Dat hij er niet gaat geraken! Dat is niet te doen! Met dat werk! En dat bijberoep! En al die familiale en sociale verplichtingen!

Zij heeft een trainingsschema doorgestuurd. In het weekend, ça va nog. Maar hoe komt een mens aan die kilometers in een werkweek? Hij vertrekt elke dag om 7u, en is pas om 19u weer thuis. Dus neemt hij zich voor om in aanloop naar het grote evenement 6000 trainingskilometers te rijden. Maar enig rekenwerk leert ons dat de tijd te kort is daarvoor. Dan maar over naar plan B.

Om dit goed te begrijpen, dienen we ons te realiseren hoe het oprijden van een col eigenlijk in zijn werk gaan. Door te stampen op de pedalen levert de wielrenner een bepaalde input aan energie, uitgedrukt in Watt. Wanneer je harder op de pedalen stampt, is het niet gezegd dat je ook harder fietst. Veel hangt af van het gewicht dat de wielrenner dient te verplaatsen, vooral als dat gewicht dan ook nog eens bergop moet. Dus om een berg over te geraken met de fiets, zijn er eigenlijk twee opties: ofwel trap je hard, zodat je al dat gewicht mee omhoog krijgt, ofwel vermager je, zodat je minder kilo’s moet meesleuren.

En hier komt operatie Powerpannenkoek op de proppen.

Men neme een ei, menge dit met een petit suisseke en wat havervlokken en men krijge een powerpannenkoek. Dit wordt het ontbijt voor de komende weken en maanden. En ‘s middags enkel nog soep! En dat we gaan meedoen aan Tournée Minerale!

Maar eerst moet die pot Nutella in de kast op. En er zijn nog late nieuwjaarslunches met ex-collega’s (amai, diene spaghetti was lékker). En tournée minérale….zijde gij zeker dat ik dat gezegd heb? De eerste lading petit suissekes eindigen in mijn brooddoosje voor op het werk.

Ondertussen laat zij weten dat ze met het aangekondigde mooie weer met de fiets naar het werk gaat. Heen en terug maakt dat toch al rap 35 kilometer. Want binnen een week of drie begint de club weer te trainen. Of hij zich anders niet wil aansluiten? Ze rijden elke week op zondag, start om 8u15.