Een 40-tal jaren geleden zag ik het levenslicht op een koude winterdag. Een nieuw leven begon, maar uiteindelijk is het een overlevingstocht geworden, die nog steeds verder duurt. Misschien is het pessimistisch van me te denken dat die overlerlevingstocht pas stopt op het moment dat ik het levenslicht niet meer zal zien. Wanneer het voor eeuwig donker blijft. Maar weet dan ook dat ik men rustpunt bereikt heb, dat ik eindelijk innerlijke rust heb gevonden en het vechten om te overleven voorbij is.

Ik zal me even voorstellen in een notendop. Ik ben een persoontje met PTSS, Borderline (met zeer ernstige hechtingsstoornis), Anorexia/Boulemia, CVS, Fibromyalgie, een rotversleten rug, .... en verdere onderzoeken zijn nog steeds aan de gang. Dus mss kan men CV nog uitbreiden met de tijd.Ik hoop van niet, maar ik voel wat ik voel en daar kan geen enkele arts omheen. Al blijven ze je wel van het kastje naar de muren sturen en retour. Een jaar geleden stelden ze ook nog Alzheimer vast, doch durfden ze dit niet als vaste diagnose te stellen omdat er andere gebeurde onderzoeken niet overeenkwamen met dit beeld, ze hebben de naslagwerken erbij genomen, maar konden er geen diagnose in vinden. Ik moest maar een jaartje afwachten en dan alle onderzoeken terug herdoen. Vast staat wel, alle grijze hersenmassa die ik kwijt ben, die ben ik ook voorgoed kwijt...

Al deze toestanden hebben er dan ook mede toe bijgedragen dat ik niet meer kan werken en invalide ben. Nog een straf bij, want ik leef dag in, dag uit 24/7 tussen men 4 muren. De jaren dat ik heb kunnen werken (al ging ik over men grenzen) ging ik graag werken. Niet dat ik de jobs (2) die ik gedaan heb graag deed, maar ik ging graag werken en gaf alles van mezelf door men perfectionisme, men collega's waren men sociale contacten en zoals men meer zegt, met een borderliner valt er altijd wel leute te maken (al wist niemand op men werk hiervan). Ik zou geld geven om terug te kunnen gaan werken!! Ik heb altijd goed willen doen voor anderen, anderen altijd uit de shit willen helpen en ook daadwerkelijk gedaan, met als resultaat dat ik nu zelf financieel in een diepe put zit.... en dan zie of hoor je niemand niet meer. De eindjes aan elkaar knopen kan ik niet meer, dus ook hier probeer ik te overleven, wat helemaal niet makkelijk is en ook nog eens een zware last geeft die je elke dag met je meezeult! Maar ook dit ziet de buitenwereld niet, want ik heb men trots nog!! Zelfmedelijden heb ik totaal niet, gelukkig maar, maar ik ga wel gebukt onder een immens schuldgevoel naar men zoon !! Hij heeft tenslotte niet voor zulk een leven gekozen !!

Misschien wordt het nu eens tijd om hier neer te typen hoe ik ben geworden, wie ik nu ben.

Tot men 3e levensjaar verliep het allemaal wel fijn, ik ben tot dan opgevoed door men grootouders. Enkel 's avonds ging ik naar men ouders, maar dat was enkel maar om te slapen en 's morgens vroeg weer terug naar men grootouders. Schatten van mensen, helaas is men grootvader veel te vroeg gestorven! Hij was een erg streng man, maar had een hart van goud. Ik denk wel dat ik zen oogappel was, ik was/ben dan ook enig kleinkind. Neven of nichten heb ik ook niet, want men ouders zijn beiden ook enig kind.

Zoals iedere kleuter van 3 jaar, trok ook ik naar de kleuterschool. Vanaf de eerste dag ging ik graag naar school, het was een vlucht voor mij, zelfs toen al. Ik herinner mij nog de eerste schooldag, netjes werd ik afgezet, maar diezelfde dag al ging ik de grond op met als resultaat 2 kapotte knieën, er kwam een ventje me rechthelpen en ging wel even met me naar de juf om me te laten verzorgen. Sinds die eerste schooldag, bleven we 3 schooljaren onafscheidelijk. In mijn herinnering een lief, guitig blond ventje! Maar dan brak de tijd aan dat we naar het 1e leerjaar moesten, ik bleef op men vertrouwde school (was enkel voor meisjes) en hij ging naar het college. We hebben elkaar nooit meer gezien.

Vanaf de 1e kleuterklas was school voor mij een houvast, het was een veilige plaats, waar me niets kon gebeuren. Uiteraard had ik 2 paar grootouders en 's avonds werd ik afgehaald door men grootmoeder. Ik ging mee met haar naar huis en bleef daar tot het 's avonds tijd was om terug naar huis te keren om te gaan slapen. Elke dag hetzelfde scenario. Op woensdag werd ik ook door men grootmoeder afgehaald, maar dan bracht ze me rechtstreeks naar huis, men grootvader kwam me aldaar halen en dan bleef ik bij hen totdat men ouders me bij hen 's avonds kwamen ophalen. Op zaterdag verbleef ik de hele dag bij men andere grootmoeder en stiefgrootvader!

Bij deze laatste grootouders was ik niet graag, al heb ik daar wel de meeste tijd van men kinderjaren doorgebracht. Wat men stiefgrootvader uiteraard elke dag weer de kans gaf om zen lusten te botvieren. In de kelder, in hun slaapkamer, op zolder. Altijd moest hij zogezegd Femme N°5 wel iets tonen of hem helpen met iets. Deed ik iets niet zoals hij het wilde, dan sloot hij me op in de donkere kolenkelder, in het keldergedeelte met een getraliede deur of in de kleerkast. Nu zovele jaren later laat ik nog steeds alle deuren van men kleerkast openstaan, het lukt me niet om die deuren te sluiten. Men grootmoeder heeft er zogezegd nooit iets van gemerkt! Toen ik het een 4-tal jaren na zen dood, tijdens een crisismoment haar zei, was ik de grootste leugenaar die er bestond, het schandaal van de familie, enzomeer. Ze bleef hem door dik en dun verdedigen! Toen heb ik 3 jaar alle contact met men grootmoeder geweigerd. Door een smeekbede van men moeder heb ik het contact terug hersteld, maar ging maximum nog 2x per jaar bij haar op bezoek.

Wat me overeind hield al men kinder -en jeugdjaren was school! Toch zeker tot en met men 3e leerjaar. Op die leeftijd wilde ik écht niet meer dagelijks door men grootmoeder afgehaald worden van school en de hele avond doorbrengen bij men grootmoeder en stiefgrootvader. De enige optie die ik van men ouders kreeg was veranderen van school. Ik had dus niet veel keuze en nam afscheid van men fijne vertrouwde school. Van men klasgenootjes moest ik geen afscheid nemen, want ik was eerder een stille eenzaat. Schuw, angstig, verlegen, teruggetrokken, voelde me te min tov de anderen, etc. Niet dat ik geen vriendinnetjes had op school, maar ik wachtte altijd af tot ze me vroegen om mee te spelen. Was ook dikwijls het middelpunt van spot en pestgedrag, maar dat nam ik er gewoon bij, want tenslotte was me ingepeperd door men stiefgrootvader dat ik een dikke 0 was, niets betekende. Dit niet enkel door men grootvader, ook bij men ouders heb ik nooit warmte, liefde or whatever gekregen. Ik leefde alleen, op mezelf.

Vanaf het 4e leerjaar ging ik dusnaar een school dichter bij huis, zodat ik alleen naar huis kon komen. Enerzijds was dit een hele opluchting, want dat betekende dat ik enkel nog op zaterdag naar men stiefgrootvader moest gaan. Maar het was een teleurstelling op die school. Hele andere mentaliteit dan ik gewoon was, maar tot daaraan toe. Vriendinnen had ik daar écht niet, daar werd ik vanaf dag 1 behoorlijk gepest. Maar ok, ik overleefde dat eerste jaar daar nog wel, want de leerkracht viel nog wel mee. Toen ging ik over naar het 5e leerjaar en dat werd een katastrofe !!! Het was een leerkracht die erom bekend stond er elk jaar 1 leerling uit te pikken, de zwakste uiteraard, om die een heel schooljaar lang te pesten !! Thuis heb ik daar nooit iets van gezegd, ach wie zou daar om malen. Een volledig schooljaar was ik het middelpunt van spot, want die leerkracht maakte je belachelijk voor de hele klas. Uiteraard zette deze hilariteit zich verder tijdens de speeltijden door men klasgenoten. Je kan je onmogelijk voorstellen hoe die leerkracht me behandelde, je was in haar ogen niet meer dan een dom, achterlijk stuk vuil. Ik zou hier een hele lijst met voorbeelden kunnen geven wat die leerkracht me me gedaan heeft, maar dan komt er ook weer terug teveel naar boven. Ze deed me ook een heel jaar straf schrijven, elke speeltijd van de dag, moest ik straf schrijven. Het was verboden om thuis aan die strafwerken te werken, het mocht en moest enkel tijdens de speeltijden!! Telkens als de straf af was en ik ze aan haar gaf, scheurde ze die in duizenden stukjes en gooide dit voor een volle klas over je hoofd, de hele klas ging plat van het lachen en daar stond je dan !! Met de woorden, omdat je die straf nu zo goed hebt gemaakt, mag je aan de volgende beginnen !!! Om nog meer de spot te drijven, heb ik ook meer op de papiermand vooraan aan het bord gezeten dan op men stoel achter men bank. Dit zijn maar kleine voorbeeldjes. Ze liet je wel nooit een 2e keer het jaar overdoen, met de woorden, op zulk een bullebak wil ik geen 2 jaar kijken. Dat schooljaar had ik het thuis ook héél erg hard te verduren. De relatie thuis was altijd al moeilijk, maar toen ..... ik heb meer ruzie gehad met men ouders dan wat anders. Ik was een onhandelbaar kind, ik was een rot kind etc etc etc. Er werd zelfs gedreigd om me in een internaat te stoppen in de Ardennen, zodat ik enkel maar naar huis kon komen tijdens vakantieperiodes, want verder wilden ze me thuis niet meer hebben. Nooit heeft iemand zich eens afgevraagd of er achter men gedrag dan niet meer stak !!! In mijn beleving was ik geen onhandelbaar kind thuis, tenslotte leefde ik toch maar op men kamer, maar ik durfde toen al wel eens een frank antwoord geven tov men ouders .... Op dat moment was het misbruik door men stiefgrootvader ook nog steeds aan de gang. Was er ook een vriend van men ouders die wat karweitjes kwam opknappen aan het huis, maar daarvoor altijd via mijn kamer moest, ook die man kon zijn poten en de rest niet thuishouden !!!! Dit heeft nooit niemand geweten!! Men grootmoeder heeft ooit wel aan men ex-partner gevraagd of zij iets wist van die vriend van men ouders, want ze had via vrienden vernomen dat die veroordeeld was voor zedendelicten en een gevangenisstraf had gekregen.Maar verder is daar dan nooit meer iets over gezegd.

Maar nu terug naar school. Ik ging over naar het 6e leerjaar, maar ook daar maakte ik geen schijn van kans om te slagen, doordat die leerkracht van het 5e ervoor zorgde dat je bij haar beste vriendin in het 6e jaar (van elk jaar waren er2 klassen)terecht kwam. Maar verder was die vrouw wel redelijk en liet me met rust. Tegen het einde van het schooljaar raakte ik wel bevriend met iemand uit de andere klas en we zijn enkele jaren bevriend gebleven. Uiteindelijk slaagde ik niet, wat ook niet verwonderlijk is. Ik heb toen aan men ouders gesmeekt om terug naar men oude school te gaan, want ik zag het écht niet meer zitten om men jaar nog eens over te doen bij die leerkracht. Gelukkig zeiden men ouders ja !!! Ik was super blij, want ik ging terug naar men vertrouwde school, waar ik me op men gemak voelde. Uiteraard kwam ik niet meer bij men vroegere klasgenoten terecht. Maar ik kwam wel in een leuke klas terecht, onlangs heb ik dankzij Facebook zelfs dames uit die tijd teruggevonden, wat wel erg fijn is. Halverwege dat schooljaar ging onze leerkracht weg, want ze werd directrice in een andere school. We kregen een net afgestudeerde leerkracht en ik heb toen blijkbaar een klik gemaakt, want ik werd een rebel. Ik heb meer buiten aan de deur gestaan, dan in de klas de lessen gevolgd. Ik hing steeds de gek uit, stoorde de les met men gek gedoe, praatte de hele les door, ik maakte van het schoolleven een feest !! Slaag me dood, ik weet niet waardoor ik die klik heb gehad. Maar ik vermoed dat die leerkracht gek van me werd.

Ik ging over naar het 1e middelbaar en daar heb ik ook een heel jaar fun gemaakt. Het is te zeggen, er waren mega strenge leerkrachten bij en daar was ik volgzaam, respecteerde ik alles, was ik een rustige leerling en dan waren er leerkrachten die ook streng waren, maar op een andere manier en die ging ik testte ik eigenlijk een beetje uit. Met het gevolg dat ik ook meer buiten stond en straf heb geschreven dan wat anders, maar dat vond ik nog geeneens erg. Het was ook rond die periode dat het misbruik van men stiefgrootvader is gestopt, omdat ik te groot was geworden om nog elke zaterdag een hele dag bij die 2 oudjes te gaan zitten. Misschien had het daar iets mee te maken, ik weet het niet, heb ik nog nooit écht bij stilgestaan. Ik weet alleen dat ik toen erg veranderd ben. Ik was altijd de gekke Femme N°5, met mij was er altijd wel leven in de brouwerij en werd nooit meer gepest, ze hadden me wel graag. Dat het toen een masker was dat ik droeg, had ik op dat eigenste moment zelf nog niet door, daar ben ik pas enkele jaren later achtergekomen, tijdens men eerste opname.

Wordt vervolgd

15-06-2009 om 07:44 geschreven door Femme N°5  

15-06-2009 om 07:39 geschreven door Femme N°5