Bij een nieuwe fiets hoort natuurlijk een nieuwe helm. In de kleuren van de nieuwe fiets welteverstaan! Maar door een misverstandje blijkt dat deze pas enkele uren voor ons vertrek kan geleverd worden, en hij of ik deze nog onmogelijk kunnen gaan ophalen. Er wordt versterking ingeroepen onder de vorm van la mamma. Deze zal de helm afhalen en bij mij thuis ergens veilig deponeren. Door een nieuw misverstand (het lijkt onderhand FC De Kampioenen wel) blijkt dat a. de nieuwe helm helemaal niet de nieuwe helm blijkt te zijn en b. dat veilig deponeren wel heel letterlijk dient genomen te worden: mijn hek is geblokkeerd en ik geraak niet eens mijn eigen huis nog binnen.

Na een hierdoor wel érg korte nachtrust, vertrekken we de volgende ochtend goedgemutst richting Italië, aangemoedigd door de enthousiaste berichten van onze twee compagnons, die er al een dag eerder zijn aangekomen. Het weer is fantastisch, het huisje gezellig en de eigenares Andrea blijkt zowaar een niet geheel onaantrekkelijke mannelijke eigenaar te zijn. En dus geven we gas! De GPS geeft aan dat we een kleine twaalf uur zullen rijden over de kleine 1000km. Maar nog voor de grens staan we al stil. En eens de grens over wordt het er in Luxemburg niet beter op. En voor we het weten geeft Waze een aankomsttijd van iets voor middernacht aan, wat een extra rijtijd van zes uur betekent. Maar dat is zonder ons gerekend! We rijden van de autosnelweg, snorren door bergwegjes, valleien, bruggen en tolwegen, manoeuvreren ons op de autotrein en komen exact 13,5 uur laten aan, net op tijd voor het aperitief en het verrukkelijke Ottolenghi avondmaal (met extra koolhydraten voor onze fietsers).

Aan tafel wordt de rit van de volgende dag besproken. Blijkbaar zijn twee van de belangrijkste cols, de Gavia en de Mortirolo nog steeds niet vrijgegeven wegens te veel sneeuw en een te groot lawinegevaar. Zij is vandaag de Stelvio al eens op gereden, om wat los te rijden. Maar koud dat het er was! En pakken sneeuw! Niet te geloven! Maar ‘s avonds krijgen we bericht dat beide cols de volgende dag zullen berijdbaar zijn voor onze fietsers. Hoe ze er zullen bijliggen, daar hebben we het raden naar. Van de spanning neemt ook zij plotsklaps een slok wijn.

En toen, hoor ik jullie vragen? Welja, toen….Eigenlijk doet dat er niet toe. Want de voorbereidingen zijn belangrijker dan het uiteindelijke doel. Hij deed vooraf 3000 trainingskilometers, en verloor zowat 6kg. Stond elke ochtend drie kwartier vroeger op om buikspier- en stretchoefeningen te doen, en powerpannenkoeken te bakken. Dus wat maakt het nu uit, of hij die berg uiteindelijk op geraakte of niet? Maar voor de echte nieuwsgierigen: hij reed op vrijdag twee cols en zaterdag met twee vingers in de neus de Stelvio op. Op zondag deed hij er nog eentje bij omdat het zo goed ging. Geen spierpijn noch dikke knie.
Zij reed op vrijdag een kleine 55km als opwarming, om op zaterdag om 7u te starten in “Il Pirata”, een granfondo met maar liefst drie zware cols en aankomst op de Stelvio. Na de finish, zei ze even niets meer, en toen “dat het nog even zou duren voordat ze nog eens een col zou beklimmen”. Ze werd uiteindelijk de derde vrouw in het klassement (tweede in haar leeftijdscategorie) en maakte de dag erop al plannen om twee weken later naar de Alpen te trekken.

Binnen een drietal weken gaat hij naar het ziekenhuis voor een check-up van zijn heup. Als alles goed gaat, start hij daarna met een onderhoudsschema, om zijn huidige vorm te behouden. Benieuwd wat de volgende sportieve uitdaging zal worden.