen. Ja dat is misschien wel een idee. We zullen hem dan brengen. Ah dat is niet nodig. De trein zegt ge. Ja tenslotte is hij al veertien en wordt het tijd dat hij zelfstandig zo wat dingen onderneemt. En ge zegt, naar Finland te reizen. Maar ik denk dat Lieve liever naar de zon wilt. Niet doen zegt ge. (Mijn peter is zo goed hé) Ja ik zal het met haar eens bespreken. Na veel vijven en zessen besluiten mijn mama en papa op advies van de peter naar Finland te gaan. Geen kans dat ze langs Frankrijk passeren, dus ik ben veilig met mijn vriendinneke in Frankrijk. Ah peter zeg nog een kleinigheidje, we mogen toch op een appartement logeren hé. Kwestie dat we u niet uit uwe slaap wekken!?
Daarnaast moet mijn peter ook van alle markten thuis zijn. En ook al gaat mijne peter niet graag winkelen, toch is hij op vele vlakken het haantje (of liever haan) de voorste. Hij weet bijvoorbeeld altijd als eerste van de familie welk weer ze voor vandaag, morgen en de volgende dagen voorspellen. Maar niet alleen dat! Welke peter op middelbare leeftijd kan bloggen. Ah, zeg mij dat eens. Een internetsnufje voor de jonge generatie. Maar neen, niets is minder waar. Mijne peter kan het al! Toegegeven hij zal misschien eens met mijn nonkel Koen gebeld hebben of eens op seniorennet gekeken hebben. Maar ge ziet het toch maar, ik Ferre Christiaens vandaag net 6 weken oud word door mijn peter verwend met een eigen plaats op het internet. Trouwens peter 't is binnenkort Sinterklaas. Ik ken die man niet zo goed. Maar gij die iedereen kent die belangrijk is ... weet ge waar ik veel over hoor spreken? Ook zo'n snufje van tegenwoordig ... playstation 2. Dan kunnen we samen gezellig spelletjes spelen! Gij regelt dat wel zeker.
Hoef ik u nog meer te vertellen waarom mijn peter top is? Ik denk het niet hé. Dus neefjes en nichtjes in aantocht, ik kan u maar 1 goede raad geven. Kies zorgvuldig een peter. Een goede keuze kan uw leven echt verrijken! En vergeet niet, ik heb er niet over gesproken maar je mag al je troeven niet verklappen nietwaar maar hier toch een tip van de sluier opgelicht: Kies naast een goede peter ook voor een mami die indien nodig de peter in de juiste richting kan stuwen. Meer kan ik daar echt niet over vertellen.
Ah ja en euh, peter kunt ge mij tot slot nog wat pittige details vertellen over de (on)opvoedbaarheid van mijn vader. Kwestie dat ik hem nog wat kan chanteren ...
VAN HARTE WELKOM op mijn persoonlijk website. Mijn naam is Ferre CHRISTIAENS.
Wie ik ben kan ik u gemakkelijk uitleggen maar van waar ik kom weet ik zo goed niet meer. Eigenlijk, zegt mijn mama, is dat een beetje moeilijk om uit te leggen, maar één ding is zeker ik ben op 28 september 2005 het was een woensdag geloof ik rond de klok van vieren in de namiddag , via een soort warme tunnel aangekomen in een sterk verlichte kamer. Er stonden veel van die vreemde wezens rond mij. Ze zagen er uit zoals ik er uit zie, maar véél te groot. Ik vertrouwde dat boeltje niet zo en heb dan maar eens flink mijn keel open gezet. IK wou er ook bij horen !
Maar toen ik op de buik van mijn mama werd gelegd, werd plots alles anders. Ik weende niet meer, want ik herkende die warmte van de voorbije 9 maanden en dat kloppende hart, dat herkende ik ook. Maar toch was het anders dat hartje van mijn mama was toch wat sneller gaan slaan. Het was precies of zij de maraton van Brussel had gelopen. Ik geloof trouwens dat zij die gewonnen had ook, want iedereen begon haar plots te feliciteren.
Toen nam mijn papa mij vast. Eerst herkende ik die meneer niet, maar toen hij zei: GIJ ZIJT ONZE FERRE , herkende ik zijn zachte stem en wist ik: bij die mama en die papa zal ik in goede handen zijn. !
Trouwens ik ga later met mijne papa veel kunnen voetballen. Ik heb gehoord dat hij de voorbije maanden dikwijls heeft gezegd dat ik een goede voetballer zal wordenHij zei iets van zoals Madonna of zoiets. Maar ik kan ook verkeerd zijn. Hoe dan ook, nu heb ik een vaste kameraad die met mij kan meespelen.
Toen ik er aan kwam, hebben mijn mama en papa kaartjes rond gestuurd. Heb jij mijn kaartje al gezien? Nee, dat zal ik het u laten zien. Mooi, hé. Het staat van boven links.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
