Ze staat op en ziet een lichte vlakte achter de gordijn. Het doet haar glimlachen. Ze stapt de deur uit en het licht in. Ze glimlacht. Wanneer ze haar auto instapt en de autostrade oprijdt moet ze haar zonnebril opzetten, het felle licht maakt het haar moeilijk. Ze lacht. Ze beseft dat er op dagen als deze maar weinig fout kan gaan. Alles wat gebeurt, gebeurt in een andere sfeer dan wanneer het een dag was geweest zonder licht achter het gordijn, zonder het felle licht dat haar zicht belemmert op de autostrade. Die enkele eerste warme stralen, ze doen extra deugd na een sneeuwwitte winter. Ze laten doodgewone dagen doodgewone dagen zijn, maar met dat fijne ietsje meer...
