De gezinsbus voor Stephaan, Nougeria, Thijs en Tineke
06-11-2007
Wie-tjes en wat-jes
DE WIE-TJES EN WAT-JES VAN DE BLOG...
Hey, welgekomen... U bent terecht gekomen in onze familiale postbus. Een blogje waarin ervaringen, uitstapjes, foto's en meer van dat leuks zullen gepost worden door 2 gezinnen... laat me ze eens eventjes voorstellen.
Ik zal beginnen met mijn ouders, Nougeria en Stephaan. Ze wonen (net als ons gezin) in de regio Kortrijk. Daar hebben ze een gezellig huis dat ze delen met hun poezen: (van klein naar groot) Soefie (ook wel Zouf-ie), Beethoven en Figaro (twee baby Perzen), Manou (een prachtige lapjeskat), Anaïs (een volwassen pers met een hersenstoring) en hun poedeltje Plotje. Inderdaad, het zijn dierenliefhebbers! Ze gaan graag op uitstap: daguitstapjes, weekenduitstapjes en weekuitstapjes (maar da's niet altijd zo eenvoudig aangezien de gemiddelde belg maar 2 weken vakantie krijgt na elkaar ). En net over die grote avonturen van hen, willen ze ook graag eens iets vertellen...
Om verder te gaan, zal ik kort hun dagelijkse bezigheden omschrijven: mijn papa is carrossier van beroep. Hij werkt bij Jan Hanssens en is daar verantwoordelijk voor de afdeling die vrachtwagens en bussen schilderd. Af en toe zitten daar ook een compleet andere opdracht bij: zo moet hij soms es naar het buitenland voor z'n werk om er op militaire basissen te schilderen, andere momenten krijgt hij een aanbieding om een vliegtuig te schilderen enzovoort. Hij is verliefd op z'n werk (en z'n vrouw). Het is z'n passie, z'n hobby, z'n levenswerk...
Aha en nu mijn mama... da's ook een interessante madam! Een madam om naar op te kijken. Om te beginnen werkt ze fulltime in een klooster te Kortrijk. Ze zorgt er voor de kloosterzusters en hun omgeving. 't Is een drukke maar dankbare job. Vroeger werkte ze er parttime om voor mij te kunnen zorgen, totdat ik 18 werd en in auto kon rijden. Vanaf dat moment is ze weer fulltime gaan werken. Naast de zorg voor haar gezin en de job, heeft ze al 101 hobby's gehad (en nu nog). Van zijdeschilderen naar bloemschikken naar decoreren naar pergamano enzovoort. Een bezig bijtje is ze wel!
We zijn bijna rond, maar ik kan het toch niet nalaten om Thijs voor te stellen. Thijs is enige zoon van z'n mama Fien en papa Tony. Hij is al van zijn kindertijd verknocht aan Formule1. "Shummy is God" en "God is Shummy", zijn we hier al jaar en dag gewoon. Naast die formule1 heeft hij ook een passie voor karting. Hij bezit zijn eigen kart en gaat daarmee zo vaak mogelijk rijden. Als het een beetje doenbaar weer is buiten, is hij vertrokken. Naar Francorchamps of Genk of St Niklaas of... noem maar op, hij is geweest! Natuurlijk is zijn hobby niet gratis en moet hij ook gaan werken voor brood op de plank te krijgen. Thijs werkt bij Eandis, de distributienetbeheerder... ook wel gekend als de sociale leverancier. Hij werkt zowel voor de dienst budgetmeters als voor de dienst verhuizen/leverancierswissels etc. Sinds kort heeft hij ook een diploma boekhouden. Hm hm en nu ik... Mijn naam is Tineke (21), ik woon samen met Thijs en mijn 4 poezen: Sybren (stoere kater), Plumeau (liefdevolle Main coon kattin), Cleo (de pagadder van het gezin) en Anouck (Nouckie voor de vrienden). We hebben ook een "pseudo-dochtertje" Sterre, zij is een halflangharig Lhasa Apso hondje van bijna 1 jaar oud. Mijn hobby's zijn vooral mijn werk, mijn studie medisch secretariaat, en mijn site. 364 dagen van de 365 ben ik een enthousiaste begin-overal-aan-en-meestal-werk-ik-het-perfect-af...
06-11-2007 om 11:28
geschreven door De Familiale Postbus
IN ZIEKTE EN GEZONDHEID... TOT DE LOOPNEUS ONS SCHEIDT Om de week gezellig in te zetten was ik gisteren, maandag, al ziek. Het was eigenlijk al begonnen vorige week maar afgelopen weekend zag het ernaar uit dat het beter zou gaan. Maar dan had ik niet op maandag gerekend. 's Ochtends had ik nog een klein beetje stem maar door hem te gaan gebruiken was hij 's avonds helemaal weg. Geen millimetertje schoot er nog van over. In tegendeel, ik had alleen maar een serieuse pak keelpijn, een paar liter loopneus en een hartverwarmende koorts. Ik ben toen maar van het werk weg gegaan want wat moet je doen als telefoniste zonder stem?! Ik had ander werk gevraagd, ter vervanging maar er was op dat moment niks meer over. Wat zat ik daar dan nog? Bovendien ging ik meer deugd hebben van onder de wol te liggen dan van daar met krakende stem een uitleg te doen en mezelf niet eens te horen praten. Mijn oren waren op dat moment precies gevuld met krieken-pitten. Potdoof werd ik later op de avond.
Ik voelde me enorm schuldig dat ik vervroegd moest weggaan van het werk maar op die manier had het ook geen zin. Niet voor de klanten, niet voor de werkgever, niet voor mijn collega's, noch voor mij. Thuisgekomen heb ik gegeten (het smaakte wel anders dan normaal maar goed) en ben ik na vijf minuutjes tv gekeken te hebben, lekker onder de wol gekropen. Thijs moest nog wat doen op de pc, dat heeft hij dan maar gedaan en is toen lekker gezellig tussen mijn zakdoeken bij me in bed komen liggen.
Deze ochtend was mijn stem te vergelijken als die van een zanger die 80 jaar op de planken had staan krijsen. Kraak, spok, kuch, snif. Je kent het wel... Ben dan meteen ook naar mijn afspraak naar de dokter vertrokken. En leg het maar es uit, als je hees bent... Nu ja, de "arme" man verstond me wel als hij goed luisterde en kon me een goei diagnose geven: stembandonsteking, keelonsteking en luchtpijpontsteking. Gezellig zeg! Nu we toch bezig zijn met te ontsteken, kunnen we het meteen maar allemaal meenemen, dacht de virus waarschijnlijk. Inderdaad, het zou aan een virus te wijten zijn.
Met een paar chemische productjes kon ik meteen het bed in duiken. Lang leve veertjes-dekbedden zou ik zo zeggen!
06-11-2007 om 11:58
geschreven door De Familiale Postbus
Deze avond zijn we met de bende iets gaan eten en gaan bowlen. Dat wil zeggen met mijn ouders: Nougeria en Stephaan, met Thijs en ik.. en mijn schoonouders Fien en Tony. Eerst een apperitief-ke, en dan een hapje eten: gegrilled vlees op een vuurhete steen. In het begin waren de stukjes wat aangebakken omdat de stenen erg warm zijn en er geen vetstof op de stenen mag. Maar na enkele miskleunen hadden we techniek onder de knie en werd het een tafel-feest. Mijn schoonouders zijn zowiezo bourgondiërs: ze houden van lekker eten, afwisselende menu's, goeie wijntjes, en voor mijn schoonpapa mag er zelfs een sigaartje op het eind. Maar in de bowling is er natuurlijk niks te sigarren aan. Na ons lekker menu zijn we dan ballen gaan schuiven op de gladde vloer. Voor mijn papa en schoonmama zijn die ballen niet zo handig omdat ze er nauwelijks hun vingers in krijgen. Nu... ze hebben allebei wel goed gepresteerd! Mijn schoonpapa stond op kop, op de voet gevolgd door mijn papa, dan Thijs en tot slot mijn schoonmama Fien.
09-11-2007 om 00:00
geschreven door De Familiale Postbus
Morgen, maandag 12 november 2007 zal zowel voor mijn ouders als voor mezelf een bijzondere dag zijn... Om te beginnen zijn mijn ouders precies 30 jaar geleden kerkelijk gehuwd. Toen was dat een zaterdag, en (helaas) is dat nu een maandag. Maar, niet getreurd: we gaan de pakjes al een dagje voordien uitdelen: vandaag dus. Vanavond. Wat het zal zijn, dat ga ik nog lekker niet vertellen... dat zal ik pas achteraf verklappen! En dan gaan we komende zaterdag samen iets gaan eten in Peper en Zout, te Oostduinkerke... om te vieren natuurlijk. (tekst zal worden aangevuld als de kado uitgewisseld is! nog even geduld dus aub)
En zoals gezegd, zal het voor mij ook een bijzondere dag worden. Ik ga solliciteren in het bedrijf waar ik werk voor een andere functie. Omdat het groeiende bedrijf een nieuwe vleugel heeft, zoeken ze ook meer teamleaders en daar heb ik me kandidaat voor gesteld. Morgen mag ik op sollicitatiegesprek voor de functie. Ik heb me al volop voorbereid op mogelijke vragen van hen naar mij toe de vragen die ik aan hen wil stellen ook natuurlijk. Wat ik wel jammer vind, is dat - als ik mensen vertel dat ik voor een andere functie solliciteer in hetzelfde bedrijf - ze meteen denken dat ik die zet doe voor het geld. Spijtig, want dat is helemaal niet zo. Ik ben gewoon ontzettend gemotiveerd om vooruit te geraken op de carriere-ladder. Ik ben best tevreden met het loon en de bijkomende voordelen die ik nu heb. En eerlijk gezegd, zijn de centen het laatste waar ik aan denk. Is het zo gek dat ik gewoon gedreven ben? Me nuttig wil maken voor een bedrijf? En komt er een kleinigheidje bij: mooi meegenomen. Maar 't is vooral voor de job op zich dat ik ga.
11-11-2007 om 16:09
geschreven door De Familiale Postbus
). En net over die grote avonturen van hen, willen ze ook graag eens iets vertellen...
