de strijd met mezelf mijn pijn gevoelens en verlies
10-12-2013
mijn zus lien
lien mijn zus ondertussen 29 jaar is op jonge leeftijd mama geworden. ze had al een tijdje een vaste relatie toen ze op haar 18de zwanger bleek te zijn. ze zat in haar laatste jaar op school en heeft haar school ook afgemaakt. voor haar was het een zeer bewogen periode wat mij ook vrij normaal lijkt op die leeftijd. toen ze haar vriend maxim daar van op de hoogte bracht is de relatie stuk gelopen. lien heeft meteen de keuze gemaakt het kindje te houden met de steun van papa die voor de 100 % achter zus haar keuze stond. tijdens haar zwangerschap had men zus ook zeer veel steun aan haar klasgenoten. één iemand in het bijzondere gwen. gwen was wat lien toen nodig had ze was er altijd en ging ook mee op controle bij de dokter. gwen kwam ook bij ons thuis en ook ik en papa konden het met gwen zeer goed vinden. na een tijdje kwam mijn zus er voor uit gevoelens voor gwen te voelen die veel meer betekenden dan enkel vriendschap, ook gwen deelde die gevoelens. gwen was op dat moment ook al zo vertrouwd bij ons thuis dat het zonder enige kritiek aanvaard werd. als ik daar nu op terug denk en je daar soms de meest vreselijke verhalen rond hoort die afkeurend zijn wat ik hier nog licht beschrijf. voor ons was het als normaal moeilijk uit te leggen of te omschrijven hoe dat kwam het zat gewoon goed. in de verdere 9 maanden die daarop volgden had maxim zich op elk vlak terug getrokken hij zocht geen enkel contact met lien. papa nam het hem heel kwalijk hij woonde immers maar een paar straten van ons dus eens langskomen of een telefoontje was toch maar een kleine moeite. ik begrijp wel dat het voor hem zeer moeilijk moet geweest zijn dat ook op die jonge leeftijd te verwerken. maar dat hij zomaar wegliep vond ik nogal gemakkelijk, weglopen ervan was voor mijn zus uiteraard uitgesloten elke dag werd ze ermee geconfronteerd. de misselijkheid , haar lichaam die veranderde , haar leven die ze volledig moest aanpassen. eens weggaan met de vriendinnen zat er niet meer in. ook de vermoeidheid werd haar zwaar. en er ook nog eens moeten voor zorgen dat je mee bent op school. ook al praatte lien er niet over en onderging ze alles zonder te klagen, je zag aan haar hoe zwaar ze het had. ook als je er eens bij stil staat als je jong bent en je denkt aan mama worden zou dat de meest fantastische periode in je leven moeten zijn waar je volop zou moeten kunnen van genieten. dat was bij mijn zus totaal niet het geval ook op school werd er regelmatig wel kritiek op mijn zus gegeven door leerlingen uit de andere klassen. waardoor mijn zus wel eens een dag school oversloeg. papa heeft haar dat nooit kwalijk genomen en begreep ook wel dat het voor lien niet gemakkelijk was. na de feestdagen het nieuwe jaar te zijn ingegaan het jaar 2008. liep lien echt wel haar laatste dagen haar examens heeft ze niet kunnen mee doen omwille van voor weeén en de school het ook niet verantwoord vond haar de allerlaatste dagen in de klas te laten zitten. 2 januari 2004 was het dan zover lien gaf het leven aan een prachtig klein meisje die ze lisa noemde. de bevalling heeft ze echter zonder de papa doorstaan. het was dan ook de keuze van mijn zus geweest tante Nathalie de jongste zus van papa bij de bevalling te vragen. ook papa en gwen waren erbij zij stonden vol ongeduld op de gang te wachten op de komst van dat mooie kleine wondertje. de bevalling zelf is zeer moeilijk verlopen mijn zus had erna zeer veel pijn. ook emotioneel was het voor haar moeilijk en kampte ze met tegenstrijdige gevoelens tegenover haar kindje. het was voor haat moeilijk zichzelf nu als mama te zien een alleenstaande mama waarvan ze toen al wist dat er zo goed als geen hulp van de papa zou komen voor haar nog voor hun kindje lisa. mijn zus belande in een postnatale depressie. gwen bleef aan haar zij en hielp waar ze kon ze bleef ook geregeld bij ons slapen om de nachten voor lien wat draaglijker te maken. lien was nog maar net bevallen en ze moest al gaan studeren om de verloren examens in te halen. op dat moment was ik zo gelukkig nu bekeken wellicht gelukkiger dan lien. lisa was geboren en ik mocht haar meter zijn ik was zo trots. en zag lisa vanaf het eerste moment al ongelooflijk graag. ik had dan ook geen enkel besef van wat er in lien om ging hoe ze zich voelde ik zag het niet hoe zwaar ze het had. ik woonde toen immers ook niet meer thuis maar had er voor gekozen te verblijven in een tck een soort van kamertraining wat wil zeggen dat je met verschillende jongeren in 1 huis woont die verdeeld is onder studios. dag en nacht is er begeleiding aanwezig en die helpen je om te leren zelfstandig te wonen. wat gaat tot het finacele tot het koken en de was doen. ik zag mijn zus en papa dus ook niet dagelijks ook.
maar ze weten dan immers wel wie oma is. het enige dat ik als mama kan hopen is dat ze ooit voor mijn kinderen wel een oma kan zijn die mijn kinderen verdienen en zij van haar liefde mogen genieten die ik nooit gekend heb.
antwoord op een gestelde vraag: denk je dan nooit aan je moeder?
om hier even te antwoorden op een gestelde vraag of ik nooit mijn moeder heb gemist of ik soms aan haar denk. ja zoals ik al eerder zei over mijn kindertijd mag ik echt niet klagen maar heb het als kind toch wel zwaar gehad dat mijn mama er niet was. ik had geen beeld van haar geen foto geen naam ik wist niets over haar. dat is een gemis die je je hele leven mee draagt ook nu de dag van vandaag is het niet altijd makkelijk daar mee om te gaan. 14 jaar lang wist ik niets uiteindelijk ben ik zelf gaan zoeken. als kind had ik een fantasie over hoe mijn mama zou zijn in mijn beeld van haar was ze perfect. ik heb haar gezocht en gevonden en wat ik in al die jaren eruit geleerd heb is dat hoe hard je ook wil dat iemand veranderd en hoe graag je ook wil kunnen geloven dat jij iemand kan veranderen. dat kan je niet dat is een illusie die zeer moeilijk onder ogen te zien is. je kan niemand veranderen hooguit kan de persoon er voor kiezen een andere levensstijl aan te nemen. maar een karakter is gevormd en maakt je tot wie je bent dat kan je niet veranderen of doorbreken. en dat onder ogen moeten zien en aanvaarden is zeer moeilijk en pijnlijk. mijn moeder heeft een zoon uit een andere relatie die relatie is intussen ook verbroken. voor haar zoon heeft ze gevochten is ze een echte moeder. ik vraag mij af waarom hij wel en mijn zus en ik niet. was ik te lastig te stout waarom wilde ze mij niet. zoveel vragen in mijn hoofd waar ik nooit een antwoord zal op krijgen. één maal heb ik haar die vraag gesteld het antwoord dat ik erop kreeg was dat ze mij buiten heeft gezet. maar ik ben blijven geloven in het goede in haar. tot 5jaar terug, toen ik zelf op het punt stond mama te worden heb ik alle contact verbroken. nooit heb ik haar horen zeggen dat ze mij graag zag. in alle tijd dat ik een eigen huisje had heeft ze nooit de moeite genomen mij te komen bezoeken nog te bellen. als ik haar wilde zien moest ik gaan nooit is ze in mijn huis geweest ondanks ik het meermaals gevraagd heb. als ik haar niet belde hoorde ik haar niet. ook was ze toen met illegale dingen bezig het kweken en verkopen van cannabis en toen ik zelf mama zou worden kon ik dat niet langer oke vinden. ik besefte dat ik niet zo iemand in het leven van mijn kind kan en wil toe laten. jaren is er geen contact geweest tot vorig jaar via facebook. maar een gesprek was niet langer meer mogelijk ze was kwaad op mij zij vond zich in de steek gelaten door mij. ik had zoiets van en ik? zij is weggegaan toen ik 9 maand was zonder omkijken zonder enig contact mijn hele leven voel ik mij door haar in de steek gelaten en ik kan niet begrijpen dat zij zichzelf nu als slachtoffer ziet. hoe vaak ik het ook probeerde uit te leggen hoe gekwetst verlaten en ongewild voelde al die jaren zij week niet af van haar mening en noemde de situatie van toen ik kind was iets totaal anders. nu vandaag ja denk ik wel aan haar ik vraag mij dan af of ze ook wel eens aan mij denkt en waar ze nu staat in het leven wat ze doet enzo. toch moet ik nu toegeven dat ik mijn hart voor haar niet meer kan open stellen een groot deel om mezelf te beschermen nog verder door haar gekwetst te worden. ik vraag me ook af of ze soms aan haar kleinkinderen denkt die ze niet kent maar wel weet dat ze er zijn. als mijn kinderen ooit de keuze maken haar te willen leren kennen zal ik hen daarbij helpen en steunen maar toch met enige waakzaamheid dat ze niet gekwetst worden. ze is immers hun oma en ik wil en mag mijn kinderen het niet ontzeggen hun oma te leren kennen. mijn kinderen weten wie ze is ik vertel geregeld over haar met een foto erbij. ik zeg hen ook dat we niet op bezoek gaan omdat ze voor mij geen lieve mama is geweest.
